KATİL

Bölüm 8 - Fotoğraflar

Bolumun geç geldiğini biliyorum hepınizden özür dilerim ama cidden vaktim olmuyor umarim begenirsiniz.İyi okumalar vote ve yorumları unutmayın :)

...Onlara Emma'yı anlattığımda buraya geldiklerinde öyle bir kızın olmadığını söylediler.Bu resmen saçmalıktı o buradaydı yanımda.Hatta kaza anında elimi tutmuştu nasıl olur.Annem ve babam sedyeyle farklı ambulanslara alınırken ben de annemin olduğu ambulansla bindim.Hastaneye geldiğimizde annem ve babam ayılmıştı.Onların ayıldığını öğrenen polisler odamiza gelip ifadelerimizi aldı.Onlara Emma'yı anlattığımızda birşey bilmediklerini ancak bu kazanın başka birisi tarafından planlı olabileceğini anlattılar.Ve işte o günden sonra Emma'ya bir daha hiç ulaşamadık.

ŞİMDİKİ ZAMAN

Donmuş bir şekilde duvardaki fotoğraflara bakıyordum.Evet kesinlikle bu Emma'ydı.Hatta bu fotoğrafı evimizin bahçesindeyken annem çekmişti.Ama o fotoğrafın burada ne işi vardı ? Emma'dan ne istiyorlar ? Ben duvara kilitlenmiş bir şekilde bakıp düşünürken odada ki kızın hıçkırıkları artmaya başlıyordu. Duvardan gözlerimi ayırıp kıza yaklaştığımda sanki kaçacak yeri varmış gibi geriye gitmeye çalışıyordu.Ona elimle susmasını işaret ettiğimde o beni görmeyip daha şiddetli ağlamaya devam etti.Ah hadi ama biraz daha böyle devam ederse bu kız yüzünden o katil beni de bulacaktı.Kızın yanında diz çöküp konuşmaya başladım.
"Beni iyi dinle ben katil falan değilim senin gibi ben de buraya istemsizce geldim şimdi sus yoksa o adam ikimizi de öldürecek."

Cümlem bittiğinde kız sanki rahatlamış gibi hıçkırıklarını biraz kesmeye çalışıyordu . Kızın yanından kalkıp tekrar duvarın önüne geçtiğimde sadece Emma'nın olduğu tarafa bakıyordum . Hala anlamıyorum Emma'nın fotoğrafinın bir katilin evinde ne işi var ? Diye düşünürken o gün polisin söyledikleri aklıma geldi.

"Bu kaza başka biri tarafından planlı olarak yapılmış olabilir " demişti. Kazayı planlayan biri varsa bu adam olabilirdi.Peki ya neden Emma ? Ahh delirmek üzereydim.Yanağımdan süzülen ıslaklıkla ağladığımın farkına vardım.Onu çok özlemiştim.Elimle gözyaşlarımı silip tekrar odada ki kızın yanına yaklaştım ve konuşmaya başladım.

"Bu eve yanlışlıkla girdim ve katil benim burada olduğumu bilmiyor. Burada olduğumu kimseye söyleme söz veriyorum sana yardım etmeye çalışacağım "

Cümlemi bitirdiğimde kız başıyla beni onayladı.Yanından ayrılmadan önce kıza son kez baktım ve odadan çıktım.Odanın kapısını kilitleyip dolabı tekrar kapının önüne çektim ve anahtarları aldığım yere taktım.Şu an o adam yokken buradan gidebilirdim ancak o kıza söz vermiştim.Hem Emma'yı da bulmam

lazımdı.Yine kafamdaki sorularla boğuşuyordum taa ki kapının çarpma sesi kulaklarıma gelene kadar. Sanırım yine o adam gelmişti.Hemen saklandığım dolabın arkasına geçip saklanmaya devam ettim.İçeriye biraz da olsa ışık girdiğinde adamın kapıyı açtığını anladım.Ayak sesleri kulağımda yankılandığında adamın daha çok yaklaştığını farkettim.Adam görüş açıma girdiğinde beni görmemesi için bir adım yana kaydım.Adam anahtarları aldığım yerdeki kapının kilidini açıp içeri girdi.Bir süre sonra tekrar odadan çıkıp kapıyı kilitledi ve anahtarları aynı yere asıp merdivenlere yöneldi.Adam merdiven basamaklarını çıkmayı bitirdiğinde kapıyı açıp bodrumdan dışarı çıktı ardından duyduğum tek şey ise yine kapının kilitlenme sesleri oldu.