My Story

Hoofdstuk 3 - Jonathan Brown

My daddy said that the first time you fall in love, it changes you forever and no matter how hard you try, that feeling just never goes away.

~Nicholas Sparks

~~~~~~~~~~~~~~~~

Mijn benen leken wel te trillen toen ik uit mijn auto stapte. Wachtend op Dave, probeerde ik mijn ademhaling in controle te houden. Het weer hielp ook niet mee, het was snik heet! Hij verscheen twee minuten later. Hij sloeg het portier dicht en keek mij geamuseerd aan, de jongen vond dit gewoon grappig. Ik slikte en wierp een blik op de zwarte Laborgini die recht tegenover het huis stond.

Je kon mijn broer met 5 woorden beschrijven: knap, autofreak, arrogant, beschermd en angstaanjagend. Justin had niet voor niets de status The Assasin gekregen. Door zijn geweldige presentaties was zijn hele toekomst al voorspeld, iedereen wilde hem in zijn of haar team. Tot iedereens ergernis wist hij hoe goed hij was, wat hem afschuwelijk arrogant maakte. Zijn uiterlijk hielp ook niet mee. Dat is wat mij wordt verteld tenminste, aan mij laat hij nauwelijks of bijna helemaal niet zijn slechte kant zien.  Mijn broer verhief nooit zijn stem tegen mij, al moet ik zeggen dat zijn bescherming geen grenzen kent. In de tijd dat hij nog in Housville-High studeerde vroeg niemand mij uit, ze waren te bang dat mijn broers hun in elkaar zouden slaan. Ik nam het hun niet kwalijk hoor, want ze zouden het echt hebben gedaan. Vooral Justin, Ed is minder erg. Hij is ook de grappige en helaas ook de Playboy...

Maar er was wel een iemand die het durfde. Ik kreeg al een glimlach als ik aan hem dacht. Jonathan Brown, hij en Ed waren onafscheidelijk sinds ze peuters waren. Dus je zou zeggen dat ik Nathan al sinds mijn geboorte ken, waardoor het niet eenvoudig voor ons beide werd. Al helemaal niet voor mij. Ik werd op mijn zevende al verliefd op hem terwijl hij mij nauwelijks zag staan. Tot mijn vijftiende dan, toen veranderde alles. Na al die jaren leek hij mij eindelijk op te merken. Maar net wanneer ik dacht dat we meer konden worden, begon hij mij compleet te negeren, waardoor ik alleen maar kwader werd en uiteindelijk mijn gevoelens gewoon uitschreeuwde. Het resultaat: Hij zoende me. En op dat moment waren we onafscheidelijk. We probeerden het geheim te houden voor iedereen. Mijn broers zouden Nathan vermoorden als ze er achter kwamen. Natuurlijk kwamen ze er uiteindelijk achter, ik kan je vertellen dat het niet goed afliep. Mijn broer Ed voelde zich verraden, en niemand kon het hem kwalijk nemen. Het was zo erg dat ze in een gevecht waren beland, maar wat ze ook deden ze konden ons niet uit elkaar halen. Cliché hé? Voor twee mensen die werden opgeleid om om mensen uit te moorden. Maar het was de waarheid, hoe cliché het ook klonk. Uiteindelijk accepteerden ze dat hun zusje een vriendje had en dat het beter was dat het vriendje hun beste vriend was. Alles was vergeten, Ed en Nathan waren weer de beste vrienden en ik had een geweldige relatie. Het duurde een volle jaar. Toen ging alles mis, Nathan was namelijk 2 jaar ouder, hij zou dan ook eerder afstuderen. Jonathan was net zo goed als mijn broers en er bestond dus geen enekele kans dat hij niet aangenomen zou worden in The Academy, samen met hun andere 2 vrienden: Zackary en Samuel waren ze letterlijk onverwoestbaar. De enige die in de weg stond voor zijn toelating was ik. Hij overwoog om voor mij 2 jaar te laten zitten, en pas te gaan als ik ook afgestudeerd was. Je denkt vast waarom we niet aan een Long distance relationship deden? Goeie vraag. Dat was ook mijn idee. Ik had heus wel