SERT

4.BÖLÜM: "ENKAZ"

Beynim kalabalık.

Yüreğim yorgun.

Ruhum bitkin.

Hissetmemeyi diledim ilk defa. Bitmişlik hissi ağır geliyordu. Her şey zamanla hiç olur, yaşadıklarımız dağılmamıza neden olurdu. Dağılmıştım. Ve bu kez toparlanamayacak kadar paramparçaydım.

Hiçbir şey söylemeden, camdan dışarıyı seyrettim. Gökyüzü mavi rengini griye teslim etmişti. Hava, karanlık ve kasvet vericiydi. Yağmur damlaları cama çarpıyordu isyan edercesine. İlk başta ürkütsede ardında huzur bırakıyordu gökyüzünün iniltisi.

Hayat.

Hayatın saniyelerini dakikalar, dakikalarını saatler gibi yaşamalıydı insan. Yaşamayı isterdim. Gerçekten yaşamayı.

Yağmur sesine karışan çakmak sesiyle beraber arkamı döndüğümde kapıya yaslanmış, sigarayı dudaklarıyla buluşturuyordu. Baş ve işaret parmağının arasına sıkıştırdığı sigaradan derin bir soluk çekerek gri dumanı havaya bıraktı. Keskin, sert yüz hatları vardı. Sigarayı içine çektikçe elmacık kemikleri belirginleşiyordu. Cennetten bir parça. Oldukça kusursuz. Ama cehennem. Yıkıntılardan ibaretti.

"Daha ne kadar izleyeceksin?" Mırıldanmaktan çok sesli bir şekilde söylemişti. Suratındaki kücümseyici bakışlar beni bulduğunda bakışlarımı yere indirmiştim.

"Abim." dedim. "Sana ne yaptı?" diyerek bakışlarımı yeniden mavi gözlerle buluşturdum. Küçümseyici bakışları yok olduğunda yaslandığı yerden dikleşerek ağır adımlarla yanıma yaklaştı. Aramızdaki mesafe yok olduğunda elindeki bitmekte olan sigarayı siyah tişörtün üstünden göğsüme bastırdı.

Acı.

Tarifi imkansız.

"Yaktı." Kısa. Net. Soğuk.
"Geçmişimi elimden aldı. Bizim bir geleceğimiz olmayacak."

Konuşmadım.

Acı bir sis bulutu gibi vücuduma yayılırken yüzümü buruşturarak iki adım geriledim. Kapının çalınma sesiyle beraber elindeki sigarayı gri parkeyle buluşturduğunda anlamsız bakışlarını yeniden gözlerime sabitledi. Ardından arkasını dönüp gidecekken omzunun sağ tarafından başını çevirerek yeniden konuşmaya başladı.

"Acıyı hissetmeyi değil, acıyı sevmeyi öğreticem Kıran."