The Haunting of Mara Klara

C H A P T E R 1 - survivor

Tumakbo.

Iyan lang ang salitang nasa utak ni Ysobel sa mga oras na ito.wala siyang ibang nais gawin kundi ang makalayo at makahingi ng tulong. Ramdam na niya ang pananakit ng buong katawan niya. At dala rin nito ang matinding sakit at pangingirot ng kanyang mga buto.

Maskin ang mga pangingirot na mula sa mga sariwang sugat sa iba't ibang parte ng katawan niya hindi niya iniinda. Gusto lang niyang mag patuloy. Ni hindi siya lumilingon. Ano pa nga bang lilingunin niya gayong wala namang ibang pumapalibot sa kanya kundi ang kadiliman at ang paligid na kina titirikan ng mga malalaki at berdeng puno ng malagong kagubatan.

Patuloy lang siya sa pag takbo kahit hindi naman talaga niya alam kung saan siya papunta o kung ano bang daan ang tina tahak niya. Basta ay sinusundan lang niya ang malinis na daan na may bakas pa ng gulong ng mga sasakyan.

Maging ang kalsadang tina tahak niya ay kina titirikan na ng mga mayayabong na ligaw na damo at matataas na kugon sa gilid. Walang hanggan ang kagubatan at karikutang pumapalibot at bumabalot sa kanya. Bigla siyang nawalan ng kuntrol ng maapakan niya ang malayang sintas ng suot na sapatos dahilan para masubsub siya sa lupa at mapadapa.

"shit!!!" she cursed kasabay ng unti-unting pag-init ng kanyang mga mata. Hindi na niya napigilan pa ang pag ragasa ng luha sa kanyang pisngi. Napa hagulhul nalamang siya kasabay ng sunod-sunod na pag mura.

She was hardly crying while sobbing. Pinilit niya ang sarili na umupo at niyakap ang kanyang mga tuhod. Mas lumakas pa ang pag-iyak niya. Dala nito ang napaka raming bagay na pumasok sa isipan niya.

She kept asking herself through her mind dahil mag mumukha na siyang baliw kung kakausapin pa niya ang sarili sa mga pagkakataong ito. Natatakot na siya sa pusibilidad na baka matuloyan na nga siya na magka tuliling dala ng mga ng yari.

All they want was just a perfect vacation break. To spend more time with each others before college would tear their friendships apart. Na bago sila pumasok sa kani kanilang mga pipiliing unibirsidad ay masulit muna nila ang mga panahong nalalabi.

Pero, hindi nila sukat akalain na ang planong bakasyong ito pala ang magiging dahilan ng pang habang-buhay na nilang pagkaka hiwahiwalay. Now, she was regretting all of their decisions. Una palang ay binalaan na sila pero, hindi sila nakinig.

Mas lalo siyang napa hagulhul. Napahalukipkip siya sa palad niya. Ano pa nga bang magagawa ng pagsisisi niya? Ngyari na ang lahat at hindi na niya maibabalik ang mga kaibigan niya at mga ngyari. Ano nga bang silbi ng pag-iyak niya? 'I should be running now. Sobbing here wont help.' She though.

Na alarma siya ng may marinig siyang kakaibang tunog. Tunog na matagal tagal narin niyang hindi naririnig. Tinanggal niya ang palad sa mukha at unti-unting nag-angat ng tingin.

Kasabay ng pag lamon ng tunog ng paparating na sasakyan ay ang unti-unting pag liwanag ng paligid dahil sa ilaw na dala nito. At maririnig mula sa loob ng kotse ang mga hagikhik at masayang kantahan ng mga taong pumapaloob rito. Muling nanumbalik sa kanya ang pag-asa.

Abot tenga siyang napa ngiti at itinayo ang nanakit niyang mga binti. Tumayo siya sa gitna ng daan at ikinaway ang mga kamay. "tulong!!! Please, help me!!!" siagw niya na ubod ng lakas. Naagaw naman rin niya ang atensyon ng mga taong lulan ng kotse at huminto ito sa harap niya.

Kasabay ng sabay-sabay na pag bukas ng apat na pinto ng sasakyan na sinundan ng pag labas ng mga tao ay ang pag bagsak niya sa lupa at bigla na lamang nag dilim ang paligid niya.

"ow my ghad, Jerome. Nabangga ba natin siya?" she heard a woman's voice asking loudly with concern on her tone.

"I don't think so. Edi dapat don sya napunta sa likod at hindi dito sa harap mo." A guy answered with sarcasm that was still marked with seriousness.

"what the hell are you doing guys? What are you waiting for? Get her inside the car." Ma awtoridad namang utos ng isa pang lalaki. Hindi man Makita ni Ysobel ang mga ngyayari sa paligid niya ay naramdaman nalang niyang binubuhat na siya.

Then she was carried inside the backseat of the car. The woman went in first as the guy who was carrying her lay her on the seats and let her head rest on the woman's lap.

"stay with us, please. Dadalhin ka namin sa ospital." Mababakas sa boses ng lalaking naka upo sa passenger's seat ang pag-aalala at pangangamba. Hindi na nag salita pa si Ysobel at hinayaang makapag pahinga na muna ang diwa...

Nakabalik si Ysobel sa reyalidad ng maimulat niya ang kanyang mga mata. Natagpuan niya ang sariling naka higa sa isang hospital bed at naka suot ng puting damit na pang pasyente.

Iginaya niya ang tingin sa paligid at napagtantong nasa loob siya ng isang maliit na silid na kung hindi siya nag kakamali ay isa sa mga kwarto sa ospital. Napa tingin siya sa dikstrus na nasa kamay niya at sa gamut na likido na naka sabit sa ulohan.

Ng bigla nalang mamatay ang ilaw na nag bibigay tanglaw sa paligid. Halos mamugto ang lalamunan niya ng mapa sigaw siya dahil, kasunud ng pag kawala ng liwanag sa paligid ay nagsi litawan ang sampung kaluluwa na pumalibot sa kamang kina hihigaan niya.

Sampung kaluluwa ng mga kaibigan niyang namatay sa villa na pinang galingan niya. Walang ibang kulay ang mga ito kundi abohing puti. Putlang putla maging ang mga sugat ng mga ito na ni hindi mababakasan ng dugo.

Lahat ng ito ay walang emosyon siyang tinitignan. Walang laman ang butas ng mga mata ng sampung ito maliban sa tila itim na usok na umuukyupa sa blankong butas ng pamaningin nila.

Napa baluktut siya at niyakap ang sarili. She closed her eyes at inakalang mawawala ang mga ito sa muli niyang pag mulat. Ngunit wala itong naging epekto. As she opened her eyes, they were still there. At mas lumapit pa ang mga ito kumpara kanina.

"ahhh!!! Ayoko na.!!!" Sigaw niya habang umiiyak. Binabalot na siya ng takot. Mas lalo pa siyang nangilabot ng mag simula ang mga ito na mag salita.

Ngunit sa pag buka ng kanilang mga bibig ay walang salita ang lumabas. Maliban sa tila mga bulong-bulong na nag hahalo halo sa kanyang tenga.

Tinakpan niya ang kanyang pandinig gamit ang kanyang mga kamay at yumuko. "stop!!!!!!" sigaw niya na ubod ng lakas. Tumigil ang mga bulongan sa paligid niya. Unti-unti niyang inalis ang kamay sa magkabilang tenga kasabay ng pag-angat ng tingin niya. At nasa tabi na niya ang mga ito...