"ရိေပၚ...ကေလး၊အိမ္မျပန္ျဖစ္တာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ရွိၿပီလဲ"
ဝမ္ရိေပၚ ေရွာင္းက်န႔္ဆီမွေသာင္တင္ေနသည္မွာ သုံးရက္ခန႔္ရွိၿပီ။ပုံမွန္ဆိုရင္ေတာ့ သူ႕ကိုအလုပ္လာႀကိဳၿပီးရင္ ျပန္တတ္သည္။
"က်န႔္ေကာေၾကာင့္ေလ...စကားမွနားမေထာင္တာ ဖ်ားမွာစိုးလို႔ အေႏြးထည္ထူထူဝတ္ပါဆို၊လူကိုဆို အေရးကိုမလုပ္ဘူး"
ရိေပၚ ေျပာလည္းေျပာခ်င္စရာပါပဲ။ေရွာင္းက်န႔္
ဝရံတာထြက္ထိုင္ရင္း ေလစိမ္းတိုက္ေတာ့အေအးပတ္ခ်င္သလိုျဖစ္ေနတာ။အလုပ္ကို အာ႐ုံစိုက္ရင္း ဂ႐ုမစိုက္ဘဲထားမိေတာ့ ပိုဆိုးသြားသည္။
"ေနာက္ဆို အလုပ္ပဲအာ႐ုံထားမေနနဲ႕၊လူကိုၾကည့္ေတာ့ ယဲ့ယဲ့ပဲက်န္ေတာ့တာ၊က်န႔္ေကာသာ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ရင္က်ိဳးရမွာက ဒီေကာင္ဗ်"
ရိေပၚက ေဆးလုံးတစ္ခ်ိဳ႕ကို သူ႕လက္ထဲထည့္ေပးလာသည္။ေနာက္ေတာ့ အဖိုးႀကီးေလးလို တဖြဖြေျပာရင္း ေရဘူးသြားယူေပးျပန္သည္။
"အင္းပါ...ေကာပဲေတာင္းပန္တယ္ ဟုတ္ၿပီလား"
ေရွာင္းက်န႔္ ၿပဳံးတုံ႕တုံ႕လုပ္ရင္း ေျပာလိုက္ေတာ့ ရိေပၚကေဘးမွာလာထိုင္သည္။ေရွာင္းက်န႔္လက္ႏွစ္ဖက္ကိုဆြဲယူကာ ရိေပၚကသူ႕ပါးေပၚမွာ ထိကပ္ရင္းခပ္တိုးတိုးေလးဆိုသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ကေလ...ေကာနဲ႕ပတ္သက္ရင္
ဘာမွကိုမျမင္နိုင္ေလာက္ေအာင္ ႐ူးေနၿပီထင္တယ္"
"အဟမ္း...အပိုေတြမေျပာနဲ႕"
"မပိုပါဘူး ေကာရ၊က်န႔္ေကာကို ပထမဆူံးေတြ႕ကတည္းက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ထူးျခားတဲ့သူမွန္း ခံစားမိခဲ့တာ၊ကြၽန္ေတာ့္ဘဝရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္တစ္ခုလိုေပါ့"
"အင္း...ေကာရဲ႕ကေလးေလးေတာင္ အေတာ္ရင့္က်က္လာၿပီပဲ၊ၾကည့္ပါဦး...ေခ်ာလာလိုက္တာ"
က်န႔္ေကာဆီက အမႊမ္းတင္စကားေတြၾကားရေတာ့ ရိေပၚမေနတတ္ျပန္။ေခါင္းငူံ႕ရင္းသာ ခိုးၿပဳံးေနမိသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ေခ်ာတာ သိပါတယ္ေနာ္၊က်န႔္ေကာသာ အခုမွသတိထားမိလို႔ေနမွာေပါ့၊အင္းေပါ့ေလ...အရင္ကအစ္မေခ်ာေခ်ာေလးေတြ ေဘးနားဝိုင္းေနတာဆိုေတာ့ ဘယ္သိပါ့မလဲေနာ္"
