Özgürlüğü, fanusun içine haps edilmiş, kırık, dökük bir kadın.
Acıyı sırtlanan, tutsak kalan benliğine el uzatan bir adam.
"Vazgeçmek için çok erkendi."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
14. Mart. 2020 ( Tıp bayramınız, kutlu olsun🥀)
... Kadın, ne zaman özgür olurdu?
Doğduğun da, büyüdüğünde, evlendiğinde, çocuk sahibi olduğunda mı?
Kadın kendini ne zaman özgür hissederdi?
Gözlerini birkaç defa hareket ettirmenin ardında düşüncesinde ihtilal kadına ayak uydurmak istedi. Aklında tek soru bir kadının özgür yaşamıydı. Buna sebep veren isen, 21 yaşında hiç tanımadığı genç komiserin yönlendirmesiyle hareket ediyor oluşuydu. Biliyordu ki kendine acıyordu. Neden? Tanımadığı bir insan için vicdan yapardı ki? Hapisten çıkmış, başı daha yeni beladan kurtuldu diye düşünürken, yeni bir enkazın altında kalmıştı. Gözleri nemlendi ve sessizleşti. Sanki kimliğimde konuşma en absürt olayı gibiydi. Hafifçe kaydığı koltukta saçlarının yüzünü örtecek kadar gizlenmeye çabaladı. Birkaç damlayı saklamak istemişti. Tam tersi bir şekilde gözyaşları sakınmayarak yanağından süzüldüğünde hızla sildi. İç çektiğinde bakışları camdan dışarı düştü. Sahi nereye gidiyordu?
Yutkunmasıyla boğazında hissettiği sızı birkaç saat öncesinde içindekileri kusarcasına bağırmanın iziydi. Hiç tanımadığı aslında ona birden fazla yardım eden adamın yanında bugün gardını indirmiş, delicesine bağırmıştı. Boş arazide öyle denize bakarak az önce bağıran kişiliğinden uzak şimdiki sakinlikle durdu. Liya oldukça dirençli bir kızdı. Her şeye rağmen başına buyruktu. Doğruları bileğine takılan kelepçeyle sonlandı. İnsan başladığını düşündüğü yerde kaybediyordu.
Arabanın asfalt zeminde durmasıyla bakışları yan tarafına düştü. Araca bindiği zamandan bu yana bir kez olsun yanındaki adama bakmamıştı. Sessizliğin bıçak gibi kestiği sükunete Mehmetin kalın sesi dağıldı.
"Burası benim evim"
Liya'nın bakışları camdan dışarıda ki binaya düştü. Karşısında bahçeli, balkonları yan yana olan çift daireli bir apartmandı. "Benim evim" sözleriyle olduğu yerde gerilmişti. Bekar bir adamın evinde pekala kalamazdı. Hayat şartları ne olusa olsun inançları ve mantığı bu durumu katiyen onay vermiyordu. Aslında buraya gelirken bir ihtimal düşündü. Belki Zeynep gelir ihtimaliyle sessiz kalmıştı. Bu durumda geri de gidemezdi. Gitmek istesede nereye gidebilirdi ki?
Mehmet yanında dudaklarını kemiren kızın sessizliğin de kendisiyle cebelleşen haline izledi. "Karşı komşum, Pamuk teyze tek başına kalır. Senin yanında misafir etmekten de hiç bir sıkıntı yaşamaz"
Mehmet'in açıklaması genç kızın aklından türlü türlü geçen kargaşanın cevabı olmuştu. Derin soluşu Mehmet'in gözünden kaçmamıştı. Kapının kulpunu açarak araçtan çıkıp, bagaja ilerleyen genç adamın ardından Liya da çıktı. Hafif esinti bedenine sarıldı. Ürpertiyle sağ koluna dokundu. Sol eli, sürtünerek, kendini ısıtırken aslında üşümek değil de ne yapacağını bilememenin telaşesi idi. Hayatında hiç bu kadar ürkek, hiç bu kadar çaresiz kalmamıştı. Önüne düşen saçlarını kulağının ardına iteklediğinde kafasını eğik bir şekilde bagajı kapatan adımı izledi. Elinde iki valizle yanın da durduğunda, sadece kafa işareti ile geçmesinin işaret etmesinin komutunu uyguladı.