in de gaten dat hij 2 jaar ouder was en dat als je eenmaal in The Academy zit je leven niet meer dat van jou was. Ik heb mijn broers bijna geen 2 jaar gezien. Ze waren er niet met Thanksgiving, kerst, het gemaskerd bal of zelfs Founders day. De ene keer waren ze in Europa en de andere keer moesten ze leren voor een of andere examen. Maar Jonathan weigerde een Long Distance Relationship en ik weigerde hem voor mij te laten blijven. Iets wat ik nooit zou hebben gedaan als de rollen andersom waren geweest. Op dat moment wist ik hoeveel hij wel van me hield en hoe egoïstisch ik was. We zouden samen door Europa reizen, de hele zomer alleen wij tweetjes. Het zou perfect zijn geweest...maar toen vertelde hij mij dat hij wilde blijven en wilde wachten tot ik ook ging. Ik wist dat hij niet weg zou gaan, alleen als ik het zou uitmaken. En dat had ik gedaan. Ik brak zijn hart en die van  mij, en sinds die dag heb ik hem niet meer gezien. Wat er daarna gebeurde ging als een waas door me heen. Mijn familie en vrienden wisten niet wat ze met me aan moesten, want ik was totaal verandert. Ik werd wilder, impulsiever. Ik accepteerde elke opdracht die ik maar kon krijgen, ik liet niemand leven. Dit alles was de uitwerking van een gebroken hart. In dat zelfde jaar, in de zomer ontmoette ik Christian Adams. Hij was knap, charmant maar ook veel ouder maar op een of andere manier kon ik hem niet weerstaan, we verbleven met z'n allen in een jacht. Samen met zijn familie en een paar andere Founder families. Hij gaf mij speciale aandacht, die ik heel erg leuk vond. Ik leek me te realiseren dat hoe meer tijd ik met hem besteedde hoe meer de pijn in mijn hart verdraagbaar werd. De pijn verdween nooit, noch de pijn die ik in Nathan ogen zag, de dag dat ik het met hem uit had gemaakt. Maar hij was wel verdraagbaar, wat een hele opluchting was. In de maand dat we in de jacht verbleven, groeiden we steeds dichter naar elkaar. Er was geen fysiek contact, daar was ik niet klaar voor. Het voelde als verraad tegenover Nathan. Wat absurd was, maar toch voelde het zo. Toen de vakantie bijna eindigde, deed Christian een stap. Hij zoende me, nou ja. Bijna dan, z'n moeder zag ons en stopte ons voordat onze lippen elkaar wel raakten. Rosalie Adams was een prachtige vrouw, tegelijk was zo afschuwelijk gemeen en heel erg gehaat door mijn moeder. Ze konden elkaar niet luchten of zien, wat het heel moeilijk maakte voor hun mannen. Ik had Rose nog nooit zo geschokt gezien, als die dag. Ik had Christian Adams sinds dien niet meer gezien. De afschuwelijke pijne keerde weer terug, en de persoon die ik was geworden nadat Nathan wegging keerde weer terug. Mijn vrienden deden alles wat in hun macht lag om me te helpen, vooral David. Helaas was er niets wat me kon helpen, behalve hij natuurlijk maar de kans dat ik hem nog een keer zou zien was uitgesloten.

Mijn leven kreeg een schema. Ik werd wakker voor de zon opkwam. Rende 6 kilometer rond ons landhuis, deed een paar oefeningen, nam een bad en ging daarna naar school, en deed wat er van me gevraagd werd. Na school probeerde ik zoveel mogelijk tijd met mij vrienden te besteden, zodat ze niet zouden denken dat ik hun had verlaten. Na het avond eten, trainde ik met Mister S. Ik werd de beste in messen werpen en zwaardvechten. Na de training keerde ik vermoeid naar huis waar ik meteen mijn bed indook. Dit gebeurde elke dag, behalve op zondag waar ik verplicht naar de kerk moest. Dit ging een heel jaar door tot ik weer iemand ontmoette die mij hart een slag over liet gaan. Het was nooit bedoeling geweest, maar het gebeurde.

