Yaşam Küresi

1.Bölüm (Geliyorlar!)🔮

Başlama tarihinizi buraya atarsanız çok sevinirim.😽

İyi Okumalar🙏🏻

"Dikkat et canım."

"Tamam Büyükanne."diyerek yanağına kocaman sulu bir öpücük kondurdum."

Durağa doğru hızlı adımlarla yürüdüm otobüs her zamanki saatinde gelmişti.

Binip en arkaya doğru ilerledim.

Koluma ısı gelmesiyle bakışlarımı yan koltukta oturan çocuğa çevirdim. Elinde ateş çıkartmış arkadaşlarıyla oynuyordu.

"Dikkat etsene !"
Eliyle pardon işareti yaptı. Sabah sabah sinirlenmesem olmazdı zaten.

"Hey ! Olivia buradayım."
Arkadan bana el sallayan biricik arkadaşıma doğru ilerledim.

"Günaydın."
"Günaydın."

"Bugün ki sınava hazır mısın ?"

Hiç değildim , Büyükannem benim gerçekten güçlü olduğumu söylüyordu ama sıradandım işte. Bilirsiniz bazı ebeveynler bizleri cesaretlendirmek adına klasik şeyleri söylerler.

"Pek değilim kendime güvenmiyorum peki ya sen ?"

Gözlerini pörtleterek bana baktı.
"Hiç hazır değilim!"
Umutsuzca ona baktım. Yapamazsak dersten kalacaktık.

Otobüs okulun önüne gelmişti. Herkes sırayla kalkıp aşağıya iniyordu tabi arada bazı ateş çıkaran o haylazlar olmasa çok daha güzel olacaktı.

Bekleyin öncelik size kendimi ve hayatımı tanıtmam lazım.

Ben Olivia ,on dokuz yaşındayım. Cadıyım yaşadığım yerde ise sadece cadılar bulunuyor. Bizi temsil eden rengimiz ise mordu. Ve bu yaşadığımız topraklara cadılardan başka kimse giriş yapamıyordu. Eskiden olan olaylar sonucunda böyle bir şey olmuş. Ama geçmişten bahsetmezlerdi hatta fısıldayarak bile konuşurlardı. Eğer biri duyarsa o kişi için çok fena olurdu.

Büyükanneme söylemesi için çok ısrar etmiştim ama asla söylememişti. Çünkü bunlar için daha yaşımın erken olduğunu düşünüyordu. Büyükannem önemli cadılar arasındaydı kökeni güçlü cadılardan oluşuyordu.

Bu demek oluyordu ki okulda tek bir hata yapacak olmam herkes tarafından çok ayıplanırdı.

Okulum ise Cadı Akademisiydi. Orada kendimizi geliştiriyor ve çok daha yetenekli , güçlü cadılar olmak için uğraşıyorduk.

İnsanların genelde beklentileri benden yüksek oluyordu. Ama normal bir sınırdaydım daha fazlası olamıyordu.
Büyükannem sabırlı olmamı ve yavaş yavaş yükseleceğimi söylüyordu.

Umarım o gün gelirdi

Bu arada ondan başka kimsem yoktu. Annemle babam ölmüştü. Ölümleri trafik kazasıydı eğer onlarda biz gibi cadı olsalardı hayata geri tutunabilme şansları olacaktı. Fakat insanlardı,insan olmak nasıl birşeydi hem merak ediyordum.

"Yine sana bakıyor çaktırmadan ama beceremiyor."diyen Anna ya döndüm.

"Aslında onla arkadaş kalmak istediğimi söyleyebilirim. Arkadaşlıktan ileri gidemem ona o gözle bakmıyorum. Ama iyi biri ve çok daha iyilerini hak ediyor. Bir yandan da onu kaybetmek istemiyorum."

Gözlerini devirdi. O hep ona bir şans vermemi istiyordu. Fakat yapamayacağımı biliyordum bu yüzden denemek amacıyla bile olup duygularıyla oynamama gerek yoktu.

"Biliyorum o çok değerli ama denemekte istemiyorsun. Aslında haklısın buna son vermen gerekebilir."

Üzgünce kafamı sallayıp Jamese baktım. Bana bu konuyu tekrar açtığında artık bunları söyleyecektim.