Hopelessly In love

Chasing Pavements

Hanggang ngayon palaisipan pa din kung bakit nya ako pinagtripan. He never did talk to me even after the incident.

But I can't deny the fact that yes I badly missed him. I really did missed those stubborn game deals we had. Those bursting laugh that made our heart out.

I may be reluctant of having him back. Though I know that he was never mine. All I want is to feed my dying thirst to have him for just a moment. A minute? or even a split second.

Gawd. I beg faith to conspire in favor of my selfish greediness.

   

   

   

   

   

Walang anu-ano'y nakita ko sa floor ang isang pamilyar na kwaderno. Hindi ako pwedeng magkamali. Kulay red. Naalala kong muli ang panaginip na paulit-ulit na yumanig sa pagkatao ko. At oo, naging parte na ng sistema ko. Ang dating kulay green na aura na nakikita ko sa kanya ay napalitan na ng pula.

  

  

  

Baka sign na ito?

I know it's foolish pero baka ito na ang sign na dapat ko na siyang bitawan?

  

 

Dali-dali kong inipit sa portfolio ang napulot na notebook. Wala naman sigurong nakakita. Saka ako nagpunta malapit sa canteen.

Binuklat ko iyon.

Hindi ko naman akalain na ang pagpulot ko ng notebook nya ang siyang tatapos sa matagal ko ng pantasya. 

  

 

  

Halos gumuho ang mundo ko sa nilalaman nito. Mga lettering ng pangalan niya at ni Rachelle. Na punung-puno ng pag-ibig sa isat-isa. May forever pang nakalagay sa dulo.

Mangiyak-ngiyak kong tinignan ang sumunod na pahina.

Mga blangko.

And finally, 'I love you' phrase is shouting on each and every edges of this thing.

I can't help myself but to crumple the pages and cried silently. Something painful is stuck on my throat..

Then my feet starts to take the path  else where. I tried reviving my senses but my chest is too numb to reciprocate rationality. All I have in my mind is betrayal, downfall, heartache and jealousy.

Saka ko natantong nasa bakanteng lote na ako ng school. Kung saan tinatambak ang mga sako-sakong basura.

At doon ipinangako kong ito na ang huling beses.

Hindi na ako aasa pa sa ilusyon ko.

Sa mga bagay na 'suntok sa buwan'.

At doon ko isa-isang pinilas ang bawat pahina. Kasama ng mga tagni-tagni naming alaala. Iniwan ang lahat ng bagahe.

Saka ako lumisan at bumalik sa classroom ng maluwag ang pakiramdam at may malapad na ngiti sa labi.

----

Bumagal ang ud ko!

Paundas na kasi. Oi boto kayo and comment :)

Thanks!

Ret Tarded | BipolaRet