You Own My Heart [ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟ]

κεφάλαιο 30

Λένι POV

Εκλαιγα με όλη μου την δύναμη, μα κατάλαβα, οτι δεν ακουγόταν στο σπίτι μόνο το κλάμα μου, μα και κάποιος να τραγουδά... Σκούπισα τα μάτια μου, και άνοιξα σιγά-σιγά την πόρτα του δωματίου μου.

Ηταν ο Χάρι, με ενα μπουκάλι κρασιού άδειο στο χέρι, και τραγούδαγε το " είχα κάποτε μια αγάπη" του Παντελίδη... Ηταν τύφλα, για αλλη μια φορά. Αν ήμουν η παλιά Λένι, θα πήγαινα δίπλα του, και μόλις θα τον είχα ηρεμήσει, θα τον έβαζα για ύπνο. Μα όχι... Η παλιά Λένι, που νοιαζόταν για ολους ΠΕΘΑΝΕ! τώρα είμαι η Λένι, που νοιάζεται μονο για αυτούς που την αγαπούν, και την νοιάζονται. Μπήκα στο δωμάτιο μου, και κλείδωσα... Ηθελα απλα να είμαι ξαπλωμένη και να κλαίω όλη μέρα, μα όχι... Πρεπει να διαβάσω. Μα δεν θελω να περάσω Αθήνα... Πρεπει να περάσω άλλου... Θεσσαλονίκη, Πάτρα, κάπου άλλου τέλος πάντων! Οχι εδώ... Ευτυχώς που μόλις αρχίσουν τα σχολεία, έχουμε μονο 5 μέρες μαθημάτων, τις οποίες θα λειψω. Σιγά μην πάω να κάθομαι δίπλα στον ψεύτη... Μετά τις πανελλήνιες, αρχίζει μια καινούργια ζωή για εμένα...

Αρχισα να διαβάζω...

Κάποια στιγμη, άκουγα τους γονείς μου να προσπαθουν να τον ηρεμήσουν, και τελικά τον πήγαν σπίτι του, απ οτι κατάλαβα...

Μετα απο δυο ώρες, πήρα τηλέφωνο την λιν. Της τα είπα όλα. Το τι έκανε ο πατέρας μου, και για τον Χάρι...

- αγάπη...Ξεγραψε τον! Ο Χάρι πρεπει να βγει απο την ζωή σου... Οσο για τον πατέρα σου... Μην του κρατας κακιά... Και εσύ το ίδιο θα έκανες στην θέση του...

- ναι ρε λιν, αλλά ο πατέρας μου θα με άφηνε να ζω στο σκοτάδι...

- πφφφ... Δεν ξέρω... Τι να πω...

- ο Στιβ; όλα καλά;

- δεν ξέρω.. Εχουνε να μιλήσουμε απο χθες- προχθες ποτε ηταν που με έφερε σπίτι...

- ρε λιν... Τι σου είπα... Ο Στιβ δεν φταίει!!

- Λένι... Εβαλε και εκείνος το χερακι του... Ηταν με εμένα, και ενω ήξερε ποσο σε αγαπάω και οτι είσαι η κολλητή μου, έβαζε με το κάθαρμα στοίχημα...

- λιν... Σου είπα πως ο Στιβ το έκανε για πλάκα! Ξέρεις ποσο βλαμμενα είναι τα αγόρια! Ο Χάρι όμως, έπρεπε να το αρνηθεί... Αν θες να με ακουσεις, ο Στιβ αξίζει μια 2η ευκαιρία... Βασικά όχι 2η ευκαιρία γιατί δεν έκανε κάτι, του οφείλεις μια συγνώμη...

-καλά... Σε κλείνω γιατί πρεπει να βοηθήσω την μαμά μου να καθαρίσει το πατάρι...

Κατέβηκα κάτω και έφαγα κάτι. Οι γονείς μου, μου ζήτησαν συγνώμη, και εγώ τους συγχώρησα... Είναι γονείς μου, και στο κάτω κάτω τόσα χρόνια ζούσαν με τον πόνο του χαμένου τους παιδιού. Οσο τσουλί και να είναι η Μάνια, είναι η χαμένη κόρη τους...