The Songs Of Us

Chapter 18

Nagising si Dale sa isang hospital room. At ang una niyang namulatan ay ang mga nagaalalang mukha ng mga kaibigan niya and she was surprised to see her parents and Conner beside her bed.

Their faces were full of anxiety.

"Mom, Dad.." mahinang tawag niya sa mga magulang na agad na lumapit sa hospital bed niya. Ang daddy niya ay napapunas ng mga luha habang ang mama naman niya ay napahagulhol ng iyak.

"Oh God sweetheart! Thanks God you're already awake." ang mama niya matapos siyang halika sa noo.

"What are you talking about?" nagtatakang tanong niya sa mga ito. Paanong andun ang mga ito gayong nasa America ang mga ito?

"Honey, you've been sleeping for 3 days." ang mama niya na hinawakan siya sa mga kamay.

Akma siyang babangon ng pigilin siya ni Conner niya, sakto naman pagbukas ng pinto ng hospital room niya.

When she look up, nakita niyang pumasok sa silid niya si Edward. His looking at her intently pero hindi niya mabasa ang iniisip ng binata. Mayamaya ay nagsalita ito.

"I'd like to talk to her alone." sabi nito na nakatingin ng deretxo sa kanya. "If that's fine with you, Tito, Tita?" baling nito sa mga magulang niya na pinaglipat lipat ang tingin sa kanya at kay Edward.

She nodded at her parents at pinisil ang kamay ni Conner na sa wari ay tutol na magkasarilinan sila ni Edward. She signaled him that she's fine. Ng makita nitong desisdido siya ay napabuntong hininga nlng si Conner bago hinarap si Edward.

"Mind your words. You have no idea what she had been through all these years." may banta sa tinig na bulong ni Conner ng mapadaan sa tabi ni Edward.

Napatiim bagang naman si Edward ngunit hindi kumibo.

Ng sila nalang na dalawa sa silid ay ilang sandaling namayani ang katahimikan. Si Dale ang unang nagsalita. She greeted Edward with a faint smile.

"How have you been?" she asked.

"Why?" he asked instead. May galit sa tinig.

"Ed, I'm sick." sabi niya na nakayuko.

"I already know that. Ang tinatanong ko ay kung bakit itinago mo sa akin!?" pigil ang oag taas ng boses na tanong ni Edward.

"Beacuse I'm sick and I'm dying!" si Dale ang hindi nakatiis at nakapagtaas ang tinig. "I don't want you or our friends to pity me."

"Damn it Dale!" napataas ang tinig na sabi ni Edward. "You should have told me! Ganun ba ako ka walang halaga sayo para paglihiman mo ng ganito?" puno ng hinanakit ang tinig na tanong ng binata.

Dale tried her best na pigilin ang luhang nagbabadyang maglandas sa kanyang mga mata.

"It's not that Ed. I didn't tell you because I don't want to hurt you." pahikbing sagot niya.

"At sa tingin mo hindi mo ako nasaktan ng basta ka nalang umalis ng walang sinasabing solidong dahilan?" Edward wants to hug Dale pero pinipigil siya ng matinding hinanakit at galit sa sitwasyon.

"I only have two years Ed." walang pag aatubiling sabi ni Dale. Edward was speechless, he didn't know that. Walang sinabi ang mga magulang ni Dale o kahit si Conner. Even her doctors. "For 10 years, we've tried everything looking for heart donors that might match mine, but there's none. I'm hopeless Ed. My doctor told me that I only have more or less 2 years to live."

Ilang sandali ng tapos magsalita si Mary Dale ngunit nanatiling nakatitig at tahimik lamang si Edward sa tabi ng higaan niya. She couldn't tell kung ano ang iniisip ng binata, ang luhang kanina pa pinipigil ng dalaga ay malaya ng naglandas sa kanyang mga pisngi dahil sa sikip ng dibdib na nararamdaman.

"Damn it!" sabi ni Edward bago tumalikod at lumabas ng silid niya. Naiwan si Dale na umiiyak at iyon ang naabutan ni Cora na estado niya.

"Dale? My god! What happened?

She rushed to her side at pinilit siyang pakalmahin.

"Please stop crying already. Tell me what happened?" she asked her ng kumalma na siya.

"Edward is mad at me." she said.

Napabuntong hininga si Cora bago nagsalita.

"You know that this will happen kapag nalaman niya ang totoo diba?"

"I know, It's just that-Oh Cora, tell me. Tama ba amg ginawa ko na paglilihim at pagiwan ay Edward 10 years ago?" she asked helplessly.

"Dale, please stop blaming yourself. You did what you think is best then. Don't worry, maiintindihan ka din ni Edward." Cora tried to calm her.

"I really hope Cora. I really hope." she said trying to calm herself.
--------------------------------------------------------------------------

Last 6 chapters guys... 😉

Vote, Share, Comment...