De zus van Anna Zwarts

Laatkomers

En als ik heel eerlijk ben, dan vind ik het gewèldig.'
De vakantie was naar Anna en Mare's smaak veel te vroeg voorbij. Mare leek vooral nerveus toen de nieuwe maand naderde. Ze had een kopie van de kalender meegenomen zodat ze exact wist welke nachten het volle maan was. Remus had haar alles verteld over de geheime gang bij de beukwilg.

Op de laatste avond toverde Mevrouw Wemel een overvloedig feestmaal op tafel. Alle lievelingskostjes van Harry, Anna en Mare waren erbij, met als toetje een verrukkelijke strooppudding. Fred en George sloten de avond af met een voorstelling van Vleermans Vuurwerk waarbij ze Anna kozen als trouwe assistente. Ze vulde de keuken met rode en blauwe sterren die minstens een halfuur heen en weer kaatsten tegen de muren en het plafond. Daarna kregen ze nog een laatste beker warme chocola en was het bedtijd. De volgende ochtend duurde het lang voor ze eindelijk op pad waren. Ze stonden met het krieken van de dag op, maar desondanks was er onverwacht veel te doen. Mevrouw Wemel rende knorrig van de ene kamer naar de andere, opzoek naar sokken of ganzeveren, Anna en Mare achtervolgde Egbert door het hele huis omdat hij weigerde in zijn kooi te kruipen en daarna nog eens was opgeschrikt door Mare's puppy, Doc. Mensen botsten constant tegen elkaar op de trap, half aangekleed en met stukjes toast in hun hand of in Anna's geval een hele voorraad balpennen. Meneer Wemel brak bijna zijn nek toen hij Ginny's hutkoffer naar de auto droeg en halverwege het erf struikelde over een loslopende kip, die door Anna meteen "Tokkel" werd genoemd.
Anna en Mare wisten niet hoe ze tien mensen, acht grote hutkoffers, drie uilen, een puppy en een rat in vredesnaam in één kleine Ford Anglia moesten krijgen, maar ze hadden geen rekening gehouden met de extra snufjes die Meneer Wemel geïnstalleerd had.

'Mondje dicht tegen Molly.' Fluisterde hij tegen Harry, Anna en Mare. Toen hij de kofferbak opendeed, die magisch vergroot was zodat de hutkoffers er gemakkelijk in pasten. Toen ze allemaal ingestapt waren, keek Mevrouw Wemel even naar de achterbank, waar Harry, Ron, Fred, George, Percy en Mare gezellig op een rij zaten en zei: 'Dreuzels zijn inderdaad slimmer dan je denkt, hè?' Zij, Ginny en Anna zaten voorin op een passagiersplaats die zo ver was uitgerekt dat het wel een tuinbank leek. Dat was ook deels de reden dat Mare vanachter zat. 'Als Anna ziek wordt en overgeeft zit ik liever niet in de buurt.' Had ze gezegd.
'Ik bedoel, als je dat ding van buiten ziet, zou je nooit denken dat het zo ruim was vanbinnen.' Zei Mevrouw Wemel.
Meneer Wemel startte de auto en reed het erf af. Harry keek achterom, voor een laatste blik op het huis. Hij had nauwelijks tijd gehad om zich af te vragen wanneer hij het opnieuw zou zien toen ze al terug waren. George was zijn doos met Vleermans Vuurwerk vergeten. Toen hij weer terug kwam en ze net weer wilde rijden bedacht Anna dat ze haar haarborstel vergeten was, wat uiteindelijk niet zo bleek te zijn. Vijf minuten later stopten ze opnieuw met piepende remmen, zodat Fred de bezem kon halen die hij had laten liggen. Ze waren bijna bij de snelweg toen Ginny gilde dat ze haar dagboek vergeten was. Tegen de tijd dat ze weer in de auto zaten, waren ze heel laat en was iedereen humeurig en kortaangebonden, behalve Anna, die er, zoals gewoonlijk, uitzag alsof ze ieder moment onverstoord "lang-zal-ze-leven" zou gaan zingen.
Meneer Wemel keek eerst even op zijn horloge en toen naar zijn vrouw.
'Molly, schat...'
'Nee, Arthur!'
'Niemand zou ons zien. Kijk dit knopje is een onzichtbaarheidsaanjager die heb ik zelf ingebouwd. Dan kunnen we ongezien opstijgen en als we boven de wolken vliegen zijn we er binnen tien minuten, zonder dat er een haan naar kraait...'
'Ik zei nee, Arthur. Niet op klaarlichte dag.'
Om kwart voor elf waren ze er eindelijk. Tegen die tijd was Anna zo wit als de vacht van Kira (wat heel tegenstrijdig was met het lang-zal-ze-leven moment van eerder) en Mare feliciteerde haar omdat ze niet had overgegeven. Ze kon echt niet tegen bewegende voertuigen waar ze geen controle over had.
Meneer Wemel holde naar de overkant van de straat om karretjes te halen voor hun hutkoffers en ze liepen op een drafje naar het station. Harry was vorig jaar ook met de zweinsteinexpres gereisd. Het lastigste was om op perron 9 3/4 te komen, dat onzichtbaar was voor dreuzels. Je moest dwars door het massieve dranghek lopen dat perron negen en tien scheidde. Dat deed geen pijn, maar je moest wel voorzichtig zijn zodat de dreuzels op het station je niet zagen verdwijnen. 'Percy eerst.' Zei Mevrouw Wemel, die nerveus naar de klok boven hun hoofd keek. Ze hadden nog maar vijf minuten om nonchalant het hek te passeren. Percy marcheerde naar het hek en verdween, gevolgd door Meneer Wemel, Fred en George.
'Ik ga met Ginny. Komen jullie achter ons aan.' Zei Mevrouw Wemel tegen de anderen. Ze greep Ginny's hand en liep naar het hek. Een tel later waren ze verdwenen.
'Laten we samen gaan.' Stelde Ron voor.
'We passen nooit met z'n vieren.' Zei Anna.
'Wij zullen eerst gaan, jullie volgen.' Zei Mare en zij en Anna duwde hun karretjes recht en sprintte op de muur af, waarbij ze Egberts hysterische gekras negeerde. Zonder enige weerstand rende ze door de muur heen. De weerstand kwam pas toen Anna aan de andere kant tegen Narsissa Malfidus aanknalde. 'Anna, Mare, kom op!' Riep Fred hen toe vanuit de trein. Meneer Wemel raapte Anna's hutkoffer op en zette hem samen met die van Mare in de trein, terwijl Anna een poging deed tot het kalmeren van haar uil. Ze sprong achter Mare de trein in met Egberts kooi onder haar arm en liep achter Fred aan die haar koffer verder naar binnen zeulde. Ze voelden de trein in beweging komen en liepen naar het raam om te zwaaien. 'Waar zijn Harry en Ron?' Riep Anna in Fred's oor omdat hij het anders niet kon horen.
'Ik weet het niet!' Riep hij terug. Anna draaide zich om je greep nog net Mare's arm voor ze wegliep. 'Aw!' Riep Mare en ze trok haar nog steeds in verband gewikkelde arm los. 'Sorry, maar heb jij Harry en Ron gezien?' Vroeg Anna. 'Ik dacht dat ze vlak achter me zaten. Misschien zijn ze al een coupé gaan zoeken.' Zei Mare voor ze zich omdraaide en in een coupé ging zitten met Hannah Albedil en Susanne Bonkel. Anna begon de hele trein te doorzoeken, maar Harry en Ron vond ze niet.