Ağa Kızı Rojin

Bölüm 9

5 YIL SONRA

Rojin
Gecenin zifiri karanlığında terastan yıldızlara bakıp Baransız geçen 5 yılımı düşünüyordum. Ah zaman çok acımazsın. Ömürden giden 5 yıl. Sevdiğim adamdan uzakta, nefret ettiğim adamın esiri olarak geçmeyen 5 koca yıl. Özlemin dili olsa keşke. Bulunduğum durumu hangi sözcük tarif edebilir bilmiyorum. Tek bildiğim artık herşeyi boşvermiş olmamdı. Özlemin derinliğine dalmışken duyduğum "Anne" sesiyle kendime geldim. Arkamı döndüğüm anda Miran'ı görünce kucağıma aldım.
"Canım oğlum siz olmasanız ben bu kadar güçlü kalabilir miydim, bilmiyorum" diyerek elini öpüp yatağına yatırmak için odamıza girdim.

Mir Ali uyuyordu, Miran'ı yatağa yatırıp kendi yatağıma geçtim. 5 yıl önce Berfin'in öldürülmesi hala gözümün önünden gitmiyor. Bir insan nasıl gözünü kırpmadan adam öldürebiliyordu, aklım almıyordu.
Baran. En büyük hayal kırıklığım. Neden bugüne kadar beni hiç aramamıştı. Beni düşmanın elinde nasıl bırakabilirdi.
Memleketimi, annemi, babamı, kardeşlerimi çok özledim.
Kaçırıldıktan 2 ay sonra ikizlerim olacağını öğrendiğim zaman, onlara birşey olmasın diye Berdan'ın her dediğini kabul ettim. Yanında kalmayı red edersem, çocuklarımı vermemekle tehdit ediyordu. Her zaman tehditlerine boyun eğmek zorunda kaldım. Keşke biraz güçlü olabilseydim..

Baran
Rojinim nasıl özledim seni, 5 yıl nasıl da geçti sensiz. Bir gün bile seni anmaktan, mezarına gelmekten vaz geçmedim.
5 yıl önce öldüğünü söyledikleri zaman dünyam başıma yıkılmıştı. İnanmadım, inanmak istemedim. Günlerce kurulan taziye çadırlarının içinde seni bekledim.
Bir bebeğimiz olacaktı bizim, çok mutlu olacaktık. Neden bize bu kaderi reva gördüler. Bir damla mutluluk çok geldi bize.

Seyyah oldum gezdim gurbet elleri
Anlatayım başa gelen halleri
Çok çektim ölümden beter ayrılık
Ölümden çok çektim beter ayrılık

Gurbet eli bizim için yapmışlar
Çatısına üç mum kazıp çatmışlar
Ölüm ile ayrılığı tartmışlar
Elli dirhem fazla gelmiş ayrılık

Dicle'ye karşı otururken, sazımdan nağmeler dökülüyordu adeta. Ah ayrılık , neden bizi buldun ayrılık...
Eve gittiğimde Ayşe beni bekliyordu.
"Neredeydin bu saate kadar?" Diye sorunca ağlamaktan kızarmış gözlerimi kaçırıp

"Arkadaşlarla dışardaydım" diyebildim.
O sırada Ahmet'in ağlamasıyla Ayşe odaya giderken bende ilk göz ağrım Asyama bakmak için ayrıldım ordan.
Ayşe ile annemin zoruyla evlenmiştim. Ama asla Rojini sevmekten vaz geçmemiştim. Hayalini kurduğum herşeyi Ayşe ile yaşamak zoruma da gitse Ahmet ve Asya için gözyaşlarımı içime akıtıyordum..

Berdan

Sevdiğim kadını zorla da olsa yanımda tutuyorum. Bana bir kez gülsün diye ömrümü serdim yoluna. Kan kardeşimden vaz geçtim onun için. Ne yaptıysam bir kez bile gülmedi. Sadece oğullarına baktığı zaman gülüyor. Olsun güldüğünü görüyorum ya, o da yeter.
5 yıldır beraberiz Ermenistan'da. Rojin çocukları için yanımda durmayı kabul etti. Bu süre içinde bir kez bile dokunmadım, dokunmak istemedim. Hep uzaktan sevdim.
Mir Ali ve Miran ikisi de benim için çok kıymetli, kendi çocuğum gibi seviyorum. Onlarda beni babası zannediyor ve çok seviyorlar. Belki bir gün Rojin de sever beni. Ömrümü vermeye hazırım o günler için..

Merhaba arkadaşlar uzun zaman sonra tekrar aranızdayım. Yeni bölümü çok bekletmeden paylaşmak istedim. Lütfen desteğinizi ve yorumlarınızı eksik etmeyin. Eleştirilerinizi, yorumlarınızı bekliyorum. Keyifli okumalar..