Ονειροπαρμένοι έρωτες

Κεφάλαιο 27ο

Pov Έυας

Ξύπνησα απο τον ήχο του ξυπνητηριού που ηχούσε εκνευριστικά στα αυτιά μου. Σηκώθηκα μετά απο λίγα λεπτά, αναγκαστικά, γιατί εκτός απο το ξυπνητήρι άκουγα και την φωνή της μάνας μου. Σήμερα δεν έχω καμία διάθεση να πάω στο σχολείο. Μετά απο όλα αυτά που έγιναν χθες δεν θέλω να δω ούτε τον Άρη, ούτε τον Γιάννη. Αφού ετοιμάστηκα, η μαμά μου πήρε τα κλειδιά του αμαξιού και αφού άφησε πρώτα την Πηνελόπη στο Δημοτικό με πήγε κι εμένα στο Λύκειο.

Έυα: Είναι αναγκαστικό να πάω σήμερα;.. Της είπα αφού βρισκόμουν ακόμα μέσα στο αυτοκίνητο

Μυρτώ (μαμά Έυας): Τι έχεις πάθει σήμερα; Άργησες να ξυπνήσεις, έχασες το λεωφορείο και τώρα αυτό. Έυα τι έχει γίνει;

Έυα: Τίποτα απλά να.. Εμ δεν εχω διαβάσει σήμερα και φοβάμαι πως η καθηγήτρια της φυσικής θα μας βάλει test... Της είπα ως δικαιολογία. Δεν έχω καμία όρεξη να αναλύσω τα προσωπικά μου με την μάνα μου τώρα και ιδικά έξω απο το σχολείο

Μυρτώ: Καλά που είναι το μυαλό σου; Και γιατί δεν διάβασες;

Έυα: Μαμά θα σου πώ στο σπίτι. Πάω τώρα γιατί θα αργήσω. Τα λέμε... Της είπα και κατευθύνθηκα προς την είσοδο του σχολείου. Καθώς προχώρησα μα σκυμμένο κεφάλι, άκουσα να με φωνάζει ο Γιάννης. Ωχχ θέε μου τι θέλει πάλι;

Γιάννης: Έυα

Ευα: Τι θές Γιάννη;

Γιάννης: Ρε Ευάκι ασε με να σου εξηγήσω. Σε παρακαλώ

Έυα: Εγώ σε παρακαλώ Γιάννη. Νομίζω οτι την προηγούμενη φορά που μιλήσαμε ήμουν ξεκάθαρη

Γιάννης: Μα ρε Έυα σ'αγαπάω ακόμη

Έυα: Την επόμενη φορά που θα μου πεις πως μ'αγαπάς, να σιγουρευτείς ότι δεν το λές σπό συνήθεια. Τώρα πρέπει να πάω μέσα

Γιάννης: Έυα σου λέω αλήθεια. Για ποιά συνήθεια μου μιλάς; Δεν θυμάσαι πως περνούσαμε; Μην μου πείς πως έχεις ξεχάσει. Δεν ξεχνιούνται τόσο εύκολα οι άνθρωποι και τα συναισθήματα δεν λήγουν τόσο γρήγορα

Έυα: Θεέ μου, είσαι όπως όλοι οι άλλοι. Το λυπηρό είναι ότι σκέφτηκα πως είσαι διαφορετικός.

Γιάννης: Δώσε μου μια ευκαιρία. Δεν σου ζητάω πολλά. Να δείς που στο τέλος θα είμαστε εμείς καλά και...

Έυα: Δεν υπάρχει χαρούμενο τέλος για εμάς.. Αντίο. Μην ξανά προσπαθήσει να μου μιλήσεις. Κουράστηκα πραγματικά.

Γιάννης: Μα...

Δεν τον άφησα να ολοκληρώσει.Μπήκα βιαστικά μέσα στο σχολείο, αφού τόση ώρα βρισκόμασταν στο προαύλιο. Μερικά παιδιά παρατηρούσαν την συζήτηση και σχολίαζαν. Δεν με μοιάζουν τι λένε, αλήθεια. Η μέρα μου τελικά είναι όπως το περίμενα. Σκατά