Titanic

Hoofdstuk 2

De volgende dag ben ik al vroeg uit de veren. Ik ben zo blij! Morgen vertrekt de Titanic!! Vandaag nodig ik mijn vriendinnen Veronica en Josephine uit. Ik ga afscheid van hen nemen. Ik ga ze wel missen. Ze zijn mijn beste vriendinnen. Alhoewel ik in Amerika ook wel vrienden zal maken. Ik vind het best wel jammer dat ik ze achter moet laten. Maar goed, ik moet even denken aan mijn familie. Mijn familie is heel belangrijk voor me.

10-04-1912

Ik ben er klaar voor!! Mijn klein mini-koffertje zit klaar. Ik ga naar mama. Mama maakt mijn kleine zusje klaar voor de lange reis. 'Mama, vertrekken we? Ik wil niet te laat komen.' zeg ik. Mama knikt. 'We zijn klaar,' zegt ze. We stappen de deur uit en vertrekken te voet naar de boot. Als we aankomen, doe ik mijn mond wagenwijd open. 'WOW, hij is nog groter dan ik dacht!', roep ik. Mama neemt me vast. 'Ja liefje, de reis zal lang duren, dus niet te veel zagen hé?' grapt mama. 'Je kent me toch.' zeg ik. 'Daarom juist', knipoogd mama. We beginnen allebei te lachen. Mama trekt mij en mijn zusje mee. We moeten ons nog laten controleren of we geen luizen hebben. Na de inspectie ben ik toch wel blij, er is niets ernstigs met ons. We wringen ons door de wuivende mensen en stappen op de boot. Ik zie mensen zwaaien naar hun vertrekkende familie en vrienden. We gaan op het dek staan. We zwaaien. Eigenlijk is er niemand naar wie we kunnen zwaaien, maar we doen het voor ons plezier. De boot begint langzaam te varen. Eindelijk! Het kan beginnen. Als de boot aan het varen is, kijk ik naar het uitzicht. Waauw, wat een uitzicht.

Ik heb dorst. 'Mama, ik ga even wat te drinken halen!' roep ik. Ik wil wat water halen, maar opeens loopt er een jongen tegen me. 'AAUW, kun je niet beter uitkijken, stomkop!' roep ik. Hij biedt zijn excuses aan en ik knik daarna dat het al weer goed is. We beginnen te praten. Hij vertelt interressante verhalen over zijn lange reizen dat hij gemaakt heeft. Zijn verhalen zijn echt leuk. Hij heet Tom. Even later kijk ik op de klok. Het is al zo laat. 'Ik moet gaan zeg ik. Hij zwaait nog even naar me en dan ga ik het hoekje om, om water te halen. Als ik terug bij mama ben, kijkt ze een beetje boos. Ze zal zich waarschijnlijk afvragen waar ik was. 'Waar was je? Ik was doodongerust! Je moest je schamen, mij zo bang maken!!' roept ze. Ik was heel verbaasd, ze is nog nooit zo tegen me uitgevlogen, ik was uiteindelijk maar 20min weg. 'Mama, is er iets wat je me moet zeggen ofzo, ik ben behoorlijk bang van je geschreeuw, zo heb ik je nog nooit gezien!' vraag ik voorzichtig. Ze gaat op bed zitten. Ze begint te huilen. Waarom begint ze nou te huilen? Ik ga ook op bed zitten en sla een arm om haar heen. 'Mamatje, vertel me wat er aan de hand is, toe nou.' Mijn zusje komt op mijn schoot zitten, schattig. 'Liefje, er is iets wat ik je moet zeggen.' De tranen schoten weer in haar ogen. Na lang snikken zei ze: 'Je vader is overleden.' Ik keek in het rond. Ik wist niet wat zeggen. Hoe kon dit gebeuren? UIteindelijk besefte ik echt wat er gebeurde. Ik heb hem al zo lang niet meer gezien en toch begin ik te huilen. Dit is zo erg. 'Mama, ik wil dit niet!!!' roep ik uit. Ik begin nog harder te gillen. Er komt een bemanningslid binnen en zegt dat ik moet ophouden met gillen. Ik sta recht, ik begin hem te schoppen en slaan. Hij ligt op de grond. Oh nee. Wat heb ik gedaan. Mama kijkt toe. 'Kind, doe niet zo, wat heb je gedaan?' roept mama boos. Ik begin weer te huilen. Er komt nog een bemanningslid binnengevallen in onze kamer. Wat doet hij nu? Hij arresteert me! 'Meneer dat kunt u toch niet doen, het is een kind van 16!! Laat mijn kind gerust!!' roept mama. Toch neemt hij me mee. Ik dacht dat met de Titanic meevaren leuk was...

Zo, dit waren al 2 hoofdstukken, ik hoop dat jullie het leuk vinden, please stem en reageer, zo kan ik weten of het goed/slecht is, bedankt iedereen

LOTS OF LOVE @Bijoukee <3