ÖP BENİ ANNE

7.bölüm "Mesafe"

Ellerim delirmiş olmalı,

Ne bu ellerine uzanma isteği.

İnsan gökyüzüne değebilir mi hiç?

Sanki değebilecekmiş gibi...

Sanki parmak ucu mesafesi...

Kalbim delirmiş olmalı,

Ne bu gözlerin de kaybolma isteği.

İnsan kaderini yenebilir mi ?

Sanki yenebilecekmiş gibi.

Sanki bir yürek mücadelesi mesafesi.

Bilincim delirmiş olmalı.

Ne bu sözlerimde ki şuursuzlaşma isteği.

İnsan sonunu bildiği hikâyede yer ister mi?

Sanki kalemin teslimiyetini ele geçirebilecekmiş gibi.

Sanki bir yazım hatası mesafesi.

~~~

-hadii gidiyoruz dedi.

Kolumdan tuttuğu gibi yolumdan çevirerek ve sanki bunda sonra hep giedeceğim yolların yönünden beni döndürecek gibi bir cekiştirmeyle yürümeye başladık.

Nereye gidiyoruz diye sormam gerekiyordu. Ya da tam aksine hayır diyerek eve dönmem. Ama ikisinide yapmak istemiyordu kalbim. Konuşarak terketmek istemediği bir sükunetti mutluluk yüreğimin. Sanki savaş da düşüncelerimden haberdarmış gibi usul usul alıyordu nefesini. O da bozmak istemiyordu belli ki aramızda ki bu sessizliği.

Evlerin müstakil olduğu bir sokakta ki parka gelmiştik. Çimenlere doğru koşturur gibi yürüdükten sonra beyaz spor ayakkabılarının bağcıklarını çözerek çıkarttı ve oraya oturdu.

- hadi gelsene.

-neden geldik buraya ?

-Test edeceğiz.

-anlamadım. Neyi test edeceğiz?

-yıldızlar mı daha güzel yoksa gülüşün mü ?

İstemsizce bir gülümseme belirdi yüzüm de. Ağzından dökülen her bir cümleyle nefesim kesiliyordu.

-Testin sonucuna göre ne değişecek peki.

-Önce hangisi daha güzel bir bakalım da.

-Gülüşüm daha güzelse?

-O zaman çaresi yok sana aşık olacağım.

Allah'ım gitgede nefesim daha da kesiliyordu. Elim ayağım birbirine dolanmış gibi hissediyordum. Sanki tüm kan hücrelerim kalbime hücum ediyordu. Güç bela sorabildim.

-Peki ya yıldızlar daha güzelse?

-O zaman onları seninle aldatmama gerek yok. Zaten onlara aşıktım.