Titanic

Hoofdstuk 3

11-04-1912

Zo, hier zit ik dan, alleen in een kamertje, niemand die me komt helpen. Godverdomme, ik haat dit zo. Dit moest een leuke reis worden en dan hopen dat je een nieuw leven kon beginnen. Wie weet, ben ik nog altijd een gevangene als we aankomen in Amerika. Fuck. Mijn moeder moet zo ontzettend teleurgesteld zijn in mij. Kip die ik ben. EN DAT IK DIE VENT IN ELKAAR GESLAGEN HEB, wat voor een loser moet je dan wel niet zijn. Ik dacht op dat moment echt niet na. Volgens mij ben ik een kind voor in de psychiatrie. Ik ben echt erg. Maar goed, met piekeren kom je er echt niet, dus denk ik dat ik naar het bruine kastje ga en de koperen sleutels even tel, goed om de tijd te doden.

Even later zit ik terug op mijn stoel. Waaauw, wat was dat leuk (sarcasme). Wat zal ik nu eens gaan doen? Misschien de stofjes op de grond tellen, of misschien de gaten in mijn rok tellen? Who cares?! Dit is zo saai. Ik kan echt wel leukere dingen verzinnen. Maar goed, de vraag is nu, hoelang moet ik hier nog in dit donkere kot zitten? Waarschijnlijk zo lang als zij beslissen, en dat zal heel lang zijn. Ik begin te huilen, niet omdat ik gevangen zit, maar omdat papa dood is. Ik begrijp het nog altijd niet, heeft hij zelfmoord gepleegd, was hij ziek, is hij vermoord? Wel duizenden mogelijkheden waaraan het zou kunnen liggen.

Even later hoor ik voetstappen. Wie zou het zijn? Het is Tom. Omg komt Tom me nu helpen? Waauw. 'Tom, Tom!! roep ik luid. Ik hoor een antwoord. 'Maria?!' vraagt hij. Hij krijgt de deur natuurlijk niet open, die is op slot. Hij trekt heel hard aan de deur en probeert zelfs de deur in te beuken. Hij bonkt een paar keer tegen de deur. Hij gaat gewoon open? Ik zie zijn lieve snoetje, waauw eigenlijk ziet hij er best wel goed uit. Ik vlieg hem om de hals. 'Echt heel erg bedankt!!' roep ik uit. 'Hoe kom je hier terecht?' vraagt hij. Ik leg het heel kort uit. 'Best wel heftig' zegt hij. 'Kom, de rest doet er niet toe, we gaan weg. Hij houdt me tegen. 'Wacht', zegt hij. 'Gaan ze je niet zoeken?'. Daar had ik nog niet bij stilgestaan...