Zijn naam was Jason Adams, hij was de jongere broer van Christian. Onze ontmoeting gebeurde op dezelfde manier. Zijn familie en paar andere gingen jaarlijks met ons jacht varen in de open zee. De Adams woonden al 6 niet meer in Housville, tot mijn moeders opluchting. Ik en Jason hadden daarvoor een vriendschappelijke relatie gehad, we zagen elkaar vaak tijdens de vakanties omdat mijn neef en hij hele goed vrienden waren en natuurlijk omdat onze vaders ook zo hecht waren, maar daarvoor had ik nog nooit gemerkt hoe knap en charmant hij was. Zoals ik zei, het was nooit de bedoeling geweest dat ik en Jason iets met elkaar zouden krijgen. Ik voelde me nog steeds vernederd met wat er was gebeurd met Christian, ik had geen zin om nog een vernedering te doorstaan. Het probleem was, dat hij de pijn die ik voelde sinds Jonathan weg was gegaan bijna liet verdwijnen. Ik voelde hem nog wel, maar dit keer was hij op de achtergrond en hij ging steeds verder weg naarmate ik dichter bij Jason kwam, waardoor ik verslaafd aan hem werd, en ik durfde zelfs te zeggen dat ik verliefd was. Op een gegeven moment eindigde de maand die we samen hadden en ik weigerde het zelfde te doen als met Jonathan. Ik zou nooit 2 gebroken harten overleven. Ik bedacht dat we de rest van de zomer met elkaar konden doorbrengen en daarna zouden we wel kijken hoe het ging. Toen ik zijn kamer binnenkwam de dag dat de maand eindigde, trof ik hem met een ander aan. De shock was ongelofelijk. Het waren de jaren trainen die ervoor zorgden dat er geen enkel emotie op mij gezicht werd gezien. Toch kon ik me niet inhouden om een vraag te stellen. Waarom?

Hij sloeg de deken van zich af en stond op, spiernaakt. Het meisje in zijn bed keek mij geamuseerd aan.

'Het is over.' Was het enige wat hij zei.

De volgende wat ik deed was de kamer uit stormen, ik had niet eens gehuild. Ik ging naar mijn kamer pakte mijn spullen in, en wachtte af tot dat de jacht eindelijk zou aankomen aan de haven. Het duurde maar een paar uur voordat iedereen wist wat er was gebeurde, en ik mensen aan de deur kreeg die vroegen hoe het met me ging. Ik deed voor niemand de deur open, zelfs niet voor David. Ik staarde de hele tijd voor me uit, zonder iets te zeggen. Ik vroeg me af waaraan ik dit had verdient, en na een paar uur wist ik het; Ik had Jonathan verlaten. Dit was mijn straf voor de pijn die ik had veroorzaakt, de pijn die ik ons had veroorzaakt.

Ik had Jason net als zijn broer niet meer gezien. Ik ben daarna naar New York gegaan, alleen. Ik bezocht mijn oom Jayden die een prachtig penthouse in Manhattan had, dat deed ik elke zomervakantie. De weken die ik daar spendeerde, spendeerde ik aan drank, jongens, doodden en trainen. Mijn familie wist niet wat ze met me aan moesten doen en om eerlijk te zijn noch deed ik, ik was weer een ander persoon en het maakte mij dit keer niet uit. Ik deed wat ik wilde met wie ik wilde en hoe ik wilde, ik kwam erachter dat ik steeds beter werd en sterker. Jayden die zelf een Shadow was, deed zijn beste om mij zoveel mogelijk vechttechnieken te leren. Hij was net als ik meer gespecialiseerd in messen dan in vuurwapens. Ik werd verliefd op New York, meer dan ik al was en het werd steeds beter toen ik Nick ontmoette. Maar dat was een ander verhaal.

Dat was was al bijna een maand geleden, het is nu 2 jaar geleden sinds ik Nathan voor het laatst had gezien, en tot op de dag van vandaag verteerde het me levend. En tot de dag van vandaag sprak niemand zijn naam in mijn bijzijn. Dat weerhield me niet om dagelijks aan hem te danken.

Ik zuchtte diep en keek naar de hemel. 'Waar denk je aan?'

'Aan hem.'

Meer hoefde ik niet te zeggen. Dave was mijn tweede helft, we wisten alles van elkaar en begrepen elkaar als geen ander. Als ik hem niet had zou ik allang dood zijn geweest.

Hij legde zijn hand op mijn onderrug en spoorde me naar voren te lopen, ik werkte mee.

'Ben je klaar voor?'

'Als je bij me blijft.'

Zijn mondhoeken krulden omhoog. 'Altijd.'