"Beni duyabildiğini ve görebildiğini biliyorum. Bir hayalet avcısı olduğunu da. İşini yap ve beni bu iğrenç dünyadan gönder Choi San."
#angstbutnotangst
Tamamlandı.
Son bir haftada hayaletlerle ilgili öğrendiğim şeylerin -sayamadığım kadar çok- bu zamana kadar izlediğim filmlerden ve kitaplardan çok farklı olduğunu anlamıştım. Hayaletler uyuyabiliyor, ağlayabiliyor, kedilerle konuşabiliyor - bence bu sadece Wooyoung'a ait bir özellik- , insanların içine giremiyor ve insanları korkutmak gibi bir amaçları yok. Bunlar sadece birkaçı. En önemlileri ise öldürülmeden önceki yaşantısını hatırlamıyor ve öldüğü yerden ayrılamıyor olmasıydı. Yani evinden, evimden.
Onunla konuştuğum günden beri yanımdan ayrılmıyor, dışarı çıkacağım zaman ise beni pencerede bekliyordu. Anladığım kadarıyla üç yıl boyunca yaşadığı yalnızlık onu bıktırmıştı. Sürekli bahçede vakit geçirmesinin nedeni kedileriyle konuşmak istemesi ve dışarıda ki insanları izlemek istemesiydi. Yalnızdı. Hemde benim kadar. Ama değişikti. Yani diğer hayaletlerden. Mutsuz değildi bir kere. Sabahları modu düşük olsa da öğlenleri ve akşamları genel olarak mutluydu. Hala ezberinde olan birkaç şarkı vardı ve onları söylüyordu. Televizyon izliyordu. Birkaç yılda değişen dizi sektörünü eleştiriyor, beğenip beğenmediği yönlerini söylüyordu. Sabahları ise tam bir kabustu. Rüyasında ölmeden önceki hayatından kesitler görüyor ve uyanınca ağlıyordu. Hatta bu sabah büyükannesinin ölümünü görmüştü.
"Hey Wooyoung! Şurayı çevirmeme yardım eder misin?"
Ha bide ingilizcesi garip bir şekilde çok iyiydi. Çevirdiğim kitaplarda bilemediğim kısımlarda ondan yardım alıyordum. Telafuzu ve gramer bilgisi iyiydi. Hayattayken büyük ihtimalle ingilizce üzerine bölüm okuyordu ya da kim bilir belki de annesi ya da babası bir ingilizdi. Ne kadar tipi bir koreli tipi olsa da.Çeviremediğim cümleyi ona gösterirken kapının çaldığını duydum. Sandalyemden kalkıp kapıya doğru yürürken gelen kişinin kargocu olduğunu tahmin ediyordum. Kapıyı açtığımda doğru tahmin olması beni sevindirmişti.
"Choi San?"
"Benim."
Kutuyu bana uzattıktan sonra elindeki kağıdı ve bir kalem vermişti bana.
"Şurayı imzalamanız gerekiyor."
Gösterdiği yeri imzaladıktan sonra iyi günler dileyip arabasına doğru yürüdü hızlı adımlarla.Kapıyı kapatıp yerdeki kutuyu da alıp oturma odasına doğru yürüdüm. Yırttığım kutunun parçalarını umursamadan etrafa atarken dışı oldukça eskimiş olan bir kitap karşıladı beni.
Kehanetler.
Wooyoung'a yardımcı olacağımı söylemiştim değil mi? Bunun için bir şeyler öğrenmem gerekiyordu.Bir haftadır hayalatlerle ilgili bir çok kitap okumuş ve hepsinin uydurma olduğuna karar vermiştim. Sonra Kehanetler kitabının bir kesiti ile karşılaşmıştım internette. Kısa bir kesit bile aradığım kitabın bu olduğunu anlamama yetmişti.Sıkıntı olan kitabın zor bulunmasıydı. Eski bir kitap olduğu için tek tük kalmış ve bulunması zor bir hale gelmişti. Aradığım kitapçılarda ve kütüphanelerde bulamamıştım. Bende arkadaşım olan Seonghwa'dan yardım istemiştim. Sonuç olarak Seonghwa kitabı bulmuş ve bana göndermişti. Ona ne kadar teşekkür etsem azdı. Okumak için heyecandan öldüğüm kitabın kapağını açtım içindekiler kısmına bakmak için. Rüyalar kısmından sonra gelen Hayaletler kısmı beni karşılamıştı.
