Baby Avengers

O

"Asla!!" Sinirle avukatlarını yollamak için telefonunu eline aldı. Onündeki adam keskin ve net bir şekilde bakıs attı.

"Bakın bay Stark. Bu bizim görevimiz.  Biz sadece onu almaya geldik." Sakın sesle durumu belirten adama dahada sinirlendi adam 

"Tek kelime ile cevapladım. Olmaz!"

Telefonda bir kaç şey tuşldı adam. Önündeki görevli sakin kalmaya çalışsada yapamıyordu.

"Zengin ve bir süperkahraman olmanız onu yanınızds kalmasını gerektirmez. O bir çocuk. Büyü yapılmış bir cocuk ve onu almamız lazım"

"Şimdimi aklınıza geldi?"

"Bakın bu bir görev. Neden bu zamana kadar beklettiler bilmiyorum ama lütfen çocugu verin"

Gözleri dolmak üzereydi adamın. Telefonu kulağına götürdü. Çocuğu bırakmıyacaktı.

"Evet. Lütfen" dedi telefona karşı.

Ama olumsuz gelen sesler yüzünden telefonu sinirle kapattı ve önündeki gorevliye baktı Stark.

"Tamam. Ama en yakın zamanda heri alacagım" dedi. O pislik görevlinin önünde aglamıyacaktı.

"Tanrıya şükür" dedi görevli. "Lütfen şimdi onu götüreceğim"

"Şimdimi?" Hayır hayır. Şimdi olmasın. Diğerleri görevdeler. Çocuklar ondan ayrılamaz bir anda.

"Tamam" dedi. O zengin, çapkın, dahi adam bir anda kırılgan adama dönüşmüştü. Su an ona saldırsalar hiç bir sey yapmaz sadece eceline boyun eğecekti. Belki onlara yardim bile ederdi.

Salondan ayrılıp çocukların bu saatte bulunacağı oyun salonuna gitti.
Tetris yada oyun konsolu felan oynuyorlardı şu an.

Oyun salonunun açık kapısından çocuklara baktı.

Bucky ve Clint oyun konsolu oynuyorlar. Clint Bucky'e karşı bağırıyordu. Wanda büyü ile Bruce sataşıyordu. Loki, Peter'a büyü öğretiyordu.

Kafasını kapıya yasladı.

"FRIDAY, Peter'in kıyafetlerini... hazırla" dedi fısıldadı. Kelimler boğazında düğümleniyordu. Nasıl bırakacaktı şimdi onu. Seviyodu, oğlu gibi seviyordu onu.

"Pete!" Sesi delercesine bağırdı. Kendini sıktı.

Peter hızlıcana babasına döndü. Kocaman gülümseyip Loki abisine bir seyler dedi ve babasına koştu.

"Baba!! Büyü ögrendim.!" Babasına sarıldı, babası ise ağlamak üzereydi.

"Peter... benden bir kaç gün uzakta olmak istermisim?"

Peter babasindan ayrılarak adamın yüzüne döndü.

Yüzünde, bendem kurtulmayamı çalısıyorsun bakışı vardı.

"Efendim"

Babası zorla yutkundu.

"Benden... uzakta olmak istermisin?"

"Neden?"

"Nedeni yok! Benden uzakta olmak istermisin?"

Peter korkarak geri adım attı.

"Tabii ki de, hayır"

Babası gozlerini çocuktan kaçırmakta başarısızdı.

Hem tepkisine bakmak istiyordu hemde onun bu korkusunu görmek istemiyordu.

"Lütfen... 'evet' de"

"Neden!" Çocuk anlamıyordu.

"Evet de"