De zus van Anna Zwarts

Het eerste jaar

De hele dag lang had Anna gedacht dat in tegenstelling tot wat de meeste dachten deze dag niet zo ongelooflijk bijzonder zou zijn. Maar door het feit dat zij en Mare nu gescheiden waren was de dag plots wel heel erg bijzonder. De grote dag dat zij en Mare gescheiden werden.
Ten eerste kregen Harry en Ron de indruk dat Anna en Mare de hele plattegrond van Zweinstein al uit hun hoofd kende omdat Anna nooit ook maar ergens een seconde te laat was en Mare de lessen die ze samen met Huffelpuf hadden ook altijd op tijd was.
Ten tweede was het alsof geen enkele les Anna interesseerde, maar als je haar iets vroeg kon ze alles wat er gezegd was precies herhalen, en ook uitvoeren. Ze was er ook erg goed in om de docenten mateloos te irriteren door simpelweg te weigeren om met een veer te schrijven. In plaats daarvan was ze de enige in de hele school die met een balpen schreef, omdat ze het onzin vond dat "de toverwereld met zijn technologie blijkbaar vast zat in de 19de eeuw"

Alles ging zoals het ging op Zweinstein;
Harry werd zoeker, hij en Ron versloegen een trol, ze werden vrienden met Hermelien, brachten bezoekjes aan Hagrid waarbij deze informatie liet vallen over Pluisje en een zekere Nicolaas Flamel. Mare zat in een vriendengroepje met Susanne Bonkel en Hannah Albedil. Maar ze sprak ook nog vaak hier en daar af met Anna. Zij en Anna miste elkaar enorm. Anna ging zich helemaal thuis bij Fred en George Wemel en Leo Jordaan. Het meeste dat Harry, Ron en Hermelien nog van haar hoorde was dat ze ineens voor haar neus stond om mee te delen dat ze wist dat ze probeerde uit te vogelen wie Nicolaas Flamel was en dat zij precies wist wie dat was.
Anna had de rare gewoonte om het altijd precies te weten als je iets voor haar verborg en dat ze dan meestal ook nog wist wat het was. Alleen liet ze dat pas blijken als het haar goed uitkwam, niet eerder tenzij je er haar direct naar vroeg. Ze loog nooit, maar dat betekende niet dat ze altijd alles vertelde. Zoals ze zelf altijd zei: 'Iets verbergen is iets heel anders dan liegen, het is gedeeltelijk liegen, oftewel: de halve waarheid.' Ze zei het alleen niet in zoveel woorden. Mare was het volledig met die stelling eens. Iedereen dacht dat Anna Mare had geleerd hoe ze altijd precies wist wat er voor haar verborgen werd gehouden, maar de waarheid was dat dat bij Anna gewoon talent was en bij Mare gewoon door het feit dat ze geen controle had over haar leglimentie.

~ Harry, Ron en Hermelien gaan door het portretgat en worden opgemerkt door Marcel.~

'Hermelien doe iets!' Siste Harry. Maar voordat een van hen ook Maar een spier kon vertrekken vloog er een vervloeking langs Harry, Ron en Hermelien heen en viel Marcel op de grond. Verbaasd draaide ze zich om en zagen Anna die tegen de muur geleund stond.
'Dat was een hele hoop interessante informatie.' Zei ze nonchalant. 'Dus... Waarom heb ik het gevoel dat jullie nachtelijke uitstapje iets te maken heeft met Pluisje?'
'Wat weet jij van Pluisje?' Vroeg Harry meteen.
Anna antwoorde heel snel en in maar een zin zoals ze wel vaker deed: 'Wat ik over pluisje weet? Niet veel, alleen dat hij een enorme, drie koppige hond is die zijn naam niet verdient, ondanks het feit dat hij het troeteldiertje van Hagrid is en zo verzot is op muziek dat hij ervan in slaap valt, wat niet erg handig is gezien het feit dat hij op een luik staat wat waarschijnlijk betekend dat hij iets bewaakt en ik zou dolgraag willen weten wat dat iets is, maar ik denk niet dat mijn peetvader het zo zou kunnen waarderen als ik daar naar beneden ga, dus als ik dat wel doe krijg ik vast de hele zomervakantie huisarrest.'
Anna fronste haar wenkbrauwen bij haar eigen woorden en voegde er nog aan toe: 'Niet dat dat zo'n probleem is want ik kom het huis toch wel uit als ik dat wil, maar op een gegeven moment word het wel irritant om steeds je raam als voordeur te gebruiken in plaats van de werkelijke voordeur, als je snapt wat ik bedoel.'
Harry snapte maar half wat ze bedoelde en hij vroeg zich ondertussen af of Anna het wel door gehad zou hebben als ze gewoon weg waren gelopen terwijl Anna nog aan het praten was, omdat ze altijd zo opging in haar gesprek dat het meer leek alsof ze tegen zichzelf prate dan tegen de persoon tegenover haar. Er kwam geen reactie.
'Gaan jullie nu nog naar dat verdomde luik toe?' Vroeg Anna. 'Ik zorg wel voor een afleiding, op voorwaarde dat jullie me alles zeer gedetailleerd vertellen als het over is.'
Anna wachtte geen antwoord af en liep door het portretgat naar buiten. Anna had een aantal geheimen, Zoals wie haar ouders waren, wat haar achternaam was, maar ook dat ze een faunaat was. Anna kon zichzelf veranderen in een witte wolf, en niemand wist ervan, behalve haar vader, haar peetvader en Mare. Ze vertelde altijd alles aan Mare. Zij was de enige persoon die ze net zoveel vertrouwde als haar zelf. Haar vader en peetvader hadden haar geholpen om een faunaat te worden en Mare had het hele proces van een afstandje gevolgd. Anna was op school al een paar keer veranderd in een wolf en één keer was ze gezien door een leraar, die de hele klas ermee geconfronteerd had. Anna had voor de grap gezegd dat ze vond dat de wolf een naam moest hebben en had haar Kira genoemd. Tot haar grote verbazing had heel Zweinstein het overgenomen. Later ging het verhaal dat Kira de hond was van iemand uit Zweinsveld, het dorpje dat bij Zweinstein hoorde.
Het grote voordeel was dat ze nu niet meer bang hoefde te zijn om gezien te worden, want iedereen wist dat er 's avonds wel eens een witte Kira-wolf kon rondlopen in het kasteel. Zoals deze avond. Anna veranderde zichzelf in Kira en ging opzoek naar moeilijkheden.
Het duurde niet lang of Anna kwam Mevrouw Norks tegen. Als mens kon ze niet echt iets doen, want dan zou Vilder haar vinden. Maar als wolf...
Kira kon ze gewoon voor een paar dagen laten verdwijnen.
Anna stootte een laag grommend geluid uit en Mevrouw Norks zette haar haar op en begon te blazen. Anna ontblootte haar tanden en zette haar nekharen recht overeind zodat ze groter leek. Dreigend sloop ze op Mevrouw Norks af die steeds verder naar achteren liep. Toen zette Anna zich af en sprong. Mevrouw Norks stoof ervandoor met Anna op de hielen. Of poten. Ze raceden de school door, waarbij Anna Mevrouw Norks zodanig opjoeg dat ze de derde verdieping vermeden. Het voelde goed om eindelijk een keer die kat lastig te vallen in plaats van dat die lat haar lastig viel. Anna blafte luid en hier en daar kwamen leeraren aan lopen.
'Tijd om te verdwijnen.' Dacht Anna en ze schoot een hoek om, puur en alleen om de leraren kwijt te raken en niet met een bepaalde bestemming. Het was ook om die reden dat Anna zichzelf op de derde verdieping vond. Ze stak haar neus in de lucht en snuffelde net zo lang tot ze Harry, Ron en Hermelien rook, wat ook echt mogelijk was omdat ze nu het reukvermogen van een echte wolf had. Ze keek strak naar de plaats waar de geuren vandaan kwamen en zag één enkele schoen. 'Oh, God,' Dacht Anna, 'Ze hebben een onzichtbaarheids mantel? Dat is zoooo gaaf!' Ze druppelde naar de schoen en zag dat hij zich verplaatste. In een snelle beweging haakte Anna haar nagels in de mantel en trok hem van Harry's, Ron's en Hermelien's hoofden af. Anna voelde de neiging om in de lach te schieten, wat niet kon omdat ze een wolf was. Dus liet ze haar tong uit haar bek hangen terwijl ze hen een soort van grijnzend aankeek.
'Ehhh...... ' Zei Ron. 'Niks zeggen hè, Kira?'
Anna begon zo mogelijk nog breder te grijnzen, wat er vast heel idioot uitzag. Toen schudde ze heel hard haar hoofd waardoor Ron's blik nog verbaasder werd.
'Kan ze ons verstaan?' Vroeg hij aan Harry en Hermelien. Anna bewoog haar kop hard op en neer. 'Zo ziet het er wel naar uit.' Zei Harry. 'Ehmm... Kira?' Nu was Hermelien aan het woord en Anna draaide haar kop naar haar toe. 'Mogen we de mantel weer terug?' Vroeg Hermelien. Anna deed een stap naar achteren waardoor ze van de mantel afstapte. Toen bewoog ze haar kop als groet en sprintte ze weg want ze hield het niet meer. Als wolf sprintte ze terug naar de leerlingenkamer van Griffoendor waar ze weer terug veranderde en in lachen uitbarstte. Toen ze uitgelachen was en naar boven wilde lopen struikelde ze bijna over Marcel die nog op de grond lag. Ze haalde de vloek die over hem was uitgesproken weg en rende meteen naar boven zodat hij niet wist dat zij het was.