Diverse verhalen

Idee 8: De traditie

Het maken van appeltaart is een traditie. Tradities horen meestal aangenaam te zijn. Een moment waar een heel rijk naar uitkijkt en feestelijke voorbereidingen neemt, maar dat is deze niet. Je hoeft alleen al het woord: appeltaart te zeggen of de paniek schiet in mijn keel en laat mij benauwder ademhalen. Een taart met aan de buitenkant deeg en binnenin zachte, kaneel besprenkelde appeltjes. In ons geval hebben we een geheim ingrediënt, namelijk: cognac. De taart gaat in de oven, waardoor de alcohol vervliegt en de vlammende smaak overblijft.

De vrouwen van het kleine rijk Sanguis bakken de taarten en de mannen maken hun klaar voor de dodelijke strijd. Eens in de 9 jaar is er een strijd waarbij je als man letterlijk ten onder te gaat. Vermoord worden op een slagveld. Liters bloed waar je doorheen loopt als je je dierbare zoekt, uiteindelijk kan je er een hele vijver mee vullen. De enkele die overleven moeten nog maar afwachten of hun ingewanden nog in hun buik zitten en of ze alle ledematen nog aan hun romp hebben hangen. Vanavond is het afscheidsfeest. Het feest om de dood te verwelkomen, dat alle strijders met vrede naar het licht gebracht mogen worden. Een laatste moment om met al je dierbare samen te kunnen zijn. In plaats van plezier maken en om elkaar lachen, vegen we elkaars tranen weg en omhelzen we iedereen voor de laatste keer.

Het dorpsplein gevuld met kraampjes waar alleen maar appeltaarten op staan. In het midden is een dansruimte gecreëerd voor degene die de laatste dans willen doen. Ik haast me met een mand in mijn handen, waar 4 taarten in opgestapeld lagen, het dorpsplein op. Bij het kraampje van mijn moeder aangekomen, zet ik de mand met een zucht neer en strek mijn armen. Misschien had ik 4 keer moeten lopen, in plaats van mijn armen over te belasten, maar wat doet het er nog toe? Ik heb ergere dingen om over in te zitten. Mijn moeder loopt naar mij toe en pakt mijn handen vast. 'lieverd, we kunnen er niks meer tegen doen.'

'Zal vader de strijders morgen helpen op het slagveld?' ik beef en niet alleen omdat ik het koud heb. Het beeld hoe ik mijn vader in het bloedbad had gevonden, blijft voor mijn netvlies verschijnen. Het achtervolgt me de rest van mijn leven, een trauma wat ik nooit zal vergeten. 'Hij zal ze naar het licht begeleiden, meer kan hij ook niet doen.'

Ik trek mijn handen los en draai mijn rug naar haar toe. 'Waarom riskeren ze zich dan nog als het kansloos is, mam?' Ze zucht. 'Het is traditie.'

'Bullshit! Het slaat nergens op!' brul ik uit en stampvoet ervandoor om de slagroom bussen op te halen. Hoezo traditie? Ze is haar eigen man erdoor verloren. Bijna elke vrouw in Sanguis is weduwe en meer dan de helft van de kinderen is vaderloos. Moeders verliezen hun zoon of meerdere zonen te gelijker tijd en blijven alleen achter. Dit allemaal om een traditie? 

(Dit verhaal ideetje staat ook in een hoofdstuk van het wedstrijdboek van @Elinelunsje1

Haar wedstrijdboek is zeker een aanrader om zelf aan deel te nemen of om iedereen zijn leuke, originele ideeën te lezen. Echt een aanrader!! :)