My Story

Hoofdstuk 11- New York

'Nadia!'

Ik keek op. Charles kwam met snelle passen de trap aflopen.

'Wel goddank! Ik dacht dat je al weg was.'

Ik grijnsde naar hem. 'Oh Charles toch, ik zou nooit gaan zonder afscheid van je te hebben genomen.''

Hij geloofde er natuurlijk geen bal van. Dat verklaarde waarom hij de opmerking compleet negeerde.

'Uw vader vraagt om u gezelschap.'

Ik trok een wenkbrauw op en legde mijn koffer naast de deur. 'Mijn vader weet dat ik nu vertrek?'

'Mijn taak was om u te roepen, dat heb ik gedaan. Wat u ermee doet is u taak.'

Ik kreunde. 'Zou je dan alstublieft mijn spullen in de auto zetten!'

'Natuurlijk.'

Dit was niet te bedoeling, ik zou vijf minuten geleden al in de auto moeten zitten. Dave gaat mij vermoorden. Ik typte onderweg naar de studeerkamer snel een bericht dat ik wat later kom, ik kon hem nu niet bellen. Mijn oren kunnen zijn geschreeuw op dit moment niet aan.

Ik stopte mijn telefoon in mijn achterzak en klopte aan.

'Binnen!'

Ik duwde de deur open en stapte naar binnen. Onze studeerkamer was een van de indrukwekkendste ruimtes in het landhuis. Naast de bibliotheek, en de balzaal, ja je las het goed. De balzaal, het Houston landhuis heeft een gigantische balzaal op de derde verdieping. De meesten familie landhuizen hadden een balzaal, al moet ik zeggen dat die van ons het meest indrukwekkendste was. De inspiratie was Versailles, om precies de spiegelzaal van Versailles. Mijn hart warmde altijd op als ik de balzaal binnen liep, ik voelde me net een dame in het hof van Lodewijk.

De studeerkamer van mijn vader was een grote ruimte. De achterste wand was compleet van glas, het ironische was dat de buitenwereld niet kon zien wat binnen gebeurde. Een beetje zoals de overhoring kamer bij het politiebureau. Dit zorgde ervoor dat er geen aasgieren waren als mijn vader of iemand anders van mijn familie leden hier bezig was, met niet zo christelijke praktijken. Als je begrijpt wat ik bedoel. De anders wand was volledig bedekt met een ingebouwde open kast. Er was geen vak of plank die niet gevuld was. Van boeken, foto's tot wapens en zelfs perkament rollen. In het midden stond mijn vaders bureau, een groot gigantisch ding dat meer ruimte in beslag nam dan nodig is. Tegenover stonden twee antiek houten stoelen, die echt niet comfortabel zitten. Mijn opa weigerde om de stoelen de vervangen, hij vindt dat we zoveel mogelijk van het originele landhuis moeten behouden hoe oncomfortabel ze ook zitten. Aan de andere kant hadden we een zit ruimte, goddank zaten die wel comfortabel. Ik keek vol verbazing naar de persoon die op dat moment daar zat.

'Ah Nadia! Gelukkig kon Charles je nog te pakken krijgen.'

Mijn vader glimlachte stralend naar mij en wees met zijn hand naar de fauteuil tegenover dat van hem. Mark en Jace waren ook, die zaten rechts van hem op de bank. Ze keken allebei uitdrukkingloos voor zich uit, ze wierpen mij niet eens een blik toe.

Wat the fuck is hier aan de hand?

'Sarah?'

Ik liep langs mijn vader naar de haard midden in de kamer. Ik, moest staan, en ik had wat warme nodig. Mijn vader zei er gelukkig niets over.

Mijn vader sloeg zijn benen over elkaar en keek me nog steeds met die stralende glimlach aan. Alsof alleen mijn aanwezigheid hem pure geluk bracht, misschien was dat wel zo. Ik had geen idee, ik kon mij nooit verplaatsen in mijn vader. Hij gedroeg zich anders bij elk persoon in zijn leven, iets waar ik eigenlijk pas dit jaar achter was gekomen. Dit jaar had ik vele wijze lessen geleerd, pijnlijk. Maar wel wijs.