Χάβεργκορτ

Κεφάλαιο δεκατέσσερα🗝

«Παραμονεύοντας τον εχθρό, κινδυνεύεις να καείς ολοσχερώς»

                                   - • -
Περπατούσα στους διαδρόμους προσεχτικά, προσπαθώντας να βρω το δωμάτιο του. Το μέρος ήταν τεράστιο, γεμάτο μαρμάρινες σκάλες και δωμάτια που ξεπερνούσαν τον αριθμό τριάντα. Μετά από πολύ περπάτημα επιτέλους βρήκα το σωστό. Το χώρο του γραφείου του. Άνοιξα την πόρτα όσο πιο αθόρυβα μπορούσα και μπήκα μέσα, ψάχνοντας τα πράγματα του. Το ξύλινο έπιπλο γραφείου ήταν γεμάτο με χαρτιά και βιβλία. Ανάμεσα σε αυτά βρήκα ένα βιβλίο στο οποίο αναγράφονταν ξόρκια που θα μας βοηθούσαν στην μάχη εναντίον του.

Τα ξόρκια που περιείχε δεν ήταν σαν αυτά που διδάσκονταν τα παιδιά στο σχολείο. Ήταν πιο σκοτεινά και επίπονα που μόνο αυτός χρησιμοποιούσε. Έκρυψα το βιβλίο κάτω από την μπλούζα μου έτοιμη να φύγω αλλά πάγωσα στο βήμα μου όταν άκουσα κάποιον να έρχεται προς τα εδώ . Πανικόβλητη άνοιξα το ντουλάπι που υπήρχε κάτω από την βιβλιοθήκη και χώθηκα μέσα ευχόμενη να μην με βρουν. Ένα τρίξιμο ήχησε στο χώρο καθώς η πόρτα άνοιξε και το άτομο μπήκε μέσα. Τον άκουγα να περιφέρεται μέχρι που ξαφνικά σταμάτησε. Κράτησα την αναπνοή μου καθώς έσφιξα τα μάτια μου κλειστά και προσευχήθηκα να φύγει. Τότε η πόρτες του ντουλαπιού άνοιξαν και ένας δυνατός αέρας με πέταξε έξω από αυτό.

Το σώμα μου συγκρούστηκε δυνατά με τον τοίχο πριν προσγειωθεί απότομα στα κρύα πλακάκια του πατώματος. Άνοιξα τα μάτια μου διστακτικά βλέποντας ξαφνικά ασημένιες αλυσίδες να τυλίγονται γύρω από το κορμί μου πιέζοντας έντονα τα κόκαλα μου. Άφησα μια κραυγή πόνου να μου ξεφύγει καθώς το άτομο με πλησίασε και στάθηκε ακριβώς από μπροστά μου. Το ραβδί του βρέθηκε να πιέζει το λαιμό μου και σηκώνοντας το βλέμμα μου βρήκα τον Ελίς να με κοιτάει αλαζονικά.

«Που είναι η αντιδραστική τίγρης που γνώρισα; Δεν θα μου αντιμιλήσεις; Ε; Δεν θα μου πεις να παώ στον διάολο ή κάτι παρόμοιο τέλος πάντων;» Είπε με ένα μειδίαμα, στην προσπάθεια του να με προκαλέσει 

«Τι άλλο να πω πια για εσένα; Είσαι ο διάολος αυτοπροσώπως» είπα άγρια κάνοντας τον να γελάσει

«Αυτό είναι το κορίτσι μου. Για να δούμε τώρα πως θα αξιοποιήσουμε αυτή την ενέργεια προς όφελος μου» είπε με ένα πονηρό χαμόγελο

«Δεν θα σε βοηθήσω ποτέ ότι και αν μου κάνεις! Το κατάλαβες! Ποτέ!!» Φώναξα όσο εκείνος με πλησίασε