Jeff The Killer (Dutch Creepy Pasta Story) (Not Finished Yet.)

Waar ga je heen?

(Ik heb die tekening die je op het plaatje ziet, zelf gemaakt! X~Maren...)

Daar staat hij dan. Recht tegen over me. Op zo'n 1 meter afstand. We kijken elkaar recht aan. Maar, hoezo is hij hier ook? Is hij mij gevolgd? Omg...

Hij blijft me aankijken. Waarschijnlijk was het maar een minuut. Maar het voelde als vooreeuwig... Toen deed hij een stap dichterbij. Hij pakte mijn mes. Ik vertijfde. Hij pakte mijn mes, en legte hem ristig en langzaam terug in het vakje in mijn tas. Precies op de plek waar ik hem vandaan haalde.

Hij was hier dus al langer. Hij zag waar ik mijn mes vandaan haalde, anders hij hij hem wel op een of andere random plek neergelgt... Hij heeft naar mij gekeken. Al de hele tijd. Ook toen ik-... Fuck. Shit. Godverdomme.

Dan, dan pakt hij opeens mijn arm. Ik probeer hem terug te trekken, maar hij heeft een te sterke greep... Met zijn andere hand doet hij mijn mouw omhoog, en pakt hij schoon uitziend doekje. Hij veegd het bloed weg, stopt het doekje terug in zijn zak en haalt er een plijster uit. Grappig, dat zo'n iemand een plijster bij zich heeft...

Hij kijkt me even aan, en plakt de plijster op. Hij geeft me een soort van glimlach, en opeens schiet hij weg naar een andere boom. Die boom zit zo'n 2 bomen verder. Ik kijk naar hem, naar zijn rug. Hij lijkt me best lief... Hij kijkt opeens terug, hij schenkt me een lichtelijk raar uitziende glimlach. Het is ook wel begrijpelijk dat het er een beetje raar uitziet... Ik bedoel, hij heeft een gesne-... Gesneden lach...

Hij zit maar, voor zoch uit starend... Opeens pakt hij iets uit zijn zal, het lijken wel oordopjes... Nooit gedacht dat hij dat in zijn zak had zitten, net als die plijster. Zo te zien zitten de oordopjes al in zijn telefoon ofzo, want hij klikt op dat kleine dingetje aan het snoertje en hij beweegt een beetje mee. Nog steeds voor zich uit starend...

Ik besluit tegen "mijn boom" aan te gaan zitten, en voor ik het weet val ik in slaap...

Wanneer ik wakker word, os het al bijna donker. Of licht? Nee, nee het is al bijna donker... Ik zie de maan namelijk ook opkomen... Ik kijk even om me heen, om te kijken of Jeff er nog is. Ik zie hem nergens, tot ik naast me kijk. Hij zit te slapen. Naast mij! Omg, ik weet niet wat ik moet doen... Wegrennen? Zo snel mogelijk? Gewoon mijn ding doen? Hem wakker maken en vragen stellen? Ieder normaal mens zou zo snel mogelijk wegrennen, maar ik ben niet normaal... ik besluit te blijven zitten, en naar de zonsondergang te kijken. Met, met Jeff naast me...

Net als de zon onder is, beweegt Jeff naast me. Hij word langzaan wakker, rekt zich uit kijkt naar me en prikt in mijn wang. "Hummm..." zegt hij. Hij prikt nog eens. "D-dus je bent er nog wel echt..." Mompelt hij, terwijl hij zijn hoofd half van me wegdraait. "N-natuurlijk ben ik er nog..." Zeg ik. "Je-je lijkt me wel aardig :)..." Ik kijk even snel naar hem, en dan kijk ik naar mijn handen. Ik ben zenuwachtig met mijn vingers aan het spelen. In de hoop dat hij zijn aandacht niet op mijn gezcht vestigt.

Na een tijdje stilte, vraagt hij aan mij: "Waarom ben je hier?" "Waarom ben jij hier?" Vraag ik erop. "Weet niet, ik zit wel lekker..." Ik lach om zijn antwoord. "Zo bedoel ik het niet, ik bedoel meer... Waar ga je heen?" "Geen idee..." Antwoord hij. "Ik ga overal en nergens heen..." Ik denk, ik denk heel goed na voor ik dit ga vragen. "M-mag ik met je mee... Mag ik met je mee, naar overal en ergens?" Hij kijkt me scheef aan.