Angel,who? ✔️

"Αρκετά! "

Μια βδομάδα μετά τον θάνατο της  Stef όλα είχαν επιστρέψει στην θέση τους. Τα παιδιά στο σχολείο ενώ στην αρχή είχαν σοκαριστεί μ'αυτό το σοβαρό γεγονός,πλεον έκαναν σαν να μην συνέβη ποτέ. Ενώ στις αρχές όλοι άγριο κοίταζαν τον Scott τώρα πλέον κανείς δεν ασχολουταν μαζί του. Σαν να μην έγινε ποτέ. Πως μπορούσαν να συμπεριφέρονται λες και ο χαμός της Stef να μην σήμαινε τίποτα; Ένας δολοφόνος κυκλοφορούσε ανενόχλητος στους διαδρόμους και κανείς δεν μίλαγε. Μάλλον δεν τολμούσε να μιλήσει. Πόσο άδικο ε; Ή Violet και η Anna ήταν βαθιά πληγωμένες.. Όχι μόνο για το χαμό της φίλης τους αλλά και για την απάθεια που έδειχναν όλοι στο σχολείο. Μόνο οι ίδιες ήξεραν πόσο δύσκολο ήταν για αυτές να σηκώνονται κάθε πρωί από το κρεβάτι.. Να,να προσποιούνται πως όλα είναι καλά.. Ενώ μέσα τους υπήρχε ένα τεράστιο κενό.. Σαν,σαν κάποιος να τους ξερίζωσε την καρδιά. Ή δική ήταν σε λίγες μέρες. Ο Αντριαν έκανε ότι μπορούσε για να βρει στοιχεία.. Στοιχεία που να ενοχοποιούν τον Scott.. Δεν άντεχε να βλέπει την Violet να μαραζώνει μέρα με την μέρα. Τον πλήγωνε πολύ.. Είχε ήδη βρει έναν δαίμονα ο οποίος θα μπορούσε να καταθέσει. Ο Stefan...
Ο άγγελος της Stef θα έπρεπε επίσης να τιμωρηθεί... Είχε μια δουλειά να κάνει και απέτυχε... Πόσο άδικο..
Νομίζω όμως πως αρκετά είπα εγώ, ήρθε η ώρα να δείτε και μόνοι σας την κατάσταση των πρωταγωνιστών μας, δεν νομίζετε;

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου ,μια βδομάδα μετά τον χαμό της Stef.

"Μικρή μου" άκουσα μια μελωδική φωνή και προσπάθησα να αλλάξω πλευρό. Κάτι σκληρό όμως με εμπόδισε.
"Μικρή ξύπνα" παλι αυτή η φωνή. Άνοιξα τα μάτια μου σιγά σιγά. Βρισκόμουν στην αγκαλιά του Andrian και ορκίζομαι πως θα μπορούσα να μείνω εδώ για πάντα.
Χμμ σχολείο σήμερα. Ανυπομονώ να δω την Anna και την ..
"Ω Θεε μου!" αναφώνησα ενώ η σκληρή πραγματικότητα φάνηκε να με χαστουκίζει για άλλη μια φορά.
"Γιατί πρέπει να ξυπνάω κάθε πρωί έτσι;Νομιζοντας πως είναι εδώ, πως θα πάω στο σχολείο και θα είναι εκεί για να με κάνει να γελάσω μέχρι δακρύων;" Είπα ξεφυσωντας στο τέλος. Έστρεψα το βλέμμα μου στο ταβάνι προσπαθώντας να σταματήσω τα δάκρυα που πάλευαν να ξεφύγουν από τα άψυχα και κουρασμένα μου μάτια.
"Ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο, αλλά δεν πρέπει να αφήνεις την θλιψη να σε καταβάλει. Ξέρω ότι ίσως ακούγομαι σκληρός άλλα κάποιος πρέπει να στο πει. Σε βλέπω επί μια εβδομάδα και είσαι σαν ζωντανή -νεκρη. Είναι όντως κάτι απερίγραπτο αυτό που συνέβη αλλά ειλικρινά αυτό που θα ήθελε η Stef είναι να συνεχίσετε να ζείτε κανονικά την ζωή σας. " είπε και ήξερα πως είχε δίκιο παρ όλο που τα λόγια του με ενόχλησαν αρκετά.Κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια για να σηκωθώ από το κρεβάτι αλλά όταν τα κατάφερα ένιωθα ήδη καλύτερα.
"Μπράβο το κορίτσι μου " είπε ο Αντριαν και μου έριξε ενα θερμό χαμόγελο.
Πήγα στη ντουλάπα και έβαλα ένα τζιν και μια μπλούζα, φρόντισα λίγο παραπάνω τα μαλλιά και το δέρμα μου και αν και κουρασμένη έδειχνα αρκετά όμορφη.
Πήγα στην κουζίνα και αφού χαιρέτησα τους γονείς μου κατευθύνθηκα στο σχολείο. Είχα καλύτερη διάθεση από τις προηγούμενες μέρες, χάρη στον Andrian. Μπήκα στο προαύλιο και ένιωσα αρκετά αδιάκριτα βλέμματα να με καρφώνουν.Πηγα στο παγκάκι που καθόμαστε συνήθως και όπως ήταν αναμενόμενο εκεί καθόταν ήδη η Anna,τα μαλλιά της ήταν πιασμένα σε έναν ατημέλητο κότσο. Είχε ένα βιβλίο ιστορίας στο χέρι και φαινόταν αρκετά συγκεντρωμένη σ'αυτό που διάβαζε. Τα γυαλια της μυωπίας της στόλιζαν το πρόσωπό της. Μετά από δύο χρόνια που την πρήξαμε κυριολεκτικά εγώ με την  Stef αποφάσισε να τα φορέσει.
"Καλημέρα" της είπα. Σήκωσε το κεφάλι της από το βιβλίο και με μεγάλη προσπάθεια μου χαμογέλασε.
"Καλημέρα" άφησε το βιβλίο στο παγκάκι και σηκώθηκε να με αγκαλιάσει.
"Επιτέλους, σου πάνε πολύ τα γυαλιά"
Της είπα και με ευχαρίστησε θερμά.
Έκατσα και εγώ στο παγκάκι και συζητήσαμε για διάφορα θέματα.
"Αύριο είναι η δική... " είπε και αμέσως το πρόσωπό της σκοτείνιασε.
"Το ξέρω, ο Αντριαν μου είπε πως έχει βρει κάποιον ο οποίος κάνει 100% για μάρτυρας,εχω πολύ καλό προαίσθημα.. Κάτι μέσα μου λέει ότι όλα θα πάνε καλά,καλυτερα από ότι πιστεύουμε. " της απάντησα με σιγουριά.
"Αχ, μακάρι.." αποκρίθηκε.
"Ειι μην κάνεις έτσι! Είμαι βέβαιη πως ο  Andrian θα σκεφτεί μια τόσο καλή ιδέα που θα πιάσουμε τον Scott εντελώς απροετοίμαστο.Α και δεν σου είπα το καλύτερο.. Μάντεψε ποιος δικηγόρος θα εκπροσωπήσει την οικογένεια της  Steff"  της είπα παιχνιδιάρικα.
"Μην μου πεις;!" είπε και άνοιξε το στόμα της από το σοκ.
"Ω ναι απ'οτι φαίνεται ο Andrian κάνει και για δικηγόρος. "σήκωσα τους ώμους μου αδιάφορα.
"Από ποτέ γίνονται οι δαίμονες δικηγόροι;" συνέχισε η Anna.
"Από τώρα υποθέτω" είπα και την άκουσα να γελάει. Ουαου είχα τόσο καιρό να την ακούσω να γελάει,να γελάει πραγματικά και όχι ίσα ίσα για να μου δείξει ότι είναι καλά. Το γέλιο της σαν μελωδία πλανιωταν στο προαύλιο.Η ικανοποίηση που ένιωσα μέσα μου ήταν δύσκολο να την περιγράψω.
Το κουδούνι χτύπησε και μπήκαμε στην τάξη. Έκατσα στο θρανίο μου έβγαλα τα βιβλία μου και περίμενα να ξεκινήσει το μάθημα . Άρχισα να ανοιγοκλείνω το στυλό μου ανυπόμονα. Γύρισα το κεφάλι μου και το βλέμμα μου συναντήθηκε με του  Scott.Μίλαγε και γέλαγε μέχρι που αντιλήφθηκε το αδιάκριτο βλέμμα μου και γύρισε να με κοιτάξει. Το βλέμμα του ήταν απαθεστατο. Αυτό το εγωπαθες γουρούνι. Μετά από όλα αυτά που έκανε τολμάει να γελάει και να κάνει χαβαλέ;!Έσφιξα το στυλό μου περισσότερο στην παλάμη μου και το κοπάνησα με δύναμη στο θρανίο. Με τόση δύναμη που όλοι γύρισαν να με κοιτάξουν όπως επίσης και η καθηγήτρια. Η Anna με κοίταξε με απορία.
"Δεσποινίς Violet συμβαίνει κάτι;" ρώτησε η καθηγήτρια της ιστορίας με απορία.
"Όχι κυρία μα φυσικά και όχι. Το ότι ένας δολοφόνος κυκλοφορεί ανάμεσά μας δεν νομίζω ότι σημαίνει και κάτι, σίγουρα όλοι νιώθουν ασφάλεια εδώ μέσα,ε παιδιά; " άρχισα να φωνάζω πλέον κουνώντας υστερικά τα χέρια μου. Άλλοι με κοίταζαν με φόβο και άλλοι με λύπηση.Η Anna προσπαθούσε επανειλημμένα να με κάνει να σταματήσω αλλά τα νεύρα μου είχαν βαρέσει καμπανάκι.
"Violet παρεκτρέπεσε!" απάντησε έντονα.
"Ναι εγώ παρεκτρέπομαι! Το ότι επειδή ο κυριος απο'δω έχει πατέρα με λεφτά πάει να πει πως πρέπει όλοι μας να αγνοούμε την αλήθεια; Ο άνθρωπος αυτός είναι δολοφόνος! Τι δεν καταλαβαίνετε.;Ειλικρινα είστε όλοι για κλάματα,μου δημιουργείτε αηδία μόνο και μόνο που στέκεστε αμίλητοι μπροστά στην αδικία. Η Stef ήταν όχι μόνο φίλη μας αλλά συμμαθήτριά μας και η ψυχή της τάξης. Ειλικρινά αν ήταν εδώ θα ντρεπόταν για την κατάντια σας. " συνέχισα να ωρύομαι και πλέον είχα σηκωθεί όρθια. Το σαγόνι μου έτρεμε και η καρδιά μου χτύπαγε πολύ γρήγορα στο στήθος μου. Ο Scott με κοιτούσε και χαμογελούσε χαιρέκακα. Ήθελα τόσο πολύ να του σπάσω τα μούτρα.
"Αρκετά!" φώναξε η καθηγήτρια.
Εκείνη την στιγμή ο Andrian μπούκαρε στην τάξη και ξάφνου τα βλέμματα στράφηκαν πάνω του.
"Έλα Violet πάμε σπίτι." είπε και αφού έβαλε τα βιβλία στην τσάντα μου με τράβηξε από το χέρι.
"Αναλαμβάνω εγώ" είπε στην καθηγήτρια και του έγνεψε ευγνώμων.
"Ορίστε μέχρι και τον γκόμενο έφερε να την μαζέψει" είπε ο Scott και σε κλάσματα δευτερολέπτου έφυγα από το κράτημα του Andrian, έτρεξα κατά πάνω του και του έχωσα μια πολύ δυνατή μπουνιά στην μύτη.
"Η μύτη μου, η σκροφα μου έσπασε την μύτη "τσιριξε σαν γκόμενα και έπιασε την μύτη του που πλέον αιμορραγουσε. Όλοι είχαν μείνει άναυδοι,ο Scott σηκώθηκε έξαλλος και προσπάθησε να μου αντεπιτεθεί.
Ο Andrian  όμως μπήκε τελευταία στιγμή μπροστά μου και με μια κίνηση του κεφαλιού του τον έριξε με φόρα πίσω στην καρέκλα. Κοίταξα το χέρι μου που είχε κοκκινίσει και πριν το πάρω χαμπάρι με μια κίνηση του χεριού του Andrian ήμασταν πίσω στο σπίτι.

To be continued 😉

Hey αγάπες, ξέρω ότι είχα καιρό να να ανεβάσω αλλά έχω πήξει στο διάβασμα! Αύριο δίνω γερμανικά και έχω αρκετό άγχος...ελπιζω να σας άρεσε το κεφάλαιο! Πατήστε το αστεράκι και αφήστε ένα σχόλιο 💕💕
Σας λατρεύω 😘