Diverse verhalen

Idee 4: Dagboek

Een dagboek. Een boekje met een slot erop. Vaak in de kleur roze en versiert met kleurrijke vlinders, bloemen of andere zoetsappigheden. Je kunt je grootste geheimen en levenservaringen erin kwijt. Je kan helemaal los gaan als je wilt. Er kunnen kleuren gebruikt worden, smileys of tekeningen. Als je daar niet van bent, houd je het simpel met een balpen geschreven en zoveel mogelijk gekras omdat je niet uit je woorden kan komen. Als je rijk van fantasie bent, kan elk detail opgeschreven worden. Kort en bondig is natuurlijk ook een optie.

Je grootste angst zou zijn dat je bemoeizuchtige broer of je kleine, vervelende zusje het een keer vindt en begint te lezen. Ze vertellen dingen door aan hun vrienden. Uiteraard. Zo beginnen roddels eenmaal, het door vertellen van informatie. Aan elk verhaal kan je een draai maken zodat het voor een persoon beter uit komt. Je broer of zusje zou dat ook doen. Voor je het weet heeft de hele wereld jouw leven gehoord. Je geheimen zijn geen geheim meer. Alle gênante momenten komen weer boven water drijven, terwijl je ze dolgraag wilde vergeten. Een pluspunt is dat mensen nog wel om je kunnen lachen. Verder weet iedereen op wie je verliefd bent, want dat schrijf je immers in je vertrouwde dagboekje. Helaas weet het slachtoffer van jouw liefdesgevoelens het ook. Zowel een voor- als een nadeel. Meningen die je hardop niet durft te zeggen vertel je openhartig aan het ene boekje. Toevallig staat er in dat je zus een slet is en je beste vriendin een egoïst die je links liet liggen. Je krijgt ruzie met vrienden en je zus waarna er weer ruzie komt met je ouders omdat je je anders gedraagt door de situatie.

En dan heb je vast ook nog vermeld op wie je vroeger verliefd was. Als die jongen of jongens dat opeens te weten komen staan ze zeer geïnteresseerd bij je thuis.

Allemaal redenen om geen dagboek te beginnen. Toch is het mij overkomen om bevriend te worden met een papierenbundel. Ik had alleen weinig keuze. Het was verplicht.

16 september

Dear Diary,

......................................................... nutteloos dit.

17 september

Dear Diary,

Once upon a time...... blablabla.

18 september

Dear diary,

Vandaag heb ik een reep chocola op. Als mijn moeder dit te lezen krijgt, gaat ze zeggen dat ik moet oppassen voordat ik dik word of suikerziekte krijg.

19 september

Dear Diary,

Het spijt me voor degene die dit dagboek te lezen krijgt. Het is pittig saai.......

20 september

Dear Diary,

....... Oke. ..... ik geef het op.

Mevrouw Martinez sloeg het schrift dicht en keek over haar leesbril naar mij. Ze zuchtte, maar zei nog niks. Met haar hand streek ze over de zachte kaft van mijn dagboek. Ik vond dat ik cliché en kinderachtig moest zijn betref mijn keuze. Het werd daarom een fluffy roze boek met een regenboogeenhoorn erop. Zelf was ik er erg blij mee, er stond alleen zinloze informatie in.

'Je bent vorige week nieuw op deze internaat gekomen. Is er niks wat je hebt mee gemaakt?'

'Jawel, maar waarom zou ik het opschrijven als u het te lezen krijgt?' ik zat onderuitgezakt in de stoel naar een schilderij te staren. Op het canvasdoek was een appel geschilderd, in de appel zat een aardappelschilmesje. Ik begon me af te vragen wie zo'n schilderij in zijn kantoor wilde hangen, maar mijn antwoord had ik al: mevrouw Martinez.

'Liliana, het is een verplichting om een dagboek bij te houden. Volgende week wil ik nuttige informatie.'

Ik stond op. 'Zo als u wilt.' Mijn mond zei het een maar mijn hoofd dacht het anderen. Ik ging echt niet doen wat die vrouw wilde.

'Als je je niet aan je woord houd, krijg je corvee, jonge dame.' De pen die ze tussen haar vingers hield, liet ze tegen de tafel tikken alsof ze haar frustratie kwijt moest.

Ik griste mijn dagboek van het bureau en verliet haar kantoor. Mijn veel te grote sloffen slofte over de oude nonnenvloer, terwijl ik door de schemerverlichte gangen naar het trappenstelsel liep om terug naar mijn kamer te kunnen. Boven was de gang in het donker gehuld. Bij enkele kamers die ik passeerde gloeide licht onder de deur vandaan. Mijn dagboek had ik stevig in mijn armen, het leek bijna alsof het een knuffeldiertje was, althans zo voelde het aan.

Ik stapte de kamer binnen en merkte zes paar ogen op mij gericht. Een paar ogen keken mij nieuwsgierig aan, de rest die aanwezig was, was niet echt opgetogen om mij te zien. Kreunend van vermoeidheid liet ik me op mijn bed vallen. Het kraakte onder mijn lichaam. Die vervloekte oude, houten bedden! Is het iets wat je als internaat verplicht bent aan te schaffen? Elk bed in dit reusachtige monumentengebouw kraakte. Ik had er zeven slechte nachten aan overgehouden.

'En wat zei ze?' vroeg Kelly die een poging waagde mij te ondervragen.

'Was niet goed genoeg.' Mompelde ik tegen mijn kussen waar ik mijn gezicht in gedrukt had.

'Met twee woorden schrijven kom je er inderdaad niet.' Ze had mijn dagboek gepakt en het met het diamantensleuteltje geopend. Ik stak mijn arm in de lucht. 'Ik heb meer dan dat geschreven.'

Kelly lachte en sloeg met het schrift tegen mijn kont. 'Leuk geprobeerd meid, maar niet voldoende.'

Ik kreunde weer, ditmaal harder.

'Ik help je wel met het dagboekdrama, anders krijg je nog corvee.'

'Bedankt, maar ik heb geen hulp nodig.' Ik wuifde haar aanbod af.

(De rest van de ideeën komen later.... wat vinden jullie er tot nu toe van?)