Angel,who? ✔️

Είσαι βόδι έτσι;

Ήταν πρωί... ή ίσως μεσημέρι... Κοιμόμουν σαν βόδι μέχρι που ο ήχος λαδιού που τσιτσιριζει στο τηγάνι και η έντονη μυρωδιά αυγού με έκαναν να ανοίξω τα μάτια μου και να τρέξω να ανοίξω ένα παράθυρο. Τα πόδια μου ήταν μουδιασμένα και στην προσπάθειά μου να τρέξω να ανοίξω την μπαλκονόπορτα παραλίγο να σωριαστώ στο πάτωμα. Με το ένα χέρι μου στην μύτη και το άλλο στο χερούλι της πόρτας άνοιξα και βγήκα έξω παίρνοντας μια βαθιά ανάσα καθαρού αέρα και νιώθοντας ευγνώμων που ανέπνεα ξανά.
"Ποιος τηγανίζει αυγά πρωί πρωί;" αναρωτήθηκα και έκανα μια γκριμάτσα αηδίας βγάζοντας έξω την γλώσσα μου. Όταν ξανά πήρα την απόφαση να μπω μέσα στο σπίτι έκλεισα ερμητικά την μύτη μου και έτρεξα με όλη μου την δύναμη,με όση δύναμη μπορεί να έχει κάποιος που δεν έχει πιει γουλιά καφέ και έκανε άγριο σεξ το προηγούμενο βράδυ, στην κουζίνα. Εκεί βρήκα την Anna να ψαχουλευει τα ντουλάπια και τον Andrian να τηγανίζει ομελέτα.
"Για ποιο λόγο με βασανίζεται έτσι πρωί πρωί ;" ρώτησα και πήγα να ανοίξω ένα μικρό παραθυράκι που βρισκόταν δίπλα στον νεροχύτη.Στην προσπάθεια μου να το ανοίξω, έσπρωξα κατά λάθος μια μικρή γλαστρουλα που βρισκόταν στο περβάζι. Τελευταία στιγμή κατάφερα και την επιασα στα χέρια μου πριν καταφέρει να προσγειωθεί στον νεροχύτη, με αποτέλεσμα να γεμίσω χώματα
"Καλημέρα και σε εσένα μωρό μου, η Anna ήθελε ομελέτα." είπε και εγώ ρολαρα τα μάτια μου,τιναζοντας με μανία το χώμα από πάνω μου.
"Μωρή πρωί πρωί ομελέτα;" Την κοίταξα και έπιασα την κοιλιά μου προσπαθώντας να αγνοήσω την τάση να κάνω εμετό.
"Πεινάω ρε βλάκα, και έτσι ξύπνησα με μια λιγούρα το πρωί.. Να ναι καλά ο δικός σου που προθυμοποιηθηκε να μου φτιάξει μια ωραιότατη ομελέτα. " είπε και έδειξε το στομάχι της το οποίο έκανε έναν έντονο θόρυβο.
"Ότι πεις" είπα κουνώντας το χέρι μου και πήγα δίπλα στον Andrian ο οποίος πριν προλάβω να μιλήσω μου έβαλε μια κούπα καφέ λίγα χιλιοστά πιο μακρυά από το πρόσωπο μου και εγώ την άρπαξα μουρμουρίζοντας ένα ευχαριστώ. Όπως γύρισα την πλάτη μου για να φύγω ένιωσα έναν ελαφρύ πόνο στον κωλο μου που με έκανε να αναφωνησω τρομαγμένη ή και ίσως λιγουλάκι αναμμένη και  γύρισα να τον κοιτάξω ερωτηματικά.
"Είσαι βόδι έτσι;γιατί το έκανες αυτό;"είπα και έτριψα με το χέρι μου τον πονεμενο μου κωλο.
"Έτσι" είπα και μου έβγαλε την γλώσσα σηκώνοντας αδιάφορα τους ώμους του.
Ρολαρα τα μάτια μου και πήγα να κάτσω στον καναπέ όπου μετά από λίγο ήρθε και η Anna με ένα πιάτο ομελέτα στα χέρι της και ενα φωτεινό χαμόγελο στο πρόσωπό της,σαν να είχε πάρει τα πιο βαριά ναρκωτικά ένα πράμα.
"Α δεν πάτε καλά σήμερα." ψιθύρισα κάτω από την ανασα μου και μορφασα με απορία.
"Σχετικά με την χθεσινή συζήτηση... Είσαι ακόμα -;"
"Ναι είμαι σίγουρη Andrian δεν το ξανά συζητάμε. Το  απόγευμα θα μας τηλεμεταφερεις στον San Diego."
Είπα αποφασιστικά και κούνησε το κεφάλι του.
"Είχα μια μικρή ελπίδα ότι ίσως άλλαζες γνώμη. Ξέρεις τι λένε.. "
*Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία*"
Είπε με μια δόση ειρωνείας στην φωνή του και ξανά ρολαρα τα μάτια μου.
Γύρισα τι κεφάλι μου προς την Άννα έτοιμη να την ρωτήσω αν έχει κρατήσει επικοινωνία με τους δικούς της πίσω στο Los Angeles αλλά πριν προλάβω να αρθρώσω λέξη την είδα να σηκώνεται απότομα και καλύπτοντας με το ένα χέρι της το στόμα της έτρεξε στο μπάνιο. Εγώ με τον Andrian κοιταχτήκαμε με απορία και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα τρέξαμε από πίσω της. Ήταν γονατιστή σκυμμένη μπροστά από την λεκάνη της τουαλέτα και έβγαζε όση από την ομελέτα είχε προλάβει να  φάει νωρίτερα.
Της μάζεψα γρήγορα τα μαλλιά σε μια πρόχειρη κοτσίδα και έμεινα να της χαϊδεύω την πλάτη καθησυχαστικα.
Όταν σήκωσε το πρόσωπο της τα μάτια της ήταν γεμάτα δάκρυα...ειχρ χλωμιασει...και η έκφραση της έμοιαζε με πληγωμένου κουταβιού. Κρατώντας την από το ένα χέρι εγώ και από το άλλο ο Andrian την βοηθήσαμε να στηριχτεί στα πόδια της και εκείνη μετακινήθηκε αργά προς τον νιπτήρα. Έπλυνε τα δόντια της με γρήγορες κινήσεις και αφού έριξε λίγο νερό στο πρόσωπό της στην προσπάθειά της να συνέλθει.
Γύρισε να μας κοιτάξει και μπορούσα εύκολα να καταλάβω πως η μοίρα είχε ακόμα ένα σχέδιο για την πορεία της ζωής μας.
"Μην μου πεις ότι...; " ήταν οι πρώτες λέξεις που κατάφεραν να βγουν από το στόμα μου, μετά από κάποια ώρα που την παρατηρούσα να κοιτάει το είδωλό της στον καθρέπτη δακρυσμένη.
"Αυτό που δεν σου είχα πει ήταν ότι όσο ο Andrian ήταν στο LA και έψαχνε να βρει ένα σπίτι μακρυά απ όλους και απ όλα και φυσικά να καταστρωσει ένα σχέδιο για να σε φέρει πίσω εγώ έκανα πράματα που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έκανα...
Παράτησα το σχολείο.. Οι γονείς μου ήθελαν πάντα να γίνω μια επιτυχημένη δικηγόρος, Ε λοιπόν εγώ πάντα σιχαινόμουν αυτή την δουλειά.. Έτσι ξεκίνησα να κάνω μαθήματα σχεδίου... Έβγαινα έξω κάθε βράδυ και έπινα πολυυ.. Έφτασα σε σημείο ο άγγελός μου να μην μπορεί να κάνει τίποτα για να με συνεφέρει. Και το μεγαλύτερο λάθος που έκανα ήταν ότι ερωτεύτηκα.. Ναι λοιπόν.. Έναν τύπο με τον οποίο κάναμε one night stand και δεν τον ξαναείδα ποτέ.. Και μάντεψε τι!  Μπορεί και να είμαι έγκυος στο παιδί του! "
"Τι;" απόρησα ακούγοντας την τελευταία της πρόταση.
"Αυτό ακριβώς, έχω μια εβδομάδα καθυστέρηση" είπε υστερικά.
"Βασανίζομαι τόσο πολύ τον τελευταίο καιρό, μια ο θάνατος της Stef μετά εσύ, τώρα ένα παιδί... Ευθύνες που μου ρίχνουν οι γονείς μου για κάθε γαμημενη κίνηση, σκέψη ή ακόμα και απόφαση που παίρνω. Πως υποτίθεται ότι πρέπει να νιώθω; " είπε και η φωνή της έσπασε στο τέλος..Η φωνή της ηχησε στο δωμάτιο σαν κάποιος να έριξε μια τεράστια πέτρα πάνω σε έναν καθρέφτη και τα κομμάτια του να έπεσαν με δύναμη στο πάτωμα.
"Είμαστε εδώ μαζί σου, ότι και αν αποφασίσεις να κάνεις με αυτό το παιδί θα σε στηρίξουμε... Είμαστε οι οικογένειά σου" της είπα και την αγκαλιασα σφιχτά, ελπίζοντας να καταφέρω να ενώσω τα σπασμένα κομμάτια της καρδιάς της μια για πάντα.
"Δεν θέλω να σας εμποδίσω από το σχέδιο, ούτε να καθυστερήσουμε παραπάνω... Θα έρθω μαζι σας σήμερα. " είπε αποφασιστικά και για μια στιγμή στα μάτια της είδα μια τελείως διαφορετική Anna,πιο άγρια πιο ελεύθερη, πιο δυνατή.
"Δεν νομίζω αυτό να είναι καλή ιδέα, είσαι έγκυος και όλη αυτή η ένταση μπορεί να αποβεί βλαβερη για εσένα και το έμβρυο." είπε με φανερό το ενδιαφέρον και την ανησυχία του ο Andrian.
"Δεν πιστεύω πως είναι δική σου δουλειά να ανησυχείς Andrian."είπε και τον άφησε με ανοιχτό το στόμα. Κάνεις μας δεν είχε συνηθίσει την Anna τόσο απόλυτη..
"Άλλωστε ας μην ξεχνάμε πως ξέρω κάποιες πολύ καλές κινήσεις αν χρειαστεί να παλέψω."είπε και το μυαλό μου έτρεξε σε εκείνη την μέρα με τον Scott και την Steff ,άθελά μου έσκασα ένα χαμόγελο αναπολώντας αυτες τις μικρές στιγμές.

Αργότερα εκείνο το απόγευμα

"Όλα έτοιμα;" ρώτησε ο Andrian και κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά αφού έσφιξα τα λουριά από το σακίδιο που βρισκόταν στους ώμους μου.
"Έτοιμη" είπε η Anna που μόλις έδενε το κορδόνι από τα μαύρα δερμάτινα μποτάκια της.
Φόραγε ένα μαύρο κολλητό τζιν και μια πράσινη άνετη μπλούζα,το ντύσιμο της τόνιζε της απαλες και ομοιόμορφες καμπύλες της. Τα μαλλιά της τα είχε πλέξει σε μια σφιχτή κοτσίδα ενώ μερικές τούφες έμπαιναν μπροστά στα μάτια της.
Έβαλα την χοντρή ζακέτα μου και αφού εκείνη με έπιασε το ένα μου χέρι και εγώ με το άλλο έσφιξα το χέρι του Andrian,εκείνη με κοίταξε στα μάτια και μου είπε
" Τι λες, πάμε να ανακαλύψουμε το τέλος όλης αυτή της ιστορίας;" είπε και το βλέμμα της ήταν πολύ αποφασιστικο.
"Φύγαμε" απάντησα και έκλεισα τα μάτια μου ένω τους έσφιξα το χέρι.

Ηευυυ αγάπες ❤❤❤ αρχικά να απολογηθώ που σας άφησα σε τέτοια αγωνία για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα... Τρέχω με τσ μαθήματα και τις διάφορες υποχρεώσεις τον τελευταίο καιρό και η κούραση δεν με άφηνε να..δημιουργήσω ❤
Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους εσάς για την υπομονή σας και που φυσικά διαβάζεται ακόμα την ιστορία μου ❤

Θα τα ξανά πούμε σύντομα 😉❤❤