My Story

Hoofdstuk 4 - Bedrogen

  'My attitude is that if you push me towards something that you think is a weakness, then I will turn that perceived weakness into a strength.'

-Michael Jordan

~~~~~~~~~~

De voordeur stond zoals altijd wagenwijd open. Het landhuis werd 24/7 van binnen en buiten bewaakt, waar je ook keek je zag ze staan; papie's trouwe waakhonden. Met hun brede postuur, zwarte pakken en wapens kon je ze niet missen. Ons landhuis was net zo oud als de stad zelfs die in 1849 was opgericht door The Founder Families. Alle leden van de Houston families waren hier geboren, getogen en dood gegaan. Behalve natuurlijk diegene die dood zijn gegaan tijdens een opdracht of ongeluk. Mogen hun zielen in vrede rusten. 

'Nadia, David!' 

We keken beide op, naar de plek waar het geluid vandaan kwam. James, kwam met snelle passen naar benden lopen. Ik glimlachte. James was net een tweede vader voor mij. James was de rechterhand van mijn vader, ze waren samen opgevoed. Naast zijn baan als de rechterhand van mijn vader, was hij ook het hoofd van het huis. Samen met zijn vrouw regelden ze elke kleine detail in het grote landhuis.

'James,' zei ik opgewekt. 

Net als mijn familie woonde zijn familie ook generaties lang in dit landhuis. Zijn broer Rick was onze tuinman, zijn zus mevrouw Darotha was onze kok, zijn vrouw Elna onze huishoudster, zijn dochter Alice onze huismeisje en zijn zoon James junior onze hulp. Ze zijn net familie, ik kende James Senior sinds mijn geboorte en zijn zoon James Junior oftewel Jace was even oud waardoor we min of meer broer en zus waren. Het landhuis had 4 verdiepingen, waaronder een zolder en kelder. De derde verdieping was helemaal van hun, behalve Darotha en Rick. Die hadden een apart huis met hun eigen familie.  

'Jullie worden verwacht. Hij is in de studeerkamer.'

Natuurlijk verwacht hij ons, er is niks wat die man ontgaat. 'Dan zullen we hem niet laten wachten.'

James keek me geamuseerd aan. 'Jullie wapens en tassen hier laten.'

Ik schoof de zoom van mijn rok omhoog, en haalde mijn werpmessen uit de riem om mijn been en overhandigde die aan James. Dave overhandigde zijn pistool en tas.

'Kunnen we nu gaan?' Vroeg Dave nors. Niemand hield ervan om zijn wapens te inleveren, het zorgt ervoor dat we ons bloot gaan voelen.

'Niet tot jullie alles hebben ingeleverd! Ik ben anders verplicht om jullie te straffen.'

Ik klemde mijn kaken op elkaar en haalde mijn revolver uit mijn beha,  mijn dolk trok ik uit de schede die ook vast zat om mijn beha band. Wij vrouwen hebben veel plaatsen om dingen te verbergen. Dave had nog drie andere pistolen verstopt die hij met een koude blik inleverde.

'Jullie weten waar jullie ze weer kunnen vinden. Jullie zijn nu geëxcuseerd.'

We wachtten tot James uit de hal verdween en liepen vervolgens rustig de trap op, niemand van ons had haast. Ik staarde Dave aan. 'Wat denk je dat hij zou doen?'

David haalde zijn schouders op. 'Geen idee, maar we wisten beide dat hij uiteindelijk toch achter zou komen, ook al was hij aan de andere kant van de wereld.'

Justin was voor een onbekende reden naar Europa gegaan, waardoor hij niet aanwezig was toen het gedoe met Jason was gebeurd. Ik dankte god op mijn blote knieën daarvoor. Sinds hij en Ed naar de The Academy waren gegaan, waren ze compleet verandert. Ze belden wel constant, stuurden cadeaus met speciale gelegenheden. Maar ik zag ze niet tot nauwelijks. Ze waren er niet met de zomer, Spring break, zomer vakantie of zelfs 4 juli. Independence day is een groot feest hier in Housville maar zelfs toen waren ze er niet. Laatste keer dat ik ze had gezien was Founders day, en dat was vorige jaar. Ze kwamen ook voor kerst dat jaar. Dat waren de enige dagen dat ik ze de afgelopen twee jaar had gezien, en wanneer ik ze eindelijk zag leken ze ver weg. Ze waren niet de broers met wie ik vroeger tikkertje speelde op het landgoed. Ze waren harder, kouder en leken zoveel ouder. De glans die ze ooit in hun ogen hadden was helemaal verdwenen, en ik kon niet bedenken waarom. Elke keer als ik met iemand over begon kapten ze me af, en soms lachten ze me zelfs uit. Alsof ik geesten zag.