Atsushi dostaje wiadomość od nieznanego numeru, który - jak twierdziła osoba - jest w niebezpieczeństwie.
_______
Fanfiction napisałam w wieku 11-13 lat, na 2/3 lata go usunęłam ale postanowiłam go reaktywować. Mam nadzieję, drogi czytelniku, że zr...
Szlajałem się po uliczkach niedaleko mieszkania. Nie zostało mi za wiele do zrobienia, bo wszystko już zrobiłem. Posprzątałem mieszkanie, pościelałem w pokoju, zrobiłem zupę i tym podobnie, teraz zostało mi czekanie na Gin i na to, byśmy wspólnie spędzili czas. Kiedy usiadłem obok fontanny. Dzisiaj było wyjątkowo chłodno, nie to co wcześniej - wcześniej wychodziłeś w samym podkoszulku, ze względu na gorąc, mimo że to był środek listopada. Byłem ubrany w brązową kurtkę , która była do kolan, a gruby, jasnoniebieskozielony szalik opatulił moją szyję. Fontanna była zamrożona, ze względu na panujący chłód w Japonii. Poczułem wibracje w kieszeni, wyciągnąłem telefon i go odblokowałem, jednocześnie patrząc na datę.
Zostały mi tylko cztery dni do pożegnania się z dzieciakiem.
Westchnąłem i kliknąłem ikonkę SMS. Wiadomość od dzieciaka.
"Masz dzisiaj czas?"
Szybko mu odpisałem.
"O co Ci chodzi?"
"spotkajmy sie"
"Zapomnij!"
Nie dostałem odpowiedzi na mój SMS. Wyszedłem z SMS-ów i zadzwoniłem do Gin.
Pierwszy sygnał. Drugi sygnał. Szósty sygnał. Ósmy sygnał.
W słuchawce usłyszałem dźwięk "Abonament niedostępny".
Prychnąłem, wstałem i kierowałem się do mieszkania. Może tam jest Gin i wcześniej wyłączyła telefon? Biegłem do mojego mieszkania, wyciągnąłem z kieszeni klucze i dopasowałem ten właściwy do zamka. Po otworzeniu drzwi, nikogo tam nie było. Wszystko było czyste. Westchnąłem, wszedłem do mieszkania, zdjąłem buty i kurtkę, a następnie udałem się do kuchni, by zrobić sobie herbatę. Zapaliłem światło, nastawiłem elektryczny czajnik z wodą a następnie usiadłem przy stole w kuchni. Przekręciłem głową w stronę okna, by zobaczyć przejeżdżające auta.
Usłyszałem charakterystyczny dźwięk czajnika. Wstałem a następnie wziąłem do ręki czajnik, by zalać wrzątkiem herbatę. Natychmiast zapach herbaty w całej kuchni się rozprzestrzenił, lecz mimo tego, czułem, że mi zimno. Natychmiast poszedłem do mojego pokoju, by założyć czarny płaszcz. Popatrzyłem na łóżko, na którym wcześniej spałem ja, a na mnie Tygrysołak. Momentalnie, gdy sobie przypomniałem o tym, wróciłem do kuchni.
Mijały sekundy, minuty, aż w końcu godziny. Dzwoniłem do Gin z sześćdziesiąt razy, a wciąż w słuchawce to samo zdanie. Pusty kubek po herbacie leżał w zlewie. Już miałem wstawać i pójść do swojego pokoju, gdy usłyszałem mocne pukanie do drzwi, które z każdym uderzeniem były coraz silniejsze. Już miałem nadzieję, że w drzwiach się pojawi szczęśliwa Gin, która mi wszystko wytłumaczy, czemu nie odbiera, ale jak bardzo się myliłem.
– Tygrysołak? A co ty tutaj robisz? - mruknąłem oschłe.
On bez kiwnięcia głową, bez żadnej emocji wpierdolił mi się do mieszkania. Jego oczy były puste, a z jego mimiki twarzy też nic się nie dało odczytać.
– Co ty odpierdalasz? - powiedziałem głośniej.
Natychmiast Rashoumon złapał go za ramię.
Atsushi się odwrócił w moją stronę, nawet nie wyciągnął z ciemnobrązowego płaszczu ręce, a ja natychmiast poczułem woń jakiegoś niskoprocentowego alkoholu. Przybliżył się do mnie tak, że jego klatka piersiowa prawie dotykała mojej i podniósł głowę.
– Ej, Akutagawa. - szepnął i popatrzył się wprost na moje mnie, przy czym lekko się uśmiechnął. Zauważyłem, że miał podpuchnięte oczy - zapewne od płaczu. – A może tak dzisiaj zgrzeszymy, co?
~~~~~~~~~
Chamska reklama.
Zapraszam was do mojego Instagrama, fajnie tam chyba, fajne zdjęcia i w ogóle (A tak na serio to nie)
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
