Ονειροπαρμένοι έρωτες

Κεφάλαιο 25ο

Pov Άγγελου

Δευτέρα σήμερα. Τέλεια, ακόμα δεν άνοιξε το κολαστήριο και θέλω διακοπές. Πωω το χειρότερο είναι οτι κάθομαι στο ίδιο θρανίο με την σπαστικιά. Το αποφάσισα όμως δεν θα της δίνω σημασία. Άμα δεν της μιλάω δεν θα με νευριάζει σωστά; Είμαι ακόμα νευριασμένος μαζί της απο το πάρτυ. Δεν σκέφτεται σοβαρά αυτή ο κοπέλα. Αυτός ο Δημήτρης, Νίκος τέλος πάντων όπως και να τον λένε, αυτός που της την έπεσε, αν πήγαινε μαζί του ένας θεός ξέρει τι θα γινόταν. Τέλος πάντων πάω τώρα και ο θεός βοηθός.

Pov Δανάης

Τελείωσε το σχολείο και μπορώ να πω πως η πρώτη μέρα προσπαθώντας να αποφεύγω τον Άγγελο πήγε πολύ καλά. Δεν του μίλησα καθόλου σήμερα. Κι αυτός βέβαια το έκανε πιο εύκολο γιατί δεν μου έδωσε καθόλου σημασία. Απο την άλλη όμως, το να μην μου δίνουν σημασία με εκνευρίζει. Κάτι θα του έκανα ή θα του είπα στο πάρτυ, γιατί φαίνεται να είναι νευριασμένος μαζί μου. Αλλά όχι αυτό είναι καλό, θα μπορέσω να τον αποφύγω πιο εύκολα έτσι. Τέλος πάντων πάω για ύπνο τώρα.

Pov Στέφανου

Η ώρα είναι 07:00 και είναι ώρα να σηκωθώ απο το κρεβάτι. Σήμερα είναι μεγάλη μέρα, παίζουμε τον 1ο αγώνα ποδοσφαίρου με την ομάδα του σχολείου. Θεωρώ οτι είμαστε αρκετά προετοιμασμένοι για να τους αντιμετωπίσουμε. Γενικά αυτό το καλοκαίρι ξεσκιστήκαμε στις προπονήσεις για να μπούμε δυναμικά και για να δώσουμε το 100% του εαυτού μας στους αγώνες. Όμως αυτή την περίοδο πολλά με απασχολούν όπως με το θέμα της Αλεξάνδρας. Ποτέ δεν φανταζόμουν πως θα έφτανα σε αυτό το σημείο, να ερωτευόμουν και μάλιστα την Αλεξάνδρα, που τόσα χρόνια μένουμε δίπλα. Και εφόσον έγινε θα πρέπει να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου, για να μην την χάσω. Πω γαμώτο, η ώρα έχει περάσει και αφού εχω ντυθεί κατευθύνομαι προς το σπίτι του Άρη για να πάμε μαζί στο σχολείο.

Άρης: Έλα ρε ηλίθιε τι κάνεις τόση ώρα;

Στέφανος: Εντάξει ρε πως κάνεις έτσι; 10 λεπτά άργησα

Άρης: Ναι και περιμένω κι εγώ σαν το μαλάκα 10 λεπτά. Τι 10 λεπτά; 20 είναι στάνταρ

Στέφανος: Καλά καλά πάμε τώρα. Είσαι προετοιμασμένος για σήμερα;... Τον ρωταω καθώς προχωράμε για το σχολείο..

Άρης: Όχι

Στέφανος: Τι όχι, δηλαδή;

Άρης: Δεν ξέρω ρε Στέφανε, δεν ξέρω. Σκέφτομαι την Έυα, κι αν θέλει ακόμα τον Γιάννη;