Titanic

Hoofdstuk 1

08-04-1912

Ik ben Maria en ben 16 jaar, ik woon al sinds mijn 10de met mijn moeder en zusje in Ierland. Mijn vader is er niet, ze zijn uit elkaar. Ik ben hier niet echt gelukkig, ik zou liever bij mijn vader wonen. We waren vroeger rijk, we woonden in een heel grote villa. Omdat mijn moeder en vader uit elkaar gingen, moest mijn moeder vertrekken. In deze tijd is het zo, als je ouders scheiden, moeten de kinderen mee met de moeder. En hier zit ik dan, naast mijn moeder aan een kapotte tafel met verroeste stoelen. We zijn heel arm, mijn moeder heeft natuurlijk geen baan, zij moet voor mijn zusje kunnen zorgen. We hebben een heel tekort aan voedsel. Ik ben heel ongelukkig, maar daar kan ik dus zelf niets aan doen. Ik vind geen baan omdat ik te arm ben, armen worden hier gediscrimineerd. De mensen met veel geld denken dat we niets kunnen. Bende losers.

Mama ligt in bed. Ze is ziek. Ik moet voor haar zorgen, dat is heel vermoeiend. Mijn zusje maakt heel veel kabaal, ik ben bijna doof. 'Liefje, wil jij wat brood voor me gaan kopen?' vraagd mama. 'Ja natuurlijk, maar hebben we nog geld?'. Mama, wijst naar het kastje, daar zit nog 2euro in. Net genoeg. Ik doe mijn jasje aan en ren naar de stad, om brood. Ik ga binnen in het heel kleine winkeltje op de hoek van de straat. Daar staat Ruth brood te snijden met een scherp stuk proper glas. Ze glimlacht en zegt: 'Dag Maria, wat wil je hebben?' Ruth is altijd al vriendelijk geweest. Zij heeft wel geld, toch genoeg om rond te komen. 'Ik wil graag dat kleine broodje.' zeg ik. Ze knikt en geeft me het krantje van vandaag. Die geeft ze me altijd, gratis. Ze weet dat ik niet veel heb, dus daarom geeft ze me het met veel plezier. Op de voorpagina van de krant zie ik oorlog, overal in de wereld staan. Dan zit ik te denken, ik heb niets, ik maak geen oorlog hoor, voor wat geld. Trouwens wat los je er mee op, niets. Ik blader verder. Dan kijk ik met grote ogen. 'Wauw'' Roep ik, 'Wat een groot schip, met heel veel luxe!' Ruth glimlachte. 'Ja, ze hebben er vele jaren aan gewerkt en nu kan het eindelijk uitvaren, hij gaat naar Amerika.' Ik dacht na. Maar dat is de oplossing! Ik heb gehoord dat je in Amerika veel beter aan werk kunt geraken, ik wou altijd al naar Amerika om een beter leven te beginnen en dit is mijn oplossing! Ik gaf het geld aan haar, bedankte haar en spurtte naar huis. 'Mama, mama!', riep ik, 'Moet je dit lezen!' Ik gaf de krant aan mama en keek haar vreugdevol aan. Van een triest gezicht ging mama naar een blij gezicht. 'De Titanic?' zei ze, 'niet slecht', 'met alle comfort', eersteklassers, tweedeklassers en DERDEKLASSERS!' riep ze blij. 'Waar kun je de kaarten kopen?' vroeg ze. Ik bladerde in de krant en zag dat ik ze kon bestellen via de scheepsvaartmaatschappij. Ik liep naar het dorp en ging binnen in het gebouw. Oh nee, er staat zeker 40 man voor mij. Na een uur was het eindelijk aan mij. ik schoof door en zei: '3 kaartjes voor de overstap op de Titanic naar Amerika alsjeblieft.' De man keek me raar aan. 'Weet je zeker dat je dit kunt betalen?'. Ik twijfelde. Kon ik dit wel betalen? Ik vroeg het me eigenlijk zelf ook wel af. Hoe dom kon ik nu weer zijn om niet te kijken hoeveel het was? 'Hoeveel is het meneer?' vroeg ik. Hij keek in zijn papieren en zei: '2000 frank', zei de man. Oh nee, dit kon ik helemaal niet betalen! 'Meneer, alsjeblieft, mijn moeder ligt ziek in bed en heb het geld echt nodig, kunt u er echt niet wat minder voor vragen, hier zijn we ongelukkig en we zijn er zeker van dat we in Amerika een beter leven kunnen beginnen.' De man keek me aan alsof hij medelijden met me had. Hij glimlachte vriendelijk. Hij dacht na en zei dat hij een oplossing ging zoeken. Even later zei hij: 'We kunne helaas niets doen, juffrouw, u zult geld moeten lenen, ofwel hier blijven.' Ik was heel verdrietig. Met mijn hoofd naar beneden liep ik het gebouw uit. Ik wandel over straat. Het is aan het regenen. Ook dat nog. Opeens bots ik tegen een meisje. Een heel rijk meisje. Ik maak een diepe buiging voor haar, want ze is de dochter van de hertog en de hertogin. Ze glimlacht vriendelijk en inspecteert me. Ik kijk haar verbaasd aan maar zeg niets. Ze ziet opeens het blaadje van de krant waarin de informatie over de Titanic staat. Ze vraagt of ze even mag kijken, natuurlijk durf ik dat meisje niet tegen te spreken. Ik geef haar de krant en ze begint de informatie te bekyken. 'Ga jij op die boot stappen?' vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, ik ben een derdeklas-passagier en het is 2000 frank, ik kan dat niet betalen, ik wil een beter leven in Amerika maar dat gaat alleen maar als ik de overstap met de TItanic maak.' zei ik. Ze begon te zoeken in haar tasje. Toen haalde ze een biljet tevoorschijn. 'Hier, dit is voor jou, ik wil dat je gelukkig word.' Ik was natuurlijk geschrokken, want ik dacht dat rijken egoïsten waren. 'Wauw, meen je dat?' vroeg ik. Ze knikte. Ik wou haar om de hals vliegen maar was bang dat ze dat onbeleefd zou vinden. Ik maakte dan maar een buiging. 'Heel erg bedankt, God zal het u lonen.' zei ik. Toen zei ze dat ze ook op de Titanic ging stappen. 'Echt waar? Wauw, gaaf, ik bedoel leuk mevrouw!' riep ik. Ze knikte weer en wenste me nog een prettige dag. Ik liep dolblij naar scheepsvaardmaatchappij en bestelde 3 kaarten van 'White Star Line'. Daarna huppelde ik naar huis en stormde mijn huis binnen. Ik vertelde het hele verhaal. Mama sprong uit haar bed en begon te dansen. Eindelijk, eindelijk is het ons gelukt. Een nieuw begin, een nieuw hoofdstuk in ons leven.