My Story

Hoofdstuk 5 - Aandacht zoeker.

Some people weakness is that they care too much; it is also their strength.

~Brigitte Nicole

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Na mijn vaders onthulling was ik niet meer naar school gegaan, ik had mijn vader verteld dat ik me niet goed voelde. Wat waar was ook. Op een of andere manier dacht ik dat DIT jaar mijn jaar zou worden, ik dacht echt dat ik alles acht me had gelaten en dat ik eindelijk in vrede kon leven, maar blijkbaar was god niet klaar met me.  Dave die in de middag voetbal training had moest  wel terug, hij beloofde me dat hij vanavond langs zou komen wat een hele opluchting was. Ik had iemand nodig om al mijn woede op te richten en wie was beter dan je beste vriend. Van mijn vader moest ik hem en Justin alleen laten, wat ik afschuwelijk vond maar tot mijn achttiende mocht ik niks te weten komen dat mij niet aan ging.

De wet is hard maar het is de wet.

Ik liep rechtstreeks naar de keuken waar mevrouw Darotha een van mij favoriete eten al op de keuken bar had gelegd: Lasagne. Ik bedankte haar en at mijn hele bord leeg.

'Problemen?' Vroeg mevrouw Darotha terwijl ze in de pan zat te roeren.

'Je moest eens weten mevrouw Darotha,' mompelde ik. 'Ga je maar snel omkleden, 2 uur is denk ik genoeg.'

Ik glimlachte. 'Ik denk niet dat een paar kilometers hardlopen mijn problemen kunnen oplossen.'

Mevrouw Darotha stopte met roeren. 'Dat zeg je elke keer lieverd, en elke keer heb je het mis.'

Ik pakte mijn bord en vork en stopte die in de vaatwasser. Zonder iets te zeggen liep ik de keuken uit, richting de trap naar mijn kamer. Onderweg kwam ik Jace tegen die richting zijn eigen verdieping liep met zijn rugtas over zijn schouder heen.

'Hay Dia.'

Ik grijnsde en gaf hem een High-Five. 'Hey Jace. We hebben je gemist met Engels.'

James junior oftewel Jace noemde me sinds we nog peuters waren Dia. Toen we klein waren kon hij mijn naam niet goed uitspreken, en toen we ouder werden had het geen  zin omdat te veranderen. Op een gegeven moment werden het mijn bijnaam.

'Uitgeslapen. Waar was jij met vreemde talen?' Vroeg hij. Ik haalde mijn schouders op.

Hij trok een wenkbrauw omhoog. Ik dacht een tijdje na. Jace was min of meer familie, ik kende hem mijn hele leven lang. We woonden in het zelfde huis, we aten aan de zelfde tafel en we zaten op de zelfde school. Waarom zou ik het hem niet vertellen? Als ik het hem niet kon vertellen wie wel? Ik opende mijn mond om hem alles te vertellen, maar klapte hem snel dicht toen we geschreeuw hoorden. Ik hoorde zelfs iets breken. Jace en ik keken elkaar geschrokken aan.

'O mio Dio!'

Justin verscheen boven de trap, hij liep snel naar beneden maar stopte toen hij onze geschrokken blikken zag. Het geschreeuw werd harder, al werd er dit keer van taal verandert. Mijn moeder schold altijd in het Italiaans, iets wat haar kinderen van haar hadden geërfd.

Hij begroette Jace kort en keek ons met een serieuze blik aan. 'Als ik jullie was zou ik niet in onze ouders vleugel komen.'

'Waarom?' Vroeg Jace.

'Mam?'

Justin knikte ernstig, hij wendde zich tot Jace en vertelde hem in grote lijnen wat er ongeveer aan de hand was. We gingen allemaal op de trede zitten en wachtten af tot mijn moeder zou stoppen met schreeuwen.

'Christus!' Zei Jace toen Justin klaar was. 'Geen wonder dat Katherine zo boos is. Het was al erg genoeg dat we elke zomer met hun moesten doormaken, maar nu? Hoe gaan ze het doen met feesten en vergaderingen?'