Angel,who? ✔️

"Και Τώρα Εμφανίσου"

Previously on Angel who :

*νευραα
*σεξακι
*και ένα μουσκεμένο πακέτο τσιγάρα
Now on angel who :

"Με δουλεύεις τώρα έτσι;" είπα αγανακτισμένη ενώ στήριξα τα χέρια μου στο παλιο ξύλινο γραφείο στο δωμάτιο της Anna.
"Όχι καθολου." απάντησε ξερά ο Andrian και μου ήρθε να τον χαστουκίσω.
"Δηλαδή θες να μου πεις ότι για να επικοινωνήσουμε με το πνεύμα της Violet πρέπει να κάνουμε ολόκληρη τελετή; " ρώτησε η Anna και έβαλε το ένα χέρι στο πίσω μέρος της μέσης της και το άλλο στην κοιλιά της.
"Ναιπ.Δεν υπάρχει άλλη λύση. Εκτός και αν θέλετε να περιμένουμε μέχρι να αποφασίσει να μας στείλει στρατιές από δαίμονες. Πιστεύω πως θα μπορούσαμε να βρούμε μια μέση λύση αν συζητούσαμε μαζί της." είπε εκείνος και στήριξε τον κορμό του στον τοίχο.
"Και τι τελετή θα είναι αυτη; Μην μου πεις μόνο ότι χρειαζόμαστε αίμα παρθένας, 13 δόντια δράκου και 2 ζευγάρια φτερά νεράιδας γιατί θα μου στρίψει εντελώς! " είπα αγανακτισμένη μια που όλο αυτό μου φαινόταν σαν μια τεράστια τρέλα.
"Έμ περίπου. "
"Όταν λες περίπου;"είπα σηκώνοντας το βλέμμα μου από το πάτωμα και επικεντρώνοντας την προσοχή μου πάνω του.
"Εννοώ ότι υπάρχει μια πολύ συγκεκριμένη τελετουργία για να επικοινωνήσεις με μια ψυχή." απάντησε εκείνος βάζοντας τα χέρια του στις τσέπες και θα ορκιζόμουν πως για εκείνα τα 5 δευτερόλεπτα που τα μάτια μου συνάντησαν τα δικά μου ένιωσα την καρδιά μου να πετάγεται έξω από το στήθος μου.
"Μην μου πεις ότι θα χρησιμοποιήσουμε Ouija board;"είπε η Anna και τα μάτια της έλαμψαν από περιέργεια.
"Όχι όχι, δυστυχώς είναι κάτι λιγουλάκι πιο περίπλοκο. Και θα πρέπει να το κάνει η Violet. Είναι ο μόνος τρόπος να την καλέσουμε." αποκρίθηκε εκείνος και επικράτησε σιωπή στον χώρο.
Ένα απαλό αεράκι μπήκε στο δωμάτιο από την μισάνοιχτη κουρτίνα κάνοντας το λευκό ριχτό φόρεμα της Anna να ανασηκωθει ελαφρώς.Κατι το μυστήριο υπήρχε στην ατμόσφαιρα.
Η Anna αποχώρησε από το δωμάτιο και μείναμε μόνοι μας με τον Andrian.
Ήταν αρκετα απλά ντυμένος, σε αντίθεση από ότι τον είχα συνηθίσει μέχρι τώρα,σήμερα φόραγε μια απλή μαύρη φόρμα και μια γκρι πιτζαμέ μπλούζα. Τα μαλλιά του ήταν αχτένιστα και στο πρόσωπο του είχαν αρχίσει να βγαίνουν ήδη τα γένια τριών ημερών. Ήταν πιο άγριος έτσι, και πιο μυστήριος.
"Andrian" είπα σπάζοντας την σιωπή μεταξύ μας.
"Μμ;" είπε κάπως αφηρημένος ενώ ψαχουλευε τα συρτάρια της τουαλέτας.
" Φοβάμαι." είπα κάπως δειλά. Η φωνή μου ακούστηκε σχεδόν παιδική και με το ζόρι κατάφερα να συγκρατηθώ για να μην φανεί το τρεμουλιασμα στην φωνή μου.
Σταμάτησε απότομα το ψάξιμο και γύρισε να με κοιτάξει. Το βλέμμα του απροσδιόριστα γλυκό.
"Τι μωρό μου; "
"Δεν ξέρω απλά, φοβάμαι... Φοβάμαι τι θα συμβεί αν αποτύχουμε να την πείσουμε, αν δεν καταφέρουμε να επικοινωνήσουμε μαζί της ;" χιλιάδες ερωτήσεις τριγυριζαν το ήδη ταλαιπωρημένο μου κεφάλι.
"Σσσσ ηρέμησε, ένα ένα πράγμα την φορά, ότι έρχεται θα το αντιμετωπίζουμε όταν συμβαίνει όχι από πιο πριν. Όλα θα πάνε καλά. " είπε γλύκα και βιάστηκε να με βάλει στην αγκαλιά του. Μου χάιδευε τα μαλλιά απαλά και εγώ αμέσως ηρέμησα.
"Τι έψαχνες τόση ώρα; "
Ρώτησα μετά από λίγο θέλοντας να ελαφρυνω κάπως το κλίμα και να αλλάξω συζήτηση.
"Ε; Τίποτα μωρέ ένα μαύρο κερί, το οποίο φυσικά και δεν υπάρχει εδώ." είπε εκείνος και αναστέναξε στο τέλος.
"Για το τελετουργικό να φανταστώ;" ρώτησα ήδη γνωρίζοντας την απάντηση.
"Μχμ." απάντησε και έπειτα πρόσθεσε.
"Θα πάω να κοιτάξω και στο σαλόνι μήπως υπάρχει κάτι." και πριν προλάβω να απαντήσω έβαλε τις παλάμες του στα μάγουλά μου και με φίλησε πεταχτά.
Και έμεινα εκεί,μόνη μου στο άδειο δωμάτιο να αναρωτιέμαι γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά σ'εμένα.