ညအေမွာင္တို႔က ႀကီးစိုးလ်က္။အပ္က်သံပင္မက်ေလာက္ေအာင္ အရာအားလံုးတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနလ်က္ရိွသည္။ ေ႐ွာင္းက်န္႔
နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခ်ိန္အားျဖင့္ မနက္၃နာရီခန္႔ရိွၿပီ။ဒီအခ်ိန္ထိ သူတစ္ေရးမွမေမွးရေသးဘူး။သူေဌး လုပ္ခိုင္းထားသည့္ project ကို အာရံုစိုက္ေနသည္မွာ တစ္လခန္႔ပင္ရိွေတာ့မည္။အိပ္ေရးပ်က္ရသည့္ ညေတြကလည္း မေရတြက္ႏိုင္ေတာ့။
ေ႐ွာင္းက်န္႔အတြက္ေတာ့ ဒီအလုပ္ကဘဝပဲ။သူဝါသနာပါရာ အလုပ္ကိုလုပ္ေနရသည့္အတြက္သူေပ်ာ္သည္။အိပ္ေရးပ်က္လည္း ေ႐ွာင္းက်န္႔ကမမႈေတာ့ဘူး။Graphic Designer ဘဝကိုေရြးခ်ယ္ၿပီးကတည္းက
သူ႔အလုပ္ထဲ ေခါင္းႏွစ္ထားသည္မွာ ႏွစ္မ်ားစြာပင္မကေတာ့ေပ။
ေ႐ွာင္းက်န္႔ ေနာက္ဆံူးပံုကိုလက္စသတ္ၿပီးေနာက္ အိပ္ရာဝင္ခဲ့သည္။မနက္ျဖန္ ဆက္လုပ္ရမည့္ တာဝန္ေတြကို ေတြးရင္းနဲ႔တစ္ညကုန္ဆံူးရျပန္သည္။
ေ႐ွာင္းက်န္႔ အၿပီးသတ္ၿပီးစ projectကို သူေဌးဆီ ျပႏိုင္ရန္ အိမ္ကေစာေစာထြက္လာခဲ့သည္။ေ႐ွာင္းက်န္႔ အလုပ္လုပ္ရာေနရာႏွင့္
အိမ္သည္ သိပ္ေတာ့မေဝးလွေပ။ထို႔ေၾကာင့္ ေ႐ွာင္းက်န္႔ အလုပ္သြားလ်ွင္ လမ္းေလ်ွာက္၍သြားေလ့ရိွသည္။
ဒီေန႔လည္း ပံုမွန္အတိုင္း ေလ်ွာက္လာရင္းနဲ႔
လမ္းေဘးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔လိုက္တယ္။၁၃ႏွစ္ေလာက္ရိွဦးမယ္လို႔ ေ႐ွာင္းက်န္းထင္မိတယ္။အဲ့ဒီေကာင္ေလးက စကိတ္စီးရင္းနဲ႔ ဒါဏ္ရာရေနတဲ့ပံုပဲ။သူ႔ဒူးေလးကို ကိုင္ျပီးငိုေနတယ္ေလ။
ေ႐ွာင္းက်န္႔ အဲ့ဒီေကာင္ေလးကို ၾကည့္ရင္းမေနႏိုင္ေတာ့...
" ကေလး၊ ဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ "
ေ႐ွာင္းက်န႔္ေမးလိုက္ေတာ့ အဲ့ဒီေကာင္ေလးက မ်က္ရည္ၾကည္ေတြဝိုင္းေနတဲ့ မ်က္ဝန္းညိဳေတြနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။
" သား ဒူးေခါင္း ဘာျဖစ္သြားလဲမသိေတာ့ဘူး၊နာေနတယ္ "
ေကာင္ေလးက ေျပာရင္းနဲ႔ငိုမဲ့မဲ့ေလးျဖစ္လာတယ္။ေ႐ွာင္းက်န္႔လည္း ႐ုတ္တရက္ဘာလုပ္ေပးရမွန္းမသိဘူးျဖစ္ေနတယ္။
