My Story

Hoofdstuk 2 - Justin is thuis

''There are no secrets that time does not reveal.''

~Jean Racine

~~~~~

Ik staarde hem vol afschuw aan. Waar haalde hij de lef vandaan om hier te verschijnen? Hij had geluk dat hij nog ademde. Als mijn familie achterkwam wat hij had gedaan...

Voor mijn moeder zal het niet veel uitmaken; zij en de moeder van Jason: Rosalie, waren al sinds ze jong waren vijanden. Ze hadden een bloedhekel aan elkaar, en ik wist nog steeds niet waarom. Maar dat is niet het ergste. Jason's vader en mijn vader waren juiste de beste vrienden; alle zomers spendeerden we met elkaar, tot mijn moeders afschuw. Maar pap nodigde ook altijd andere families uit, iets wat hij natuurlijk deed om zijn vrouw te plezieren. Dokter Houston, haatte het als niet alles gebeurt volgens haar planning. Tot iedereens ergernis, leed ik daar ook aan.

De hele klas brak in geroezemoes uit. Iedereen voor mij draaide zich naar me toe.

'Wat wil je dat we doen?' Vroeg Eric.

Ik keek hun verbaasd aan. 'Nadia, iedereen weet wat er is gebeurd afgelopen zomer.' Zei mijn beste vriend zacht.

'We waren er allemaal bij,' voegde Michael erna toe.

Ik kreunde. 'Je meent het!' Zei ik sarcastisch.Daar hoefde ik niet aan herinnerd te worden, het was al genoeg dat ik het wist.

'Wat wil je dat we met hem doen?'

Ashley verscheen voor mij, de Barbies stonden natuurlijk naast haar. Een paar mensen uit de klas draaiden zich onze kant op, en begonnen met elkaar te praten. Ashley's mooie gezicht was zoals gewoonlijk bedekt met kilo's Make-up die ze niet nodig had. Maar Ashley was niks vergeleken met de Barbies. Er was een rede waarom we hun de Barbies noemden. Ze zagen er letterlijk uit als Barbies. Blond, wit, lang en slank en natuurlijk de kilo's Make-up.

Ik rolde met mijn ogen en keek naar Sophie en mijn vriendinnen die aan de andere kant van de klas zaten. Zij liepen ook onze kant op, en voor dat ik wist hadden we een hele groep om ons heen.

Ik keek Ashley aan. 'Jij bent de beste in wraakplannen, wat heb jij in gedachten?'

Er brak een groot grijns op haar gezicht. 'Ik dacht dat je het nooit zou vragen.'

Mevrouw Smith was druk met Jason aan het praten, dat ze ons niet eens zag staan. Helaas gold dat niet voor me klasgenoten, die zich bijna allemaal ons kant om draaiden.

'De jongen heeft een van ons bedrogen. Daar komt hij niet van a...'

'Ashley niks persoonlijks, maar hij is een van ons, en sinds wanneer boeit jou het wat er met Nadia gebeurt?' Vroeg Michael.

Eerlijk gezegd vroeg ik me dat ook af. Ik en Ashley deden wel wekelijks iets om elkaar op de zenuwen te werken, dus waarom hielp ze me nu opeens?

'Vreemd gaan en elkaar irriteren is heel iets anders,' zei Britney. Britney was trouwens een van Ashleys Barbies. Iedereen keek haar verbaasd aan. Britney praatte namelijk nooit, zelfs als je haar wat vroeg. Ze negeerde je gewoon en ging dan verder met haar nagels vijlen of iets dergelijks.

'Bedankt Britney,' mompelde Ashley. Ashley keek mij doordringend aan. 'Luister ik weet dat wij nooit de beste vrienden waren, maar onze ouders wel. We kennen elkaar al heel lang, en elke keer als iemand buiten ons elkaar iets aandeed verdedigen we elkaar. Dit verschilt niet van de andere keren, en haal het niet in je hoofd om te denken dat we opeens de beste vrienden zijn of zoiets.'