"တူ~တူ~တူ"
ညအခ်ိန္မေတာ္ ျမည္လာသည့္ဖုန္းသံေၾကာင့္ ေ႐ွာင္းက်န္႔လန္႔ႏိုးလာသည္။နံပါတ္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရိေပၚရဲ႕မားမားဆီက။
"က်န္႔က်န္႔...က်န္႔က်န္႔လား၊ရိေပၚေလး...ရိေပၚေလ"
တုန္ယင္ေနသည့္ ေဒၚေဒၚ့အသံေၾကာင့္ စိုးရိမ္လာသည္။မေကာင္းတဲ့အေငြ႔အသက္ကိုလည္း ခံစားမိေနသည္။
"ရိေပၚ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေဒၚေဒၚရဲ႕...၊တစ္ခုခုျဖစ္ေနလို႔လား"
"ရိေပၚေလး ေဆးရံုတင္ထားရတယ္ သား၊ႏွလံုးကထိုးေအာင့္လာလို႔ ေဆးေတြလည္းသြင္းထားရတယ္၊ဒီရက္ပိုင္းလည္း အစာသိပ္မစားဘူးသားရယ္"
"အခု...အခုေရာဘယ္လိုေနေသးလဲ၊ကေလး... ရိေပၚသက္သာၿပီလား"
"ေစာင့္ၾကည့္ေနရတံုးေပါ့ သားရယ္၊ဟင္း...ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေဒၚေဒၚသာခံစားပစ္ခ်င္ပါရဲ႕"
အေမတစ္ေယာက္၏စိုးရိမ္ပူပန္မႈကို သူနားလည္ပါသည္။သူကိုယ္တိုင္ တစ္ေယာက္တည္း ေနလာရေပမယ့္ ရိေပၚကိုေတြ႔တိုင္းအားက်ရပါ၏။ေဒၚေဒၚ့ကိုျမင္တိုင္း အေမကဲ့သို႔ ခင္တြယ္မိသည္က အမွန္ပင္။
"ကြၽန္ေတာ္ ဒီညပဲျပန္လာခဲ့ပါမယ္ ေဒၚေဒၚ၊အရမ္းႀကီးလည္း စိုးရိမ္မေနပါနဲ႔၊ရိေပၚ ဘာမွျဖစ္မွမဟုတ္ပါဘူး၊သူက သတၱိရိွတဲ့ကေလးေလးပါ"
ေဒၚေဒၚ့ကိုစိတ္သက္သာရေအာင္ ေျပာလိုက္ေပမယ့္ သူကိုယ္တိုင္မခံစားႏိုင္ေပ။ျဖဴႏုတဲ့ လက္သြယ္သြယ္ေလးမွာ အပ္ရာေတြဗလပြကိုလည္း မေတြ႔ခ်င္ေပ။ထိုကဲ့သို႔ေသာ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးကိုလည္း ရိေပၚက သူ႔ကိုမျမင္ေစရ။ေနမေကာင္းလ်ွင္ေတာင္ အသိမေပးဘူး။ေဆးသြင္းလာတဲ့ေန႔ေတြဆို အက်ီၤလက္႐ွည္ေလးေတြဝတ္လာတတ္သည့္ ရိေပၚ။
အရြယ္နဲ့မလိုက္ေအာင္ ရင့္က်က္လြန္းသည့္ ဝမ္ရိေပၚရယ္ပါ။အဲ့ဒီလိုေတြ ျမင္ရတိုင္းသူႀကိတ္ငိုခဲ့ရသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ရိေပၚကိုအတတ္ႏိုင္ဆံုးမၿငိဳျငင္ရေအာင္ သူထားခဲ့သည္။သူ႔ကိုခ်စ္ပါသည္ ဟု ဆိုလာတဲ့အခ်ိန္က ေျပာမျပတတ္ေအာင္ေပ်ာ္ခဲ့ရသည္။ဝမ္ရိေပၚဆိုတဲ့ေကာင္ေလးက သူ႔အတြက္ ဘာမဆိုရင္ဆိုင္ရဲတဲ့သူျဖစ္ခဲ့သည္။
