Jezioro

Od niej wszystko się zaczęło

Marta zamknęła oczy, miała nadzieję, że kiedy znowu je otworzy, kobiety już tam nie będzie. Ale tak się nie stało. Wciąż nad nią stała, nieruchoma i cicha. Zimny pot zaczął spływać po plecach dziewczyny, leżała na ziemi i próbowała złapać oddech, niczym ryba wyrzucona z wody.

Kobieta przechyliła głowę na bok. W tej samej chwili blondynka poczuła jakby kopnął ją prąd, poderwała się i wystrzeliła z miejsca. Nie mogła oddychać, natychmiast złapała ją kolka, ale wciąż biegła. Wpadała w pajęczyny, gałęzie uderzały ją w twarz. Na samą myśl o odwróceniu się, ogarniała ją panika. Ktoś złapał ją za rękę, wrzasnęła jak oblana wrzątkiem.

- To tylko ja!

Marta wypuściła powietrze. Rozejrzała się dookoła, była na plaży. Udało się. Ból po upadku dopiero teraz zaczął docierać do mózgu, zupełnie jakby ktoś wbijał gwoździe w jej plecy i kostkę.

- Wszystko ok?

Podniosła głowę i spojrzała na Irkę, łzy mimowolnie zaczęły napływać jej do oczu.

- Chyba sobie jaja robisz! Zostawiliście mnie tam z tą kobietą! Czy wy jesteście normalni?!

Pozostali w ciszy wymienili zdziwione spojrzenia.

- Marta, tam nikogo nie było.

Świat się na chwilę zatrzymał.

- Ale jak... jak?

Nikt jej nie odpowiedział.

- To dlaczego uciekaliście?

- Kawałki dachu zaczęły na nas spadać.

- Co?

- Dokładnie to, dach zaczął się walić i... spanikowaliśmy. O kim ty mówisz?

- Kiedy się przewróciłam, stała nade mną kobieta.

Piotrek wyciągnął telefon i zaczął w nim czegoś szukać. Marta zorientowała się, że przez cały ten czas zaciskała dłoń na kostce. Ignorując Zośkę i Irkę, które próbowały ją powstrzymać, wstała. Chciała wyciągnąć bandaż z apteczki, którą trzymała w namiocie.

- Co tu się stało?

Obóz wyglądał jakby przeszło przez niego tornado. Namioty były pocięte, dookoła nich walały się ubrania, jedzenie, śmieci... część leżała na brzegu, jakby jezioro wyrzuciło je na brzeg.

- Nie mamy pojęcia, kiedy wróciliśmy już tak było.

Blondynka już otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale przerwał jej Piotrek.

- To ona? – zapytał podstawiając jej telefon pod nos.

Marta musiała się cofnąć, żeby zobaczyć co jest na wyświetlaczu.

Z ekranu patrzyła na nią młoda kobieta o najsmutniejszym wyrazie twarzy jaki w życiu widziała. Jej oczy miały taki sam kolor jak woda w jeziorze. Bladą twarz otaczały rude loki.

Dziewczyna poczuła jak uginają się pod nią nogi.

- Tak, kto to? – wyszeptała.

- To kobieta, która mieszkała w tym domu w lesie. Ta od której wszystko się zaczęło.

- Niemożliwe. Ona przecież...

- Utopiła się – dokończył chłopak.