အေဖေခၚလို႔အိမ္ခဏျပန္သြားတဲ့ကိုယ္ေတာ္ကည၈နာရီထိုးသည္အထိျပန္မေရာက္ေသးေပ။
အျပန္လမ္းအတြက္စိုးရိမ္တာကတစ္ေၾကာင္း,အိမ္မွာျပႆနာတစ္ခုခု႐ွိလို႔လားဆိုၿပီးစိတ္ပူရတာတစ္ေၾကာင္း...
ဖုန္းဆက္ၾကည့္ရင္ေကာင္းမလားဟုေတြးမိေပမယ့္သူ႔အေဖနဲ႔စကားေျပာေနရင္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္သြားမွာကလည္းစိုးသည္။
မထူးပါဘူး...။
အက်ိဳးအေၾကာင္းေတာ့လွမ္းေမးၾကည့္ဦးမွပါ။
တတူတူဝင္သြားတဲ့ဖုန္းကိုခ်က္ခ်င္းကိုင္တာေၾကာင့္တစ္ခ်က္ေတာ့ၾကည္ႏူးသြားရသည္။
ကိုယ္ကသူ႔အတြက္အေရးပါမႈကိုဒီလိုအေသးအဖြဲေလးကအစေဖာ္ျပတတ္ျခင္းသည္လည္း ရိေပၚကိုခ်စ္ရျခင္းရဲ႕ေနာင္တမရသည့္အခ်က္တစ္ခ်က္။
"အင္း...သည္းငယ္"
ရင္ထဲကလိႈက္ခုန္မႈကလက္ဖ်ားေတြေအးခနဲ႔ျဖစ္သြားသည္အထိ။
တစ္ခါတစ္ရံထိုသို႔ေခၚတတ္ျခင္းကိုလည္းေနသားမက်စြာႏွင့္ရင္ခုန္မိသည္။
"ဒီေန႔အိမ္မွာပဲအိပ္မွာလားလို႔"
"ဟင့္အင္း! အခုျပန္လာေနၿပီ"
"ေအာ္...၉နာရီဆိုအေဆာင္ပိတ္တာေနာ္"
"သိပါတယ္ကြာ...ဘာလဲ
လြမ္းေနၿပီလား?!"
"သြားေသလိုက္!!"
တဟားဟားရယ္သံႀကီးေၾကာင့္
ဖုန္းကိုသာမ်က္ေစာင္းထိုးမိသည္။
အိုက္ယား...ငါဘယ္တုန္းကစျပီးကေလးဆန္မိသြားပါလိမ့္။
ဖုန္းခ်ၿပီးအင္တာနက္သံုးေနတုန္း႐ုတ္တရက္အေမွာင္က်သြားတဲ့အခန္းေၾကာင့္ ျပတင္းေပါက္ကတစ္ဆင့္ေဘးဘီအခန္းေတြကိုလွမ္းအကဲခတ္လိုက္သည္။
ဒီတစ္ခါမီးပ်က္တာမဟုတ္...
မီးလံုးကျပႆနာ႐ွိေနတာ။
မျဖစ္...ရိေပၚကအေမွာင္မႀကိဳက္တာေၾကာင့္ ေ႐ွာင္းက်န္႔အပိုဝယ္ထားေသာမီးလံုးကို႐ွာရသည္။
သူျပန္မလာခင္အသစ္လဲထားခ်င္တာေၾကာင့္လည္းနွစ္ဖက္ေထာက္ေလွကားကိုအသံုးျပဳၿပီးမီးလံုးတက္လဲလိုက္၏။
"ေ႐ွာင္းက်န္႔!!"
အခန္းတံခါးဖြင့္သံနဲ႔အတူအထိတ္တလန္႔ေခၚသံတစ္ခုေၾကာင့္ေ႐ွာင္းက်န္႔ျပံဳးလိုက္သည္။
စိတ္ခ်...အေမွာင္ေၾကာက္တဲ့အခ်စ္အတြက္ အသက္ပင္ေသခ်င္ေသ
ကိုယ္တိုင္မီးသီးတက္လဲေပးမယ့္လူမ်ိဳး။
ESTÁS LEYENDO
HEARTBEAT (COMPLETED)
FanficWang Yi Bo & Xiao Zhan fan fiction fictionကိုfictionလိုသာျမင္ေပးၾကေစရန္။
