secret reader | clifford

0.8

Danita White.

Ben daha da kızarırken, Mike belki de ne kadar güzel olduğumla alakalı yirminci mesajını atıyordu.

Benden durduk yere fotoğrafımı istemişti. Ben de atmıştım, sonuçta sürekli mesajlaştığı insanın görüntüsünü kafasında oluşturmak isterdi. Güzel olduğumu gerçekten düşünmüyordum ve onun da insanların dış görünüşüne göre yargılamayanlardan olduğunu umarak fotoğrafımı atmıştım. Ya beni çok güzel bulmuştu ya da kibarlık olsun diye böyle yapıyordu. Şöyle bir düşününce, ikinci seçenek daha mantıklı gelmeye başlamıştı.

M: Dediğim gibi, psikopat bir pandasın sen! :D

D: Kapa çeneni, gizli olmayan gizli okuyucu! :D

M: Hey bunu sevdim! lol.

D: Eğer wattpadde emoji olsaydı, göz devireni koyardım, Mike.

M: Eğer wattpadde emoji olsaydı üzgün suratı koyardım, Dan.

D: Eğer wattpadde emoji olsaydı, utangaç olanı koyardım, Mike.

M: Eğer wattpadde emoji olsaydı senin o sevimli, utangaç emojini öpen emojiyi koyardım, Dan.

D: Tamam, tamam! Şimdilik wattpadde emoji olmadığına göre bu konuyu kapatabiliriz!

M: Şimdilik ;)

M: Hey, emojiye ihtiyacımız yokmuş! ;) :*****

D: Tanrım. Camdan atlamaya gidiyorum, tamam mı?1?!1!1?

M: Haha.

M: Bir dakika

M: Ciddi

M: değildim değil mi

M: dEĞİL Mİ

D: Sakin ol, Şampiyon. Su içmeye gitmiştim :DD

M: Tanrım! Ahah.

D: ama şimdi gidiyorum, haha.

M: Ne? Hayır!

D: Okula gitmek zorundayım ve internetim bitti, Mikey. :( Sonra görüşürüz.

M: Peki o zaman. :(

M: Görüşürüz :***********

D: kES ŞUNU

M: Anlaştık ;) :*

Kendi kendime kıkırdayarak telefonu kilitledim ve arka cebime tıktım. İçi neredeyse boş olan çantamı aldım ve mutfağa yöneldim. Annemi kahvaltı ederken gördüğümde iç çekerek kapıya yöneldim ama beni durdurdu.

"Hey, Nita? Bekler misin, hayatım?"

"Tabii." dedim ve mutfak kapısına geri döndüm.

"Babanla gitmek konusunda... Ciddi miydin?" dedi incelen sesiyle. Göz devirmek istedim ama karşımda çok savunmasız görünüyordu.

"Anne, bak.."

"Anne-kız ilişkimizin pek mükemmel olmadığını biliyorum ama... Gitmeni istemiyorum. Seni seviyorum, Danita." dudaklarımı benim de onu sevdiğimi söylemek için aralandı ama sonra durdum. Gideceğim kesindi, gitme imkanı bana sunulmuşken gereğinden fazla bir dakika bile durmazdım burada. Eğer onu sevdiğimi söyler ve gidersem bu iki yüzlülük olurdu. Tartışmasız onu seviyordum, o benim annemdi. Ama ona umut vermek istediğim en son şeydi.

"Görüşürüz." dedim sakince. Ardından koridorda yürüyüp kapıya ulaştım. Kapıyı kapatırken, bir ağlama sesi duyduğuma yemin edebilirdim.