serendipity | yoonmin ✓

beşinci bölüm ℘

Bana, benim bir calico kedi olduğumu söyledi. 

İlk kez duyduğum bu ismi elbette araştırdım ve okuduklarım pek de hoşuma gitmedi. Birçok site şunları yazıyordu: calico kediler bir tür değildi, sahip oldukları renk şablonlarından dolayı bu isimle anılıyorlardı. Beyaz, siyah ve turuncu üç farklı renkleri vardı. (Sanırım tenim beyazı, orijinal saç rengim siyahı ve bir süredir sarıya boyalı olan saçlarım ise turuncuyu temsil ediyordu ki bu yüzden Yoongi bana calico olduğumu söylemişti.) Her neyse, bu kediler çoğu zaman insanlara şans getirildiğine inanılmış ve insanların aslında değer verdikleri kedilermiş. Buraya kadar her şey normaldi ancak edindiğim diğer bilgi dudak büzmeme neden oldu. 

Calicoların büyük bir çoğunluğu dişi olurmuş çünkü sahip oldukları siyah ve turuncu renkleri taşıyan kromozom X, ve beyaz benekler de S geni sayesinde geliyormuş. Bir kedinin bu üç renge sahip olabilmesi için iki X kromozomuna sahip olması gerekliymiş. Yani iki X kromozumu eşittir dişi bir kedi ancak ben bir erkektim! 

Erkek calicolar hiç yok değil, yazıyordu bilgi edindiğim sitede. Bazı şartlarda erkek calicolar da dünyaya gelebilirmiş. Eğer erkek kedide genetik bozukluğu varsa veya çift cinsiyetliyse veya genleri mutasyona uğramışsa calico olabiliyormuş. Ancak bu anormal durum nedeniyle kısır oluyorlar, bazı organ yetmezliği yaşıyorlar hatta bu sebeple çok fazla yaşayamıyorlarmış. Eğer bir mucize olup yaşarlarsa çok iyi bakıma ve tedaviye muhtaçlarmış. 

Yoongi'nin -ondan bu isimle bahsetmeye çoktan alışmıştım- beni böyle bahtı kara bir kediye benzetmesi değildi hoşuma gitmeyen, çoktan calico kedilere karşı sempati beslemiştim zaten. Sürekli resimlerine bakıp, ekrandan onları seviyordum. Hoşuma gitmeyen şey, sadece dişilerin calico olmaya hakkının olmasıydı. Dünyaya bu üç renkle gelen erkek kedinin ne günahı vardı da bütün zorlukları o yaşıyor, sonunda ölümle yüzleşiyordu? 

Yatağımdan hızla kalkıp koşar adımlarla salona, Yoongi'nin yanına gittim. Bir haftadır benimle yaşıyordu ve bu süre bana çoktan aylarmış gibi geliyordu. Ona ve varlığına alışmıştım, ismi de bende kalıcıydı artık. İlk başta o, bu isme burun kıvırsa ve kendisinin zaten bir adı olduğunu iddia edip dursa da ne zaman ona Yoongi diye seslensem başını bana çeviriyordu. Aynı biraz önce olduğu gibi.

Benim pek kullanmadığım ve çalışmamaktan dolayı bozulduğunu düşündüğüm televizyonum açıktı ve basketbol maçı izliyordu. Sanırım bu da bir haftada gelişen önemli bir olaydı. 

Yoongi, daha önce kendisinin de söylediği gibi yemiyor, içmiyor veya uyumuyordu. Ben işten dönüp de uyuyacağım zaman o hep salonda kalıyordu. Geçen pazartesi ona işten dönünce bütün gün ne yaptığını ve onca saati sıkılmadan nasıl geçirdiğini sorduğumda bana zamanın ikimiz için farklı aktığını, benim saatlerimin onun saniyeleriyle eşdeğer olduğunu söylemişti. Bir tanrı olduğu için bu durum çok normal gelmişti.

İşte ben geceleri uyurken de bu yüzden uyanık kalmasında sıkıntı yoktu, o farkında olmadan çoktan gün doğuyor ve ben uyanıyordum; yani benim düşündüğüm buydu. Ara ara onu yalnız bırakmak zorunda kaldığım için üzülüyor ve bunu nasıl değiştirebileceğimi düşünüyordum.

Birkaç gün önce, uykumdan bazı sesler duyarak uyandım. Yıllardır yalnız yaşadığımdan en ufak sesi yadırgıyordum. Korkuyla yatağımdan kalktığımda endişelendiğim ilk şeyin Yoongi olması komik bir durumdu ancak o uyku mahmurluğuyla bunu anlayamıyordum. Temkinli adımlarım ile salona girdiğimde televizyonu açık gördüm. Yoongi karşısındaki kanepeye bağdaş kurarak oturmuştu ve ekranda yine bugünkü gibi basketbol maçı açıktı. 

Önce bu duruma gülesim geldi. Bir tanrı, evimde, gecenin bir vaktinde basketbol maçı izliyordu ama sonra duruldum ve gülesim kaçtı. Hatta üzüldüm. Onu cidden yalnız bırakıyordum ve bu artık hoşuma gitmemeye başlamıştı. Bir süre arkasında kalıp, bedenimi duvara yasladım ve maçı seyrederken nasıl keyif aldığını izledim. Belki de ilk defa dünyevi bir şeye ilgi duyuyordu. Onu ve bu özel anını bozmak istemedim ve hiç seslenmeden yeniden yatağıma döndüm.