love by accident

N I N E

*Jihyo POV*

Ξύπνησα πάνω σε ένα κρεβάτι του νοσοκομείου με ορούς στα χέρια μου. Δεν μπορούσα να κουνηθώ και πολύ. Ίσα ίσα το κεφάλι μου

"Jihyo ξύπνησες?" Ξαφνικά άκουσα μια φωνή στα δεξιά μου. Κοίταξα και ήταν ένας άντρας με ένα bluetooth στο αφτί του να κάθετε σε μια καρέκλα δίπλα από το κρεβάτι μου. "Όχι ρε ακόμα κοιμάμαι, αυτή είναι η συνείδηση σου" "Εάν έχεις ορέξεις για πλάκες πραγματικά κόψε το αυτί την στιγμή" Ντάξει παραφερθηκα λίγο έχω να πω αλλά και αυτόν τι τον έπιασε? "Συγγνώμη που σου φώναξα, δεν ξέρεις και το όνομά μου ακόμα, με λένε Hyunjin" "Δεν πειράζει, εγώ συγγνώμη που παραφερθηκα"

Το μόνο άτομο που ήθελα να δω τώρα ήταν ο Jeongin. Ηταν ο μόνος που ήταν ευγενικός μαζί μου. "Εμ... που είναι ο Jeongin?" Όταν άκουσε το όνομά του, ο Hyunjin έβαλε τα χέρια του στο πρόσωπο του και κρατιόταν να μην βάλει τα κλάματα. "Συγγνώμη αν σε στενοχώρια με αυτό που είπα αλλα γιατ-" "Δεν φταις εσύ αυτός ο αχάριστος άνθρωπος ο Wang φταίει για όλα, το ήξερα ότι κάποτε θα ξανά συναντηθούμε με αυτό το τσογλάνι" Μου είπε με σχεδόν βουρκωμένα μάτια "Τι εγινε ακριβώς?" Απόρησα ανήσυχα "Οι άντρες του Wang πήραν τον Jeongin, ποιος ξέρει τώρα αν είναι καλά, που είναι, πως ειναι, καλά το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα είναι καλά εκεί πέρα που είναι" Ειπε καθώς με κοιτούσε στα μάτια με δάκρια να κυλάνε πλέον από τα μάτια του.

Πριν προλάβω να πω τίποτα... " Με συγχωρείς για λίγο" Πήρε το μπουφάν του και βγήκε έξω από τον χώρο.

Ήμουν πολύ μπερδεμένη... Γιατί να πάρουν τον Jeongin? Αυτός δεν έκανε τίποτα, καλά σχεδόν τίποτα αλλά και πάλι είναι μικρός δεν θα αντέξει την κακοποίηση για πολύ ακόμα. Θα τρελαθεί Ο Hyunjin χωρίς αυτόν και όλη η ομάδα. Ξέρω ότι με είχαν απαγάγει και δεν θα έπρεπε να τα λέω αυτα αλλά καταλαβαίνω ότι είναι και αυτοί άνθρωποι και έχουν αισθήματα

"Μην τον παρεξηγείς, θα του περάσει" Κοίταξα στα αριστερά μου και είδα τον Minho ξαπλωμένος στο δίπλα κρεβάτι σαν εμενα με όρους και αυτός. "Τι στο καλό? Τι κάνεις εσύ εδώ?" "Τι θες να κάνω μικρή? Δεν θυμάσαι τι ξύλο έφαγα?" Έκανα ένα γρήγορο flashback και άρχισα να θυμάμαι "Αχ ναι όντως τώρα κατάλαβα.  Πραγματικά νοιώθω απαίσια που δεν σε άκουσα, έπρεπε να τους πυροβολησω" Τότε άλλαξε το ύφος του προσώπου του και είπε "Δεν πειράζει έτσι και αλλιώς ήξερα ότι δεν έπρεπε να σε εμπιστευτώ" Τότε γύρισε πλευρό από το κρεβάτι και μου γύρισε πλάτη. Ένοιωθα πολλές τύψεις και πιο πολύ στεναχοριομουν για τον Jeongin. Τι να κάνει τώρα μόνος και αβοήθητος? Μπα δεν πρέπει να σκέφτομαι έτσι, μπορεί να είναι μισή μερίδα αλλά ξέρει να υπερασπίζεται τον εαυτό του. Πιστεύω σε εσένα Jeongin