ရိေပၚ ေကာကိုဖြင့္ေျပာလိုက္မိၿပီးေတာ့ ထြက္လာခဲ့သည္မွာ ခလုတ္တိုက္လုမတတ္ပဲ။သူ႔ရဲ႕ေဘးမွာ က်န္႔ေကာပါမလာသည္ကို သတိရသြားသည္က ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ကိုေရာက္မွျဖစ္သည္။
သူေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို မ်က္လံုးကစားကာ႐ွာၾကည့္လိုက္ေတာ့ မွတ္တိုင္နဲ႔မလွမ္းမကမ္းမွာ က်န္႔ေကာကရပ္ေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။သူလွမ္းၾကည့္ေနသည္ကို ေကာကရိပ္မိပံုရသည္။သူ႔ကို တစ္ခ်က္မ်ွၾကည့္ၿပီးေနာက္ အနားကိုေလ်ွာက္လာသည္။
စီးရမည့္ဘတ္စ္ကားမေရာက္ခင္အခ်ိန္ထိ သူတို႔ႏွစ္ဦး စကားတစ္ခြန္းမ်ွမေျပာမိေသးေပ။ဘတ္စ္ကားေရာက္လာေတာ့ က်န္႔ေကာက
သူ႔ကိုေတာင္ မေစာင့္ဘဲအေျပးတက္သြား႐ွာေလရဲ႕။စိတ္ထင္၍ပဲလား မသိဘူး။ဒီေန႔မွ ဘတ္စ္ကားက လူ႐ွင္းေန၍ ထိုင္ခံူေတြကလြတ္ေနသည္။
က်န္႔ေကာက မွန္နဲ႔ကပ္လ်က္ခံူမွာဝင္ထိုင္ေနေတာ့ လြတ္ေနတဲ့ေဘးခံုမွာ ရိေပၚကပ္ထိုင္လိုက္သည္။ေကာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နားက်ပ္ျကီးတပ္၍ အျပင္ကိုသာေငးၾကည့္ေနသည္။ရိေပၚ နည္းနည္းေတာ့ဝမ္းနည္းလာမိသည္။အရင္ကဆို ဘတ္စ္ကားစီးတိုင္း သူၿငိမ္ေနရင္ေတာင္ က်န္႔ေကာက ေဘးကေနစကားေတြေျပာေနေလ့ရိွသည္။
ရိေပၚ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေနရင္းနဲ့ ျမင္ကြင္းထဲေရာက္လာသည္က နားက်ပ္ေလးတစ္ဖက္။ေကာကို ေငးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ယူေလဆိုေသာအၾကည့္နဲ႔ နားက်ပ္ကို ရိေပၚဆီသို႔ထိုးေပးေနေလရဲ႕။
သူခ်က္ခ်င္းပဲ ေကာကိုျပံဳးျပလိုက္ၿပီး နားက်ပ္ကိုတပ္ထားလိုက္တယ္။
" ေကာ...ကြၽန္ေတာ့္ကိုစိတ္ဆိုးလားဟင္၊ဒီလိုႀကီး ဖြင့္ေျပာမိေတာ့ေလ၊ကြၽန္ေတာ္လည္း တကယ္မရည္ရြယ္ပါဘူး...ဒါေပမယ့္ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကိုမထိန္းႏိုင္ဘူးျဖစ္သြားတယ္"
ရိေပၚ ခပ္တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္ေပမယ့္ ေကာကၾကားသြားသည္ထင္။အျပင္ဘက္ကိုေငးၾကည့္ေနရာကေန သူ႔ကိုၾကည့္လာျပန္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ရိေပၚရဲ႕လက္ကိုခပ္ဖြဖြေလး ဆုပ္ကိုင္ရင္းနဲ့ေျပာလာတယ္။
" ေကာ...ရိေပၚကို စိတ္မဆိုးဘူး၊ဒါေပမယ့္ေကာအခု စိတ္ေတြ႐ႈပ္ေထြးေနလို႔ ခဏလႊတ္ထားေပးပါလား"
