Diverse verhalen

Idee 1: leegte

LEEG! In mijn hoofd en in de omgeving was leegte.

PIJN! Een akelige steek door mijn been. Ik beet ervan op mijn lip en duwde me rechtovereind van het matras waar ik op lag. Niet wetend wat er was gebeurd. Mijn geheugen in zijn geheel gereset en beschermde me van het verleden. Blijkbaar vonden mijn hersenen het een goed idee de herinneringen achter slot en grendel te plaatsen. Op de een of andere manier moest ik het bevrijden, maar hoe?

Ik was alleen, liggend in een hoekje naar de afgesloten deur te staren. De ondergrond, de muren en het plafond waren witte matrassen. Mijn huid was bijna net zo wit als mijn omgeving. Helaas, kon ik niet als een kameleon één worden met de isoleerkussens, omdat mijn oranje haar het verpestte. 

Om mijn handen zaten vierkante schuimblokken zodat ik mezelf en een ander niet kon verwonden. Maar in de vele uren dat ik hier lag, had ik nog niks gedaan. Ik was nog niet eens van mijn plek vandaan gekomen. Het deed me te veel pijn. De één na de anderen traan stroomde langs mijn wangen. Huilen was het enige wat ik kon en stoppen lukte niet. Waarom ik geëmotioneerd was, was mij niet duidelijk. Deze ruimte was de plek waar ik angstaanjagend veilig was. Er was geen verklaring voor het gevoel wat ik onderging. 

Traag haalde ik de dekens van mijn klamme lichaam en merkte het verband om mijn linker bovenbeen. Een opgedroogde bloedvlek is zichtbaar op de witte kleur.

LEEG! Ik droeg geen gedachtes met mij mee en anders kwamen ze niet tot mij door. Ik was volledige leegte. Het voelde aan als dikke stapels wolken op een windstille dag, het blokkeerde het helder nadenken. Ik vroeg mezelf van alles en nog wat af, maar de leegte overheerste alles. Al mijn vragen kwamen niet tot mij door. De pijn en de grote verwarring bestond uit duizenden watjes in mijn hoofd en stoorde het logisch verwerken van mijn vragen. Ik kon de pijn vergelijken met mijn hart die in tweeën was gespleten en fanatiek in mijn been was gaan bonken omdat ze dat leuk scheen te vinden. Kreunend streek ik over het verband waar de wond onder zat en perste mijn kaken op elkaar. Luisterend naar het gedrup van de vloeistof in de infuuszak. het ging via een buisje naar de naald in de binnenkant van mijn pols wat net boven de schuimblok van mijn hand zat. Vanwege ik zoveel last had van mijn been, merkte ik nauwelijks de irritatie van de naald.

Doemt, ik was verdoemd! Verloren. Volledig de weg kwijt. Gekte en leegte wat nauw samenleefde in mijn brein. Ik begreep er niks meer van. ANGST! Het maakte mij gek

Leegte, terwijl de vraag: 'Hoe zal mij toekomst worden?' in mijn hoofd dreunde. Leeg. Antwoorden waren er niet. De zogenoemde toekomst bestond niet. Als het aan mezelf lag, had ik er niet eens eentje. Kansloos.

Plotseling in de stilte van de ruimte hoorde ik een stem. Een klank wat ik uit duizenden herkende, maar ik wist niet meer van wie de stem was. Ik sloot mijn ogen en kroop dieper tegen de kussens van de muur aan. Ik wilde weg, maar wist niet waarheen. Misschien naar de leegte, de echte leegte. Verdwijnen! Mentaal als fysiek van deze aardbol weg gaan en nooit meer terugkomen, dat is wat ik wilde. Het gebeurde alleen niet.

Ik probeerde te luisteren naar de stem, maar hij was te ver weg om ook maar een woord te kunnen verstaan. Een andere stem antwoordde hem en al snel kon ik geen logica meer in hun gesprek vinden zodra ze door elkaar heen begonnen te praten. Ik snapte het gewoon niet. Hoe kon ik zijn stem horen? Ik was hier alleen. Misschien draaide ik nog extremer door dan normaal gesproken, misschien vanwege de pijn die ik had of had ik een te harde klap tegen mijn hoofd gekregen? Wist ik maar hoe ik hier terecht was gekomen, dat zal stukken makkelijker zijn.

De stemmen stierven af en de deur werd van de vele sloten afgehaald en ging open. Een jonge vrouw liep rechtstreeks naar de infuuspaal waar een kleurloze vloeistof een lange weg naar mijn aderen vond. Zonder ik het zelf in de gaten had, begon ik wazig te zien. Meerdere keren knipperde ik mijn ogen om mijn beeld scherp te krijgen; geen verbetering. Alles werd kaler en vager.

LEEG!

De details van haar gezicht kon ik niet duidelijk waarnemen waardoor ik niet wist of ze een bekende was ja of nee. Ze wisselde zonder ook maar een woord te zeggen de infuuszakken om. Ze glimlachte in hoeverre ik de wazige wereld om mij heen kon waarnemen. Ik zag nu in kleurrijk bewegende blokjes. Het liet mij denken aan Minecraft. Het spel van een geblokte wereld waarvan ik mij altijd af vroeg wanneer het beeld een keer scherp werd.

De vrouw pakte een injectienaald uit haar jaszak die ze met een spulletje vulde. Meestal als iemand met naalden bezig is, spring ik al naar de andere kant van de kamer, maar dit was de eerste keer dat ik niks deed. Ze spoot het middeltje in mijn bovenarm en streek het kleine bloeddruppeltje wat achteraf ontstond voor me weg. Alles om me heen werd steeds waziger. Ik voelde hoe mijn lichaam uitgeput raakte en mijn oogleden dicht vielen. Zwakjes probeerde ik tegen de kracht te werken, maar voor ik het besefte, waren mijn ogen gesloten en kreeg ik ze niet meer open.

LEEG!

PIJN!