Titanic

Help, we zinken!

Het is nog altijd de nacht van 14 april 1912. Mensen schreeuwen en huilen het uit. Het schip is aan het zinken, en gaat steeds dieper de oceaan in. 'Tom, zeg ik. 'Als ik het niet haal, beloof me dan dat je verder zult gaan met je leven.' Tom schudt nee. 'Ik laat jou niet achter, in nog geen 100 000 jaar. 'Ik omarm hem. Tranen rollen over mijn wangen. Dit is de laatste dag op de titanic. We zoeken een andere uitweg. We lopen de trap af. We komen een verlaten gang in. 'Is het hier wel dat we moeten zijn?' We gaan steeds dieper naar beneden, Tom', zeg ik. Hij sleurt me mee. Dit kan niet waar zijn, we zijn in een kamer, en die kamer zit al onder water. 'Tom, we moeten ergens anders heen!' roep ik. hij spitst opeens zijn oren en vraagt aan me om even mijn mond te houden. 'ssst, ik hoor iets.' zegt hij. Nu hoor ik het ook. 'Het is een huilend kind', zeg ik. 'Tom, we moeten er nu echt vandoor.' Hij pakt me stevig vast. 'Ben je gek, en dat kind dan?' zegt hij boos. 'Als we willen overleven moeten we er nu echt vandoor, het water staat al tot aan mijn enkels.' Hij wordt nog bozer op me. 'Maria, snap je het dan niet, dat huilend kind, is misschien 3 jaar oud.''Je kunt zijn leven toch niet afpakken!' Ik word ook een tikkeltje boos op hem. 'Kies dan, mij of dat kind!' De boosheid druipt van zijn gezicht af. 'WEL...'' zegt hij. Hij loopt de gang door en laat me achter. Nu weet ik het, het kind is belangrijker dan mij. 

Alleen loop ik door de gangen. Het water staat al tot aan mijn buik. Ik kan niet meer. Ik ga dit echt niet halen. Snel zoek ik de trap die naar het hoofddek loopt. Ik zie Tom, eerst negeer ik hem, maar ik kan het niet. Ik loop naar hem toe. 'Laat me alsjeblieft niet alleen achter, ik heb je nodig!' roep ik. Ik trek en sleur aan hem. 'Maria, zegt hij. 'Dit is het kind dat ik gered heb, zodra we in veiligheid zijn, nemen we het kind mee en zorgen we ervoor. 'Maar we halen het niet!' roep ik uit. 'Het schip is al de helft gezonken, de reddingsboten zijn weg, er zijn al massa's mensen verdronken, en jij denkt dat we dit gaan halen?' 'Rustig Maria!' Alles komt goed!' We geraken hier allemaal samen door!' Het schip kantelt meer en meer en ik val op de grond. Tom trekt me recht. 'We moeten echt zo lang mogelijk op dit schip blijven!' roept Tom. Een kind pakt mijn hand. 'Ik zoek mama.' zegt het kind. Ik sleur het kind zo hard ik kan mee naar boven. We staan nu aan het einde van het schip. Het schip kantelt iets meer. Ik probeer het kind bij me te houden, maar ze glijdt naar beneden. Ze roept: 'Joepie, glijbaan!' Daar gaat ze dan. Ze weet niet eens dat dit haar dood wordt. Tom heeft het andere kindje op zijn arm. Het schip kantelt nu helemaal recht en wat er nu gebeurd is ongeloofelijk. Het schip breekt in twee! De ene helft van het schip waar wij op zitten gaat gelukkig niet dieper de oceaan in. Hij komt recht te staan. 'Ik kan me niet meer houden, Tom!' roep ik. Hij neemt me stevig vast. Maar helaas, het lukt niet en met een helse vaart stort ik het water in. Ik heb koude rillingen in het water en voor Maria het weet valt de andere helft van het schip die langzaam aan het zakken is op haar. Dit is het einde van Maria haar leven. 

Omdat Tom deze ramp niet kon verwerken, heeft Tom zelfmoord gepleegd samen met het kind.