Aydınlığı bilmeyen biri, karanlığın ne olduğunu bilebilir miydi?
Karanlık, herkesin ruhunda taşımış olduğu yaraydı. Ve o yara sanki bulaşıcıymış gibi tüm vücuda yayılırdı bir süre sonra.
İliklerime sinmiş ses tonu, soğuk ezgilerle fısıldıyordu. Ruhum sancılanıyordu. Yanağımın üstünde ıslaklık tenimde dans ediyor. Bense gözlerimi açmamak için direniyordum. Acıyı hissediyordum. Zihnimin içindeki uğultu acıma eşlik ediyordu. Ama biliyorumki insan zamanla bütün acılara alışırdı. Acıyla bütünleşirdi.
Yatağın sağ tarafında bir hareketlenme oldu. Birbirine bastırdığım dudaklarımı birşeyler söylemek için aralayacak gücüm yoktu.
'Siktir!'
Başını boynuma gömdü. Kirli sakalları boynumdan yukarı doğru yol çizerken yumuşak bir sesle fısıldadı.
'Ateşin var.'
Üşüyordum galiba.
Homurdanıp elini belime götürdü ve beni kendine yapıştırdı. Kalbim hızla çarpıyor, bende, derin bir nefes alma isteği uyandırıyordu. Gözlerimi sımsıkı kapattım. Yaşamın ağırlığı üstümdeydi.
'İyi olmayacaksın. Ben yanında olduğum sürece...' dedi. Nefesi saçlarımın arasından yüzüme temas ediyordu. Derin bir soluğu içine çekti.
'Yağmur damlalarının toprakla buluştuğunda ardında bıraktığı koku bu. '
Babamda bunu söylerdi çocukken. Büyüdükçe bulutları maviye boyamayı bırakmıştım. Büyüdükçe bulutları çizmeyide bırakmıştım. Yüklerinden yağmurla arınan bulutlar, fırtınayla gelmişti bana.
'Ben sadece.. ben..' göz kapaklarım devrilmemek için savaş veriyordu. Burnunu saçlarımın arasına bastırdı.
'Elis.. toprak kokulu kadın..' derin bir soluğu hiç bırakmayacakmışçasına içine çekti. Ruhum, tenimin altından çekildi.
'Şimdi uyu. Kendine gelirsin.'
Ayak seslerinin zeminde oluşturduğu gıcırtıyı işitiyordum. Nefreti kalbine yayılmıştı. Avuçlarımın arasına aldım nefret tohumunu. Boğazım yanmaya başladı.
Usulca akıttım zehrimi.
Bacaklarımı kendime çekerek yatakta küçüldüm. Gözlerimi yumdum. Kulaklarımda dayanılmaz bir uğultu vardı. Titriyordum.
Bazı şeylerin hesabını yapamıyor, düşünemiyoruz kimi zaman. Kendimi zamanın kollarına bıraktım.
Zaman, evrenin en güçlü savaşçısı.
5 EKİM 2012-
Genç kadın aldığı nefesle boğulacağını biliyordu.
Gözlerini yanındaki adama sabitledi.
'Ona zarar verme.'
Kadın çaresizce adamın merhametine sığındı.
Kadın nefes aldı.
Adam boğuldu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SERT
Ficção Adolescente~ Kadın üşüdü. Nefese ihtiyacı vardı. Ruhu son kez çırpındı. "Bitecek mi?" diye fısıldadı. Ve adamın dudakları en ruhsuz kelimelere yelken açtı. "Bitireceğim." Adamın kanlı elleri yüzünde gezindi. Yağmur yağdı. Gök gürledi. Gecenin karanlığı...
