de 79ste hongerspelen: fighting back

Deel 17

Hallo daar mensen,

super leuk dat jullie dit lezen. Ik ben er weer, en dit hoofdstuk is te zoet. En er is een stomme author's note tussen, en dat is omdat ik niet goed om kan gaan met zoetheid.

Ook voor de drie girlz die een rol hebben, ik heb jullie erin verwerkt. Ik hoop dat jullie niet verdrietig zijn als deze mensen hierin niet echt goed op jullie lijken.

♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧

Het meisje met het lange bruine haar stelt zich voor als Amber -toeval, hè?-, Het blonde meisje heet Lindy en het meisje met het korte bruine haar stelt zich voor als Nikky.

Nikky komt uit het Capitol, maar heeft niet echt de typische "Capitool-look", Amber en Lindy komen uit district 3.

Nadat we zeker zijn dat de capitolers weg zijn, maken we een vuurtje. Als de meiden wat gekalmeerd zijn, vragen we ze over de anderen.

'Allemaal dood.' Zegt Lindy.

Nikky geeft haar een boze blik. 'Doe 's normaal!' Sist ze.

'Wat ze jullie hebben aangedaan, was gewoon een afleiding,' zegt Amber, de twee volledig negerend,'ondertussen hebben ze de rest vermoord.'

'Ze zijn allemaal omgekomen in de brand' fluistert James.

'Dus nu zijn wij het.' zeg ik. 'de enige rebellen.'

'Maar,' zegt Lindy,'Hun plan was niet helemaal gelukt. Veertien van hen zijn ook omgekomen.'

'Dus nu is het 10 tegen 8. Dat kunnen we winnen.' zegt Jake. Ik knik.

Daarna besluiten we niet meer door te gaan over dit onderwerp. We praten over van alles en nogwat, terwijl ik met mijn mes Ambers haar knip. Ze wilde geen lang haar meer.

'Hé, Amber en Amber,' zegt Jake,'Ik ken deze amber' hij wenkt naar mij 'al wat langer. Dus als ik Amber zeg bedoel ik haar. Anders noem ik jou wel Amber twee ofzo'

'Snap ik,' zegt Amber, 'Jullie hebben samen al veel meegemaakt.'

Na lang gekletst te hebben gaan we slapen.

De volgende ochtend wordt ik wakker geschud. Jake glimlacht, terwijl ik opsta. De rest ligt nog te slapen. Hij loopt baar de luid snurkende Bryan. Hij schudt hem wakker en grinnikt als Bryan verdwaast om zich heen kijkt.

'Wij gaan even wandelen, ondertussen zoeken we eten en water.' zegt hij. Nu is het voor mij ook duidelijk wat we gaan doen. Jake wenkt me,  en ik volg.

'Ik wilde eigenlijk ook even met je praten. Uhm... ik vind het heel moeilijk om dit te zeggen.' zegt Jake. Gelijk denk ik terug aan de eerste hongerspelen, waar hij iemand anders vertelde dat hij me leuk vond. Hij wilde er nooit meer over praten. Ik krijg een warm gevoel in mijn buik. Om eerlijk te zijn hoop ik dat hij me gaat vertellen dat hij iets voor me voelt.

'ik vind je echt heel leuk. Niet op een vriendschappelijke manier, maar op een leuk-leuk manier. Ik kan niet ophouden met aan je denken.'ratelt Jake, 'Uhm.. dit  is het moment dat je me moet onderbreken.' Hij glimlacht even om zijn eigen grap. Hij kijkt verlegen naar zijn schoenen. Ik glimlach, raap al mijn moed bij elkaar en zoen hem. (A/N: ieuw.)

'Wat?' zegt hij. 'Jij vindt mij ook leuk?'

Ik knik verlegen. Dat draai ik me om om eten te zoeken. Jake rent me achterna en pakt mijn hand vast. Ik glimlach even en laat hem maar.