Angel,who? ✔️

"Οχιι"

Πέρασαν αρκετές ώρες..  Εγώ με την Άννα πηγαίναμε πέρα δώθε στο κυλικείο του νοσοκομείου, πότε αγοράζοντας καφέ και πότε σάντουιτς, που τρώγαμε με το ζόρι καθώς το στομάχι και των δυο μας είχε γίνει ένας πολύ σφιχτός κόμπος. Ο Andrian ήταν σκεπτικός... Και πολύ νευριασμένος.. Κούναγε το πόδι του πάνω κατω νευρικά και χάιδευε τα καπάκια των ματιών του.. Και εγώ ήμουν θυμωμένη αλλά ήξερα πως αυτό δεν θα βοηθούσε την κατάσταση της Stef οπότε απλά έθαβα οποιοδήποτε τέτοιο συναίσθημα  βαθιά μέσα μου. Το ρολόι τοίχου έκανε έναν ανυπόφορο ήχο που δεν με άφηνε να κλείσω τα μάτια μου και να ξεκουραστώ για λίγο. Προσπάθησα να προσευχηθω αλλά ήξερα ότι ήταν μάταιο..  Πως θα μπορούσα να προσευχηθώ ενώ έχω κάνει την υπέρτατη αμαρτία με βάση τα λεγόμενα της θρησκείας μου ; Η σχέση μου με έναν δαίμονα θα δυσαρεστουσε ιδιαίτερα οποιονδήποτε πιστό..
Οπότε αποφάσισα να κάνω απλά υπομονή και να διώξω όλες τις αρνητικές σκέψεις..
Η ώρα πέρναγε.. Η Stef ήταν στο χειρουργείο εδώ και 5 ώρες. Που και που έριχνα κλεφτές ματιές στην μητέρα της και τον πατέρα της που καθόντουσαν σε κάποιες καρέκλες λίγο πιο μακριά ήταν και αυτοί εξίσου κουρασμένοι.
Όταν ένας γιατρός πετάχτηκε έξω από το χειρουργείο η μητέρα της Stef έτρεξε χαρούμενη να του μιλήσει.
Το άσχημο προαίσθημα που είχα πίεζε το στήθος μου με αποτέλεσμα να μην μπορώ να σκεφτώ καθαρά,το μόνο που κυριαρχούσε στο μυαλό μου ήταν.. Πόνος. Σηκώθηκα όρθια και μαζί με εμένα σηκώθηκαν με αγωνία ο Andrian και η Anna. Όταν είδα το χαμόγελο της μαμάς της Stef να σβήνει από το πρόσωπο της,το χέρι την να καλύπτει το στόμα της και τον γιατρό να της χαϊδεύει τον ώμο κουνώντας αργά το κεφάλι του,ένιωσα έναν έντονο πόνο στο στομάχι μου και για να μην πέσω πιάστηκα από το μανίκι του Andrian. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα είδα την μαμά της Stef να πέφτει γονατιστή στο πάτωμα και να ουρλιάζει "οχιιι". Ένα ουρλιαχτό που έκανε τα πάντα μέσα μου να μαραζωσουν. Ο άντρας της έτρεξε κατά πάνω της και αφού την σήκωσε την έσφιξε πάνω του. Εκείνη είχε χατζωθει στο πουκάμισό του και έκλαιγε.
Η βαβούρα στο κεφάλι μου με έκανε να νιώθω ότι βρισκόμουν σε έναν από αυτούς τους απαίσιους εφιάλτες που έβλεπα μικρή. Δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη. Ήθελα να ουρλιάξω αλλά δεν μπορούσα να βγάλω ήχο. Τα μάτια μου ήταν κόκκινα και ποναγαν από το κλάμα. Ο κόμπος στο λαιμό μου δεν με άφηνε να αναπνεύσω κανονικά και η όρασή μου ήταν θολή. Ήμουν τόσο απορροφημένη που δεν κατάλαβα για πότε η Anna έπεσε πάνω μου κλαίγοντας. Γύρισα στιγμιαία να κοιτάξω τον Andrian που τα μάτια του είχαν γίνει κόκκινα σαν την φωτιά προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να διαχειριστεί τον θυμό του.
"Που στο διάβολο ήταν ο φύλακάς της όταν ο Scott την χτύπησε; Που;! Πόσο ανεύθυνος ήταν;Τι έκανε μου λες;! Με ποια πηδιοταν και ήταν τόσο απασχολημένος που δεν έκανε την δουλειά του;! " Άρχισε να ωρύεται ο Andrian,και δεν τον είχα ξανά δει τόσο εξοργισμένο. Μετά από λίγο κοπάνησε την γροθιά του στον τοίχο κάτι που με ξάφνιασε τόσο που με έκανε να βγάλω ενα πνιχτο ουρλιαχτο και να τρέξω κατά πάνω του. Αν και αθάνατος το χέρι του είχε ματώσει. Παρ'ολο που μου φάνηκε περίεργο δεν το έκανα θέμα. Έβαλε τη γροθιά του μέσα στο άλλο του χέρι,έσκυψε το κεφάλι του για να είναι σχετικά στο ύψος μου και του χάιδεψα το πρόσωπο στοργικά. Ήταν σαν ένα μικρό αβοήθητο παιδί. Η απώλεια της φίλης μου τον είχε επηρεάσει όσο και εμένα. Έσφιξε τα δόντια του μεταξύ τους από τον πόνο και έτρεξα να ειδοποιήσω έναν γιατρό. Μόλις ήρθε τον οδήγησε στο γραφείο του όπου και εκεί του τύλιξε το χέρι με γάζα.
Όταν βγήκε από το ιατρείο με πήρε αγκαλιά και πήγαμε προς την Anna που είχε ξαπλώσει στην καρέκλα έξω έκλαιγε με λυγμούς. Πήγα δίπλα της και προσπάθησα να την ηρεμήσω. Τι να την ηρεμήσω δηλαδή, πρώτα θα'πρεπε να ηρεμήσω εγώ.
"Σσσ αγάπη μου σσ το ξέρω,το ξέρω" της είπα και ακούμπησε το κεφάλι της στο στήθος μου αγκαλιάζοντάς με σφιχτά.
"Τ-τι θα κάνουμε τωρα;Ε;Πως θα τα καταφέρουμε;" είπε μέσα στους λυγμούς της.
"Θα είναι δύσκολα, θα είναι πολύ δύσκολα στην αρχή αλλά μετά θα τα καταφέρουμε γιατί, αυτό θα ήθελε και εκείνη.. Θα ήθελε να είμαστε δυνατές και ενωμένες. " είπα ενώ άρχισα και εγώ να κλαίω. Τόσες πολλές αναμνήσεις,γελια, κλάματα τσακωμοί, όλα αυτά μας έφεραν πιο κοντά. Και τώρα ξαφνικά είμαστε μόνες εγώ και η Anna προσπαθώντας να αποδεχτούμε αυτή την απώλεια. Την μικρή μας αρκουδίτσα που πάντα μας έφτιαχνε το κέφι και πάντα ήταν η χαρά της ζωής.
Οι γονείς της Stef μας πλησίασαν.
"Σας ευχαριστούμε πολύ για όλη την στήριξή σας αλλά είστε κουρασμένοι και το καλύτερο θα ήταν να φύγετε.. 
Θα μιλήσουμε μαζί σας για την αυριανή τελετή και τα πράγματα που σας άφησε το κοριτσάκι μας. " είπε η μαμά της Stef κουρασμένη και δίχως να πούμε άλλη κουβέντα μπήκαμε στο αυτοκίνητο του Andrian και γυρίσαμε την Anna σπίτι. Έπειτα σταματήσαμε έξω από το δικό μου και μπήκαμε στο σπίτι όπου μας περίμεναν οι γονείς μου και η αδερφή μου. Η αλήθεια είναι πως η απουσία της τις τελευταίες μέρες ήταν αισθητή. Έμενε στο αγόρι της και είχα ξεχάσει ότι έχω αδερφή.
Η μητέρα μου με δάκρυα στα μάτια άνοιξε τα χέρια της και έτρεξα στην αγκαλιά της.
"Τι θα κάνω χωρίς την αρκουδίτσα μου;" είπα και ο Άντριαν με τον πατέρα μου και την αδερφή μου είχαν μείνει να με κοιτάνε συμπονετικα.
"Σσσ σωπα μωρό μου σωπα..  Θα δεις τα πράγματα θα γίνουν πιο εύκολα."
Είπε και ήλπιζα να είναι αλήθεια αυτό.

Την επόμενη μέρα η τελετή ήταν σύντομη και υπήρχαν μόνο τα άτομα που λάτρευαν την Stef.Ολοι μας ντυμένοι στα μαύρα και μέχρι και ο καιρός θρηνούσε μαζί μας.. Τα γκρίζα σύννεφα κάλυπταν και την παραμικρή αχτίδα φωτός.. Και την παραμικρή αχτίδα ελπίδας. Κανένας μας δεν είχε σταματήσει στιγμή να κλαίει. Κανένας μας δεν μπορούσε να το πιστέψει. Μετά το κοιμητήριο πήγαμε στο σπίτι της,στο δωμάτιό της βρήκαμε πολλά από τα πράγματα της. Η μητέρα της μας έδειξε ένα κουτί που είχε όλα αυτά που προορίζονταν για εμένα και την Anna. Ψηλάφησα το περιεχόμενο του κουτιού με τα δάχτυλά μου και όταν το χέρι μου ήρθε σε επαφή με κάτι μεταλλικό και κρύο ανατρίχιασα. Έβγαλα το αντικείμενο από το κουτί και το επεξεργάστηκα. Ήταν το αγαπημένο της δαχτυλίδι. Ένα μεταλλικό δαχτυλίδι στο χρώμα των φθινοπωρινων φύλλων που είχε πάνω του μικρά μικρά φυλλαράκια. Αμέσως θυμήθηκα πόσες φορές είχαμε τσακωθεί για αυτό το δαχτυλίδι. Πήγαινε με τα περισσότερα ρούχα μου και η Stef δεν μου το δανειζε ποτέ. Το λάτρευε αυτό το δαχτυλίδι... Της θύμιζε το φθινόπωρο στο Παρίσι,ηθελε τοσο πολύ να ταξιδέψει στο Παρίσι και να φάει αυτά τα λαχταριστά αχνιστα κρουασάν.
Βούρκωσα και φόρεσα το δαχτυλίδι.
Βιβλία, ρούχα και κοσμήματα υπήρχαν μέσα στο κουτί και τα μοιράστηκα με την Anna. Ο Andrian περίμενε στην πόρτα με το επιβλητικό μαύρο του κουστούμι. Ήταν κουρασμένος. Χτες το βράδυ δεν τον άφησα να κοιμηθεί από το κλάμα μου. Με είχε αγκαλιά και μου χάιδευε τα μαλλιά δίχως να παραπονεθεί στο ελάχιστο.
Πήραμε τα πράγματα και αφού συλλυπηθηκαμε στους γονείς της πήγαμε σπίτια μας. Έκατσα στο κρεβάτι και έβγαλα τις μαύρες γόβες μου τα πόδια μου με ποναγαν αφόρητα. Δεν είχα βαφτεί.. Ήξερα πως το κλάμα μου θα χάλαγε και το ελάχιστο Μακιγιάζ. Ο Andrian έκατσε στο κρεβάτι δίπλα μου.
"Είμαστε μαζί σ αυτό..  Δεν θα σ'αφησω να το περάσεις αυτό μόνη σου. " είπε και με φίλησε μαλακά στα χείλη παίρνοντας την πικρή γεύση που είχα στο στόμα μου και κάνοντάς με έστω και για λίγο να ξεχαστώ από αυτή τη σκληρή πραγματικότητα.

Heyy αγάπες.. Μην με σκοτώσετε για αυτό το κεφάλαιο..  Έριξα πολύ κλάμα ενώ το έγραφα.. Ελπίζω να σας άρεσε.. Πατήστε το αστεράκι και αφήστε ένα σχόλιο 💞

Σας αγαπώ
💕💕💕💕