Afitâb 🌸🕊

Nefes Kafasına İhtiyacım Var

*Nefes'ten*

Güneş ışıklarının yüzüme vurmasıyla uynamıştım bu sabah. Aslında ben de herkes gibi, her çocuk gibi annesinin o güzel sesi ile uyanmak isterdim. Saçlarımı okşasın, yanağımdan öpsün, anlımdan öpsün. "Hadi kalk kızım" desin isterdim.

Lavaboya girip elimi yüzümü yıkadım. Saçlarımı yukarıdan topladım ve aşağıya indim. Kahvaltı yapan abim, abimin arkadaşı ve babama "Günaydın'' diyip abimin yanağından öpüp, ben de oturdum sofraya.

Babam "Nefes" diyince kafamı babama çevirdim. (Her ne kadsr istemesem de.) "Efendim" dedim soğukça.
"Kızım hep böyle mi olucaz? Hep soğuk mu duracaksın bana karşı? Ne kadar daha böyle devam edecek?" Dedi. Kafamı tekrar babama çevirip "Evet baba. Aynen öyle olucak. Sen ne zaman fikrinden ve bana bile sormadığın kararından vaz geçersen, ben o zaman affedeceğim seni. Aramızdaki buzlar o zaman erir." Dedim. Babam çoktan kafasını eğmişti.

"Yapamam kızım, biliyorsun. Yapamam! Seni Tahir ile evlendirmem gerekiyor.!" Dedi. O kadar sinirlenmiştim ki. Çatalı sıkıyordum sinirimden ve bükülmüştü neredeyse. Artık günlerdir tekrarladığım soruyu yine babama sundum. Fakat bu sefer bağırarak. "Ya niye niyee! Sebebi ne babaa! Beni o adam ile evlendirmek için bana geçerli tek bir sebep söyle! Neden?!" Diye bağırdım sofrada.

Hemen abim atladı lafa. "Baba ben dayanamayacağım artık söylüyorum." Diyince babam da "Yapma oğlum." Dedi. Anlamayan gözlerle ikisine de bakıyordum.
"Ben Tahir'in kardeşini kaçırdım. Sana yalan söyledim, söyledik. Eslem aslında benim arkadaşım değil sevgilimdi." Diyince ufak bir şok geçirip masadakilere baktım. "Nasıl yaa?" Diye sordum. "Yani sen şimdi Eslem'i o yüzden mi 3 gündür bizim evimizde tutuyordun? Peki bana neden söylemedin abi?!" Diye sesimi tekrar yükselttim.

Bağırmıyordum ama sesim normalinden daha sert ve yüksesk çıkıyordu. "Çünkü söylersek yıkılacağından korktuk anlıyor musun?" Diye sordu.
"Abim niye yıkılayım?" Dedim şaşırarak. "Çünkü buraların âdetini sen de iyi biliyorsun canım kardeşim. Eğer ki birisi, başka birsinin kızını kaçırırsa o kişi ya ölür ya da-."
Abimin sözünü kesip ben tamaladım o sözü. "O kişi ya ölür ya da eğer ki varsa kız kardeşi ile berdel olur." Dedim. Boğazıma bir yumru oturmuştu sanki. Yutkunamıyordum. Gözümden bir damla yaş süzüldü.

"E siz bana bunu önceden söyleseydiniz ben zaten Tahir ile evlenmeyi kabul ederdim ki." Dedim. Masadaki herkes bana şaşırarak bakıyordu. Hep bir ağızdan "Nasıl yani!" Nidası yükseldi.
"Abiim, ben senin ölmene hiç müsade eder miyim? Seni göz göre göre ölüme iter miyim hiç? Tanımadın mı kardeşini? Bilemedin mi seni ne kadar çok sevdiğini? Anlayamadın mı senin için neler yapabileceğini? Ben size ve sevdanıza kıya bilir miyim?" Dedim gözümden bir damala yaş süzülürken.

Eslem'in ve abimin de gözleri dolmuştu. Babam hâla söylediklerimin etkisndeydi. Şok geçiriyordu. Eslem bana teşekkür edercesine kolumu sıvazladı. Minnet dolu gözlerle bakıyordu bana. Kahvtımı yapıp odama çıktım. Aşağıda az önce olanları düşünmeye başladım. Ben Tahir ile evlenecektim. Tüm Mardin'in kızlarının hayran olduğu Tahir ile.

Aslında Tahir o kadar iyi birisiydi ki. Çok mala mülke sahip olmasına rağmen, asla mütevazi tavrını bozmazdı. İnsanları mahçup etmezdi. Çok sevilirdi Mardin'de. Özellikle de Midyat'ta. Şu olan biteni bir kenara bırakırsak, gerçekten yakışıklıydı Tahir. Sürekli spor giyinirdi. Ben de öyle. Düşüncelerimden kapımın tıklatılması ile ayrıldım. Gelen Eslem'di. İçeriye girdikten sonra "Gelebilir miyim?" Diye sordu. Gülümseyerek "Gelebilirsin tabii." Dedim. O da gülümsedi ve yatağıma, yanıma oturdu.

Sorar gözlerle ona bakıyordum. Sessizliği bozan Eslem olmuştu. "Nefes. Sana ne kadar teşekkür etsem, etsek az." Dedi mahçup gözler ile. Gülümseyerek sırtını sıvazladım ve "Sorun değil Eslem. Bunu kendinize asla dert olarak görmeyin olur mu? Hem zaten evlenme yaşıma gelmiştim. Mine teyzemi görüyorsun her gün mürvet diye peşimde dolaşıyor. Saniye Teyze desen 'seni oğluma alacam haa' diye tutturmuş. Ne yapsın bu Nefes?" Dedim ve ikimiz de kıkırdadık.