Hasret Şahan. O Doğan Seyhanlı'nın ilk aşkıydı, gençliğiydi. Ta ki onun kalbini paramparça edene kadar. Kader onları tekrar karşılaştırdığında hiçbir şey eskisi gibi değildi. Artık Doğan aptal bir aşık değildi. Ya da o öyle olduğunu sanıyordu.
*aled...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İlhan duyduklarıyla şoka uğramış bir halde arkadaşına bakıyordu.
"Pekala böyle bir hikaye beklemiyordum. Gerçekten berbat hissediyor olmalısın" dedi İlhan surat asarak.
"Berbat mı?" dedi Doğan ve kendine ait savcılık odasındaki koltuğundan kalktı. Saçını karıştırıp duruyordu. Canının sıkkın olduğu da yüzünden belli oluyordu. Balayından döneli bir haftayı geçmişti. Aileler nihayet kendi evlerine dönmüşlerdi.
"Berbat ne kelime kendimi pislik, alçak, şerefsiz herifin teki gibi hissediyorum. Bunu ona nasıl yaparım? Hayatını berbat etmişim ve hepsi aptalca bir inat yüzünden. Eğer onu dinleseydim. Eğer... " diyerek ekledi Doğan.
"Hey sakin ol. Bilemezdin tamam mı? Senin konumunda kim olsa aldatıldığını düşünürdü. Kendine bu kadar haksızlık etme." dedi İlhan moral vermeye çalışarak. Fakat Doğan kendini aşağılamayı çok seviyor olmalıydı.
"Ben aptalın tekiyim tamam mı? Kadının hayatını berbat etmişim. Onu şerefsiz herifin tekinin hedefi haline getirmişim. Altı yıl İlhan. Altı koca yıl onu unutmaya çalıştım. O altı yılda neler yapabilirdik?" dedi umutsuzca Doğan.
"Belki de başka türlü ayrılacaktınız. Bunu bilemezsin. Hepimiz kaderimizi yaşarız. Lütfen geçmişi bırak ve şimdiye bak. İki tane harika kızın var ve anneleri de Hasret. İşte hayalin dostum." dedi İlhan.
Doğan iç çekti. Kimse onu anlamıyordu. "Bırakamıyorum. Suçluluk duygusunu hiç bilir misin? Sen avukatsın yıllardır haklı olduğunu savunduğun şeyin aslında tamamen bir yanlış olduğunu öğrenseydin ne yapardın?" dedi kırık, umutsuzluk dolu bir sesle.
İlhan ona hak veriyordu ancak gerçekten şu ana bakmalıydı. Geçmişe yıllardır takılı kalmıştı. Bu onu sadece üzmüştü.
"Doğan kendine gel artık. Yıllardır geçmişte kaldın dostum. Eğer buna devam edersen yine pişman olacağın şeyler yapacaksın. Hasret'i daha fazla üzme. Neden bunları evlendiğinizde sana anlattığını zannediyorsun?"
Doğan cevap bekleyen bakışlarını arkadaşına yöneltti." Çünkü evli olmadığınız zaman anlatsaydı onu bırakıp giderdin. Çünkü lanet olası vicdanın aşkından üstün geliyor fakat lütfen bunu tam tersine çevir. Herkesin iyiliği için yap bunu."
İlhan başka bir şey demeden odadan çıktı. Doğan derin bir nefes alıp masasına oturdu. İlhan her zamanki gibi haklıydı. Bunu deneyecekti. Denemeliydi. Eskisi gibi olmalıydı. Hasret'e her baktığında aklına olanlar gelmemeliydi. Saate baktığında çıkış mesai saatinin çoktan bittiğini gördü. Ceketini alıp odadan çıktı ve odayı kilitledi.
İlhan dış kapıda onu bekliyordu. Birlikte arabaya binip Doğan'ın evine doğru ilerlediler. Bu akşam yemeğe davetliydiler.
Hasret ile Neslihan birlikte oturup eşlerini bekliyorlardı. Hasret hamilelik izninde olduğu için rahattı. "Ee nasıldı balayı?" dedi Neslihan genç kadının uyanmasını sağlayan bir yüz ifadesiyle.
