Ονειροπαρμένοι έρωτες

Κεφάλαιο 22ο

Ρον Άρη

Με την Εύα καθόμαστε ακόμα στο ίδιο παγκάκι με εκείνο 3 ώρες πριν. Τόση ώρα μου εξηγεί, μάλλον μου αφηγείται ιστορίες με τον Γιάννη και προσπαθώ να την κάνω να τον ξεχάσει. Ευτυχώς έχει σταματήσει να κλαίει αλλά είναι στεναχωρημένη γαμώτο, την βλέπω

Εύα: Άρη να σου ζητήσω μια τελευταία χάρη;

Άρης: Φυσικά, ό,τι θες

Εύα: Μπορείς να με πας μέχρι το σπίτι μου;

Άρης: Και το ρωτάς; Πάμε

Περπατούσαμε για λίγη ώρα αλλά εμένα μου φάνηκε αιώνας. Απλά ήθελα να σταματήσει ο χρόνος εκεί. Να περπατάω δίπλα της , χωρίς να λέμε τίποτα και να την κοιτάζω στα κλεφτά

Εύα: Φτάσαμε. Σε ευχαριστώ πολύ για όλα

Άρης: Μην το ξανά πεις

Εύα: Σου είμαι υπόχρεη να το ξέρεις... είπε και με αγκάλιασε σφιχτά με τα λεπτά χεράκια της

Ανταπέδωσα την αγκαλιά και την έσπρωξα περισσότερο πάνω μου. Δείχνει να νιώθει ασφάλεια και αυτό με χαροποιεί

Εύα: Ευχαριστώ πάρα πολύ και πάλι

Άρης: Τίποτα

Εύα: Καληνύχτα

Άρης: Καληνύχτα. Ααα και Εύα...

Εύα: Τι;

Άρης: Ότι είπαμε. Τέρμα τα κλάματα

Εύα: χαχα οκ

Άρης: Τα λέμε

Εύα: Ββ

Έκλεισε την πόρτα του σπιτιού της και τότε αποφάσισα να την κάνω και εγώ σιγά σιγά. Η ώρα είναι 2.30. Λες ο Άγγελος να είναι ακόμα στο πάρτυ; Πολύ πιθανόν. Για τον Στέφανο δεν ρωτάω καθόλου, θα κοιμάται. Πάω σπιτάκι μου άμα είναι, όχι ότι θα κοιμηθώ αλλά λέμε...

Ρον Δανάης

Η ώρα έχει πάει 2.00 και είμαστε ακόμα στο πάρτυ. Η Εύα με τον Άρη έχουν εξαφανιστεί, έχω να τους δω εδώ και 2 ώρες περίπου. Από αυτά που μου είπε η Εύα στο τηλέφωνο δεν κατάλαβα τίποτα. Κι εγώ από την άλλη, πρέπει να έχω πιεί όλο το Βόσπορο γιατί αρχίζω και ζαλίζομαι. Πρέπει να πάω σπίτι αλλά πώς γαμωτο; Δεν βρίσκω κανέναν, ακόμα και ο Άγγελος με έχει παρατήσει μόνη μου. Μονάχα ο Κωνσταντίνος έμεινε. Δεν σας είπα για τον Κωνσταντίνο ε;; Προφανώς... Τον Κωνσταντίνο λοιπόν τον γνώρισα εδώ στο πάρτυ πριν λίγη ώρα, και φαίνεται συμπαθητικό παιδί. Είναι το μόνο αγόρι που τα βρίσκω μαζί του. Δεν έχουμε τσακωθεί ή βριστεί, φανταστείτε... Ας πάω να πάρω άλλο ένα πότε να πιω