Mind Games 3 : Lies

Προσπαθώ....

Ίαν..

Βλέπω τα ματάκια της κατακόκκινα και ακόμα και για μένα που ειμαι ένας άνθρωπος ψυχρός, είναι σπαρακτικό. Έχω δει μάτια να μένουν ανοιχτά από τα θυματα μου αλλά δεν ένιωσα ποτέ την παραμικρή συγκίνηση. Ήξερα πως θα τη βρω εδώ. Πάντοτε εδω τη βρίσκω το ξημέρωμα. Κάθομαι απαλά στο κρεβάτι, χαϊδεύω τα μακριά της μαλλιά και την ακούω να κλαψουριζει στο άγγιγμα μου. Είναι εκείνο το παράπονο που σου βγαίνει όταν πονάς και ξέρεις πως κάποιος σε καταλαβαίνει...

***

"Θα περάσει μωρό μου..."

"Πονάει Ίαν... Ούτε πρόλαβα να του μιλήσω... Ούτε πρόλαβα να τον αγγίξω... Ξέρεις πως είναι να γνωρίζω ότι δεν θα τον αγγίξω ποτέ ξανά; Πώς δεν θα ακούσω τη φωνή του...Ούτε τη γκρίνια, ούτε το γέλιο του... τίποτα... Όλα σώπασαν γύρω από εκείνον..."

Με τα μάτια ανοιχτά αλλά χαμένα στο κενό, ξαπλωμένη μπρούμυτα έχοντας το μαξιλάρι του αγκαλιά, παραμιλουσε. Για τον Ίαν ήταν συχνό φαινόμενο... Της έδινε το χρόνο και μέσα από το δικό της πόνο, προσπαθούσε να φανεί δυνατός για να ξεπεράσει και τον δικό του. Ήθελε να παλέψει για να δει τα χείλη της να χαμογελάνε... Να ξανά την θέληση στο βλέμμα της και την πυγμή της.

Σηκώθηκε για να φύγει μα το χέρι της κλειδώθηκε στο καρπό του και τον σταμάτησε.

"Μείνε...Μην με αφήνεις μόνη με τους εφιάλτες... Μείνε..." είπε γεμάτη παράπονο, κι εκείνος σκουπίζοντας τα δάκρυα της ,ξάπλωσε στο κρεβάτι του καλύτερου του φίλου και την αγκάλιασε. Έμειναν ξαπλωμένοι ολόκληρη τη μέρα... Οι δύο τους... Χωρίς να μιλάνε. Χωρίς να κουνιούνται... έχοντας μόνο ο ένας τον άλλο αγκαλιά